Poniedziałek, 26 lipca 2021 roku

ŚWIĘTYCH JOACHIMA I ANNY

RODZICÓW NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Szczęśliwe oczy wasze

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli".

Wszystko, na co patrzymy i czego słuchamy na tym świecie, nie czyni nas ludźmi szczęśliwymi, choćby było piękne. Powoduje jedynie większy głód tego, co jest rzeczywiście pięknem, a nie tylko jego odbiciem.

Szczęście łączy się ze smakowaniem głębi, pełni, spełnienia. Nic, co doczesne, nie wprowadza w takie doświadczenie. Obejmuje jedynie chwilę i odchodzi. Chcemy trwałego szczęścia, które nie przeminie.

O czym mówi Jezus? O swojej obecności na Ziemi, o czynach, na które możemy nadal patrzeć, a które zwiastują Jego miłość i miłosierdzie, o niezaprzeczalnych znakach tęsknoty Boga za człowiekiem. Pragnienie wielu proroków i sprawiedliwych było wołaniem, które umożliwia nam słuchanie i oglądanie wielkich dzieł Boga. To, o czym mówi i co czyni Jezus budzi w nas pragnienie nieba, odejścia z tej Ziemi, aby być blisko Niego. W słowach i znakach Pana odnajdujemy Królestwo, które już przyszło.

Jesteśmy wygnańcami z raju. Nigdy jednak nie została zabrana z naszych serc tęsknota za pierwotną harmonią między nami a Bogiem. Nigdy nie zostaliśmy pozbawieni tęsknoty za rzeczywistym pięknem. To, które oglądamy na Ziemi, które słuchamy przez kompozycje muzyczne, jest jedynie słabym odbiciem piękna w którym będziemy uczestniczyli w pełni, gdy wrócimy do Pana. Dlatego całym swoim życiem zdążamy tam, skąd musieliśmy odejść na skutek naszego nieposłuszeństwa.

Słowo Pana, kontemplowanie Jego czynów malowanych słowem Ewangelii, wprowadza nas w smakowanie szczęścia będącego pomostem łączącym niebo z Ziemią, sprawy Boże ze sprawami ludzkimi.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Niedziela, 25 lipca 2021 roku

Św. Krzysztofa, patrona kierowców

Idziemy za Jezusem

Jezus udał się za Jezioro Galilejskie, czyli Tyberiadzkie. Szedł za Nim wielki tłum, bo widziano znaki, jakie czynił na tych, którzy chorowali. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą się do Niego, rzekł do Filipa: "Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?" A mówił to wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co miał czynić. Odpowiedział Mu Filip: "Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać". Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: "Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?" Jezus zatem rzekł: "Każcie ludziom usiąć". A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: "Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło". Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, które zostały po spożywających, napełnili dwanaście koszów. A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: "Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat". Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

Ludzie idą za Jezusem ze swoimi chorobami. Czy poszliby, gdyby nie nosili swoich chorób? Choroba jest jakimś powodem, przyczyną, inspiracją za tym, aby podążać za Jezusem. Równocześnie pojawia się pytanie, czy są ludzie zdrowi? Odpowiedź, która się nasuwa jest jedna, nie ma takich ludzi. Wszyscy jesteśmy chorzy na duszy i na ciele. Wydaje się, że kto ma chorą duszę, w jakimś sensie choruje również w swoim ciele.

Pierwszym sposobem uzdrowienia dla chorego jest zdążanie za Jezusem, chodzeniem za Nim. Chodzenie z pewnymi ludźmi, towarzyszenie im w życiu, nie wychodzi nam na zdrowie. Natomiast obecność przy innych daje nam wewnętrzny pokój, przyczynia się do wejścia w łagodność, rozwagę, wydobywanie z nas tego, co szlachetne, piękne, prawdziwe. Warto odnowić w sobie przekonanie do mądrości, która mówi: "Z kim przystajesz, takim się stajesz".

Obecność z Jezusem jest stylem życia, który nazywamy adoracją, kontemplacją. Przebywanie z Panem jest wpatrywaniem się w Niego. Chodzić za Jezusem oznacza, patrzeć na Niego z miłością, słuchać Jego słowa z uwagą, wnikliwością, przeżywając je w sercu, utożsamiając się z tym, co słyszymy.

Odzyskujemy najpierw zdrowie duszy, serca, uporządkowania naszych emocji, przez słuchanie słowa Bożego. Bóg pociąga nas do siebie swoim słowem. W tym jest proces uzdrawiania. Wyraża się on w karmieniu nas tym, co jest z Boga, co jest Boże. Słuchanie Boga jest odtruwaniem ludzkiego serca, ludzkich myśli, przeżyć, oczyszczaniem doświadczeń. Bóg "uwodzi" nas swoim słowem, a my pozwalamy na to. Dlaczego? Ponieważ w tym słowie jest dla nas zdrowie i nowe życie, jest tchnienie Ducha Świętego, które nas ożywi, odnowi, nawróci. To właśnie nawrócenie przez słowo jest tożsame z uzdrowieniem. Ludzie idący za Jezusem przeczuwają to, co może się stać z nimi. Nie myślą o jedzeniu, o zabezpieczeniu się przed głodem. Urzeczeni słowem Jezusa, Jego Osobą, już otrzymują to, czego tak bardzo potrzebowali dla swojego zdrowia.

Jezus najpierw karmi ich ducha, serce, ich potrzeby i głody. Nie można karmić ciała nie posilając duszy. Zaniedbania duchowe rodzą głody uczuciowe i głody cielesne. Bez silnego ducha, bez jego rozwoju, głębi, doświadczenia pocieszania przez Boga, nie odnajduje się człowiek w tym, co jest na świecie.

Urzeka postawa Jezusa, który wiedząc o tym, że chcieli ustanowić Go królem, odchodzi na górę. On wskazuje na Ojca, na niebo, na życie będące poza tym ziemskim istnieniem. Idziemy za Jezusem nie spodziewając się przede wszystkim zdrowia na tej ziemi, kariery, popularności, uznania w oczach innych ludzi, lecz idziemy za Nim, ponieważ tylko On daje nam życie wieczne. Nie ma innego spełnienia się człowieka, jak tylko w Bogu.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Sobota, 24 lipca 2021 roku

ŚW. KINGI, DZIEWICY

Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa

Inną przypowieść im przedłożył: "Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: "Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?" Odpowiedział im: "Nieprzyjazny człowiek to sprawił". Rzekli mu słudzy: "Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?" A on im odrzekł: "Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza".

Nasienie może oznaczać ludzi. Staramy się dobrze wychować dzieci i wnuki ale pojawi się ktoś, kto przekaże im poglądy, które zachwieją ich wiarą oraz szacunkiem do wartości w których zostali wychowani.

Wśród ludzi mających dobre zamiary, są też ci, którzy mają złe zamiary. To pszenica i chwasty. Są ci, których inspiruje Bóg i są tacy, których inspiruje zły duch.

Często trudno odróżnić człowieka mającego dobro w sercu od tego, który nosi złe zamiary. To tak, jak to, że chwast jest na początku podobny do pszenicy. Chwast może być rozpoznany dopiero wtedy, kiedy wydaje owoc. Tak jest i z człowiekiem. Poznajemy go, kiedy mówi, czyni, podejmuje decyzje.

Zło żyje obok dobra. Dobro sąsiaduje ze złem. Kim jest gospodarz? To Bóg, który stworzył ludzi z których jedni czynią dobro, a inni zło. Chciano usunąć chwast aby pszenica mogła się w pełni rozwinąć.

Korzeń chwastu jest silniejszy i bardziej rozbudowany. Usuwanie chwastu mogłoby spowodować uszkodzenie pszenicy, jej wyrwanie. Ci, którzy źle czynią są również we wspólnocie Kościoła. Bóg jest cierpliwy i czeka na ich nawrócenie.

Dlaczego pojawił się nieprzyjaciel, który posiał chwast? Ponieważ słudzy spali, nie pilnowali pola. Kiedy ludzie śpią, szatan ma wolną rękę. Co oznacza sen? Brak zachowania Bożych przykazań. To prowadzi do niewiary. Człowiek nie zachowując Bożych przykazań jest w stanie zmieniać poglądy przeciwne zasadom życia chrześcijańskiego.

To, co było pszenicą na polu Pana Boga, może stać się chwastem, a to, co było chwastem, może stać się pszenicą. Potrzebna jest cierpliwość i czekanie do żniw, czyli Sądu Ostatecznego.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Piątek, 23 lipca 2021 roku

ŚW. BRYGIDY, ZAKONNICY, PATRONKI EUROPY

Jesteście czyści dzięki słowu

Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który go uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Wytrwajcie we Mnie, a Ja będę trwał w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie - jeśli nie trwa w winnym krzewie - tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami.

Czystość człowieka jest możliwa dzięki słowom Jezusa. Słowa Pana noszone przez człowieka w sercu i rozważane, wprowadzają go w silne pragnienie wolności wewnętrznej, będącej znakiem czystości. Owe słowa potrzeba pić, jak dobre wino.

Gdy człowiek przeżywał będzie to, co Bóg mówi do niego, życie jego będzie miało smak. Trzeba pozwolić, aby słowa Jezusa w nas pracowały, bo są miłością Ojca i Syna i Ducha Świętego.

"Wytrwajcie we mnie", to może oznaczać także, wytrwajcie na czytaniu, rozważaniu, smakowaniu moich słów. Ten, kto cierpliwie słucha, przez słowo Pana doświadczać będzie mocy krzewu, na którym jest osadzony.

Gdy nie słuchamy słowa, wysychamy jak gałąź odcięta od krzewu. To sam człowiek pozwala na to, aby wewnętrznie płonął.

Nasza zdolność proszenia Jezusa wynika z umiejętności trwania w słowie Bożym. Gdy przestaję prosić może to oznaczać, że skończyło się moje trwanie w Bogu; zaczynam żyć na swój rachunek, czyli poza winnym krzewem.

Zależnymi mogą być tylko ci, którzy słuchają swojego Mistrza. Zależność przychodzi jako konsekwencja słuchania Boga.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Czwartek, 22 lipca 2021 roku

ŚW. MARII MAGDALENY

Widziałam Pana i to mi powiedział

Maria Magdalena stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli siedzących, jednego przy głowie, a drugiego przy nogach, w miejscu, gdzie leżało ciało Jezusa. I rzekli do niej: "Niewiasto, czemu płaczesz?" Odpowiedziała im: "Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono". Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: "Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?" Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: "Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę". Jezus rzekł do niej: "Mario!" A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: "Rabbuni", to znaczy: Nauczycielu. Rzekł do niej Jezus: "Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: "Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego". Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: "Widziałam Pana i to mi powiedział".

Trzeba umieć czekać na to, co jest dla mnie, szanując ustalony przez Boga porządek. Nie czeka aż będzie widno, spieszy. Każda pora dnia jest dobra na tęsknotę za Jezusem. Również wtedy, gdy stan ducha człowieka nie jest najlepszy, korzystny do zajmowania się Bogiem, po ludzku biorąc ("było ciemno"), jest to czas na znalezienie.

Maria była wyzwolona z demonów. Stąd jej wdzięczność. W Jezusie znalazła sens swojego życia. To pierwszy mężczyzna, który nie spojrzał na nią ani z pogardą, ani z pożądaniem. Smutek przebija w jej dialogach. "Zabrano Pana mego i nie wiem", to jest powód jej smutku. Jest bardzo zagubiona. Myślenie jej pozbawione jest zdrowego rozsądku, poczucia realizmu. Nie mogłaby Go przecież wziąć, a mówi do ogrodnika, żeby wskazał jej miejsce, gdzie zaniósł Jezusa, a ona Go weźmie. Nierealnie mówią i myślą albo bardzo kochający, albo zrozpaczeni.

"Mario!" Jest wpatrzona w grób. Szuka Mistrza, ale według swojego schematu. Nie rozpoznaje Go, kiedy staje przy niej. Ona szuka Go w grobie. Po jakich znakach Magdalena rozpoznaje Jezusa? Gdy powiedział jej imię: "Mario!". Jezus każdego ucznia nazywa po imieniu. Każdy znał swoje imię wypowiadane przez Jezusa, z całym ciepłem. Zmartwychwstanie zostało jakby zastrzeżone dla Marii Magdaleny, tej namiętnej kobiety, która sporo grzeszyła, ale i bardzo kochała. Grzesznica jest pierwszym świadkiem zmartwychwstania. Maria, z pasją kochająca kobieta, stoi przed grobem i płacze. Szuka wzrokiem tylko Tego, którego chciałaby zatrzymać przy sobie. Odwraca się, widzi Jezusa, ale Go nie poznaje. "Niewiasto, czemu płaczesz?". Jest tak bardzo zniewolona swoim głębokim smutkiem, że nie potrafi dostrzec Tego, którego kocha. "Mario!" Gdy do jej serca trafia słowem miłości, poznaje Go: "Rabbuni. Mój Mistrzu!"

Zmartwychwstały objawia się temu, kto kocha. Maria Magdalena jest grzesznicą, która Jezusa głęboko umiłowała, kobietą z pasją. Maria jest tą samą kobietą, z której Jezus wypędził siedem demonów. One nękały jej duszę i doprowadziły ją na skraj rozpaczy. Dzięki spotkaniu z Jezusem została uzdrowiona. Jej rozpacz przemieniła się w głębokie zaufanie, a w swym rozdarciu odnalazła prawdę o tym, że jest kochana.

Jej miłość jest pełna wytrwałości w szukaniu, choć szukała tylko zwłok. Ona pierwsza szukała Jezusa. Maria Magdalena jest symbolem ucznia, który szuka Pana. Jezusa znajdują ci, którzy Go potrzebują, którzy szukają i chcą znaleźć. Nie ma takiej ludzkiej grzeszności, z którą Zmartwychwstały nie mógłby sobie poradzić. Trzeba jednak pozwolić Mu się prowadzić, również w ciemności, która nie jest bez znaczenia. Wiele bolesnych spraw trzeba doświadczyć na własnej skórze, by zobaczyć Pana i usłyszeć to, co będzie moją misją.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Środa, 21 lipca 2021 roku

Siewca wyszedł siać

Owego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, niektóre ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha!.

Ziarna padły obok drogi. Jest ona miejscem chodzenia ludzi, prowadzenia rozmów, hałasu. Ziarno potrzebuje ciszy do wzrastania, spokoju ziemi. To, co jest obok drogi, może być zniszczone, podeptane, zajeżdżone. Ptaki zabierają ziarno, które znalazło się na ziemi nie przygotowanej na jego przyjęcie, a tym samym do współpracy z ziarnem. Człowiekowi może być zabrane to, o co on w sercu swoim się nie troszczy. Obojętność to postawa, umożliwiająca złemu duchowi "wydziobanie" z ludzkiego serca tego, czym on się nie zajmuje, nad czym się nie pochyla z uwagą, z czym w sobie nie ma kontaktu. Słowo zabrane z serca, gdyż serce je nie rozważa. Człowiek pozbawia się tego, za co przestał być odpowiedzialny.

"Miejsce skaliste". Skała jest odporna na przyjmowanie życia, a tym samym słowa. Mówimy o człowieku nieustępliwym, niewrażliwym, iż serce ma z kamienia. Takie serce kojarzy się z uporem, zamknięciem naprawdę, nie przebaczaniem. W nim dobre wieści nie będą rozumiane. Żyjąc w uporze, człowiekowi jest bliżej gniewu, złości, klimatom niepokoju, zaś słowo potrzebuje gleby łagodności, nieustannego przebaczania, cierpliwego trwania, umiejętności tracenia, oddawania. Człowiek bywa powierzchowny w swoim myśleniu i potrzebach. Miłością nazywa to, co nią nie jest; szczęście to, co za małą chwilę będzie przeklinał. Jakie myślenie, takie i wartościowanie; jaki rozum, takie i serce. Człowiek będąc powierzchowny, nie może być odpowiedzialny, a tym samym wierny. Mała warstwa ziemi na skale nie jest dobrym rozwiązaniem dla ziarna, gdy obumierając, będzie chciało sięgnąć głębi. Bez zakorzenienia uschnie. To, co dokonuje się jedynie na powierzchni życia, bez pogłębionej refleksji, modlitwy czasu milczenia, nie pójdzie w stronę głębi. Nie zapuszczając korzenia, ziarno niszczeje. Podobnie jak człowiek niemający poczucia własnej tożsamości, osobistej wartości, odniesienia do tego, co duchowe i ponadczasowe.

"Inne padły między ciernie". To cierpnie powodują bolesne zadrapania, a nawet głębokie rany na ciele człowieka. Utrudniają chodzenie po polu, gdy są rozplenione w nadmiarze. Nie tylko wywołują ból, ale przyczyniają się do długotrwałego cierpienia. Ciernie, którymi się poranimy, dają odczucie ognia na ciele. Ciernie i cierpienie są nierozdzielne. One zamieniają żyzną ziemię w pustkowie. Żadna roślina nie ma szansy zaowocować, gdyż będzie zagłuszona, albo dzika, tak, że pojedyncze pędy nie będą zbierane, lecz z chwastem mogą zostać spalone. Cierpienie w większym stopniu koncentruje naszą uwagę na niedostatku, niż na zobaczeniu chwil, które są piękne w życiu ludzkim. Ciernie uniemożliwiają wzrost ziarna na podobieństwo życia w obecności osoby przykrej, o nieznośnym charakterze, lub przez skupienie się tylko na dramatycznych doświadczeniach życia. Cierń jest twardy, a jego siła niezwykle niszczycielska.

Były jednak ziarna, które wydały owoc stokrotny. Liczba sto oznacza wielką ilość. Symbolizuje pełną liczbę. Sto oznacza, że ziarna wrzucone do ziemi, wszystkie wydały plon. To również znak tego, iż wysiłek się opłacał, a inwestowanie w ziemię przyniosło oczekiwany skutek. Liczba ta jest wyrazem obfitego Bożego błogosławieństwa, jakie człowiek otrzymuje przez swoje posłuszeństwo Bogu. Owocowanie życia ludzkiego jest zależne od słuchania i przyjmowania tego, co mówi Bóg. Można dojrzeć w swoim człowieczeństwie do bycia ziemią żyzną, lecz potrzeba niekiedy przejść przez to, czego doświadcza ziemia żyzna. Jest ona raniona pługiem, a następnie nawożona (najlepszy jest nawóz naturalny) gnojem. Ziemia "zraniona" i "zgnojona". Podobnie, człowiek "poraniony" i "zgnojony" może stać się otwartym na słuchanie i przyjmowanie tego, co go przemieni.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Wtorek, 20 lipca 2021 roku

BŁ. CZESŁAWA, PREZBITERA

BRACIA

Gdy jeszcze przemawiał do tłumów, oto Jego Matka i bracia stanęli na dworze i chcieli z Nim mówić. Ktoś rzekł do Niego: Oto Twoja Matka i Twoi bracia stoją na dworze i chcą mówić z Tobą. Lecz On odpowiedział temu, który Mu to oznajmił: Któż jest moją matką i którzy są moimi braćmi? I wyciągnąwszy rękę ku swoim uczniom, rzekł: Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie, ten Mi jest bratem, siostrą i matką.

Najdoskonalszą postacią rodziny jest ta, w której osoby łączą najściślejsze więzi. Jezus jest "pierworodnym między wielu braćmi" w duchowej rodzinie Bożej, która jest ważniejsza od rodziny naturalnej. Wspólnota wierzących jest najczęściej określana terminem "bracia" (obejmuje to określenie również kobiety). Braterstwo opiera się na jedności wiary i równości wierzących. Jezus tak nauczał, że uczniowie Jego nie powinni pragnąć, by ludzie nazywali ich mistrzami lub nauczycielami, "Albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście".

Najważniejsze w braterstwie, to przebaczenie i otwartość. Jeśli związek jest dobry, to ma on swoją postawę w przebaczaniu. Jezus twierdzi, że najpierw należy pojednać się z bratem, a dopiero później oddawać cześć Bogu. Brat może zgrzeszyć przeciwko nam siedemdziesiąt siedem razy, my zaś mamy obowiązek udzielić mu przebaczenia. Ewangeliczne przesłanie miłości wykracza poza duchową rodzinę. Jezus ostrzegał, aby braterstwo nie przerodziło się w izolację: nie pozdrawiajcie jedynie swoich braci. Boża rodzina powinna okazywać przychylny stosunek nowym członkom Bożej rodziny.

Gdy św. Paweł nauczał lub upominał, zawsze zwracał się do wierzących używając słowa "bracia". U niego spotykamy zwrot bardzo serdeczny: "proszę was bracia". Posiadanie jednego ducha i jednej myśli oznacza według Apostoła podobieństwo, cechę niezbędną u braci. Oznaczało to, aby bracia byli jednomyślni, pełni braterskiej miłości. Również wierzący niewolnicy i ich panowie byli traktowani jak bracia. Bardzo ważną cechą braterstwa jest służenie. Oni wspierali się wzajemnie w prawdzie, a także podtrzymywali słabych braci w wierze. Zachęcano do oddawania życia za braci. Św. Paweł wyrażał bardzo jasno swoje uczucia do braci wierzących mówiąc, "Umiłowani, za którymi tęsknię". Braterstwo jest obrazem idealnej bliskości, jednomyślności i jedności, która powinna łączyć wierzących.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Poniedziałek, 19 lipca 2021 roku

Nawrócili się

Wówczas rzekli do Niego niektórzy z uczonych w Piśmie i faryzeuszów: Nauczycielu, chcielibyśmy jakiś znak widzieć od Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku proroka Jonasza. Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi. Ludzie z Niniwy powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni wskutek nawoływania Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz. Królowa z Południa powstanie na sądzie przeciw temu plemieniu i potępi je; ponieważ ona z krańców ziemi przybyła słuchać mądrości Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon.

Domaganie się znaku było dążeniem do poznania Prawdy według ludzkiego planu. Znak, który On by uczynił, nic nie powie, na nic nie wskaże, jeśli człowiek nie uwierzy Jego słowu. Spodziewanie się czegoś więcej od Jezusa, niż Słowa, było "wystawianiem na próbę".

Jako ludzie przewrotni nie przychodzili do Niego po to, aby poznać prawdę, uczyć się jej, kontemplować jej piękno, uznać moc oddziaływania w sercach współziomków, lecz szukali wszelkich możliwych sposobów, aby Jezus w realizacji Swojej misji, poruszał się według ich koncepcji. Chrystus dostrzega w nich lekceważenie a nawet pogardę dla siebie. Sami przed sobą, uporem serca, zamknęli drogę prowadzącą do przyjęcia "znaku Jonasza".

Znaki są dla człowieka, który uwierzył Słowu. "Niech ci się stanie, jak uwierzyłeś". One potwierdzają przyjęte Słowo. Przyjęcie Słowa, jest aktem wiary.

Dlaczego żaden znak? Być może dlatego, że sami już widzieli znaki, które Jezus czynił, a i tak nie uwierzyli w Niego. Słyszeli od innych, co uczynił, i też tego nie przyjęli. Byli zamknięci. Przed chwilą Jezus nakarmił około czterech tysięcy ludzi. Im to nic nie mówi. Pan zostawia ich. "Macie oczy, a nie widzicie; macie uszy, a nie słyszycie". Można patrzeć na czyny Jezusa i nie poznawać Boga; można słuchać tego, co mówi, a nie chcieć tego przyjąć.

Otępiałość serca, nieczułość, niewrażliwość, upór, sprzeciw, niechęć, nie proszenie o pomoc, brak szukania prawdy, chora świadomość: ktoś nie wie lepiej ode mnie, niczego nowego mi nie powie. Nie byli z Nim po tej samej stronie, na tym samym brzegu. Oczekiwanie na znak wskazuje na to, że człowiek nie zdąża w tym samym kierunku, w którym podąża Chrystus.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

XVI NIEDZIELA ZWYKŁA B

Zlitował się nad nimi... i zaczął ich nauczać

Wtedy Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco!. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać.

Uczniowie Jezusa, po powrocie z misji, "opowiedzieli Mu wszystko". To jest sposób na odpoczynek i wzrastanie. Uczeń mówi, a Mistrz słucha. Tak rodzi się więź, jedność. Gdy się modlimy, idziemy osobno; gdy odpoczywamy, również nam tego potrzeba. Na osobności sprawy ważne stają się w nas mocniejszymi, pogłębionymi, a z nieistotnych przeżyć jesteśmy uwalniani. Cisza, milczenie ze względu na Pana, mają siłę leczącą.

Odpoczywamy, gdy rozróżniamy, co jest pierwsze, a co drugie; co Bogu należne, a co człowiekowi. Odpoczynek jest wtedy, gdy człowiek jest świadomy Bożego działania w sobie. Świadomość Bożej obecności przywraca siły. Odpoczywamy, gdy mamy czas na to, co ważne i najważniejsze. Co jest takim? Trzymanie się razem (w małżeństwie, rodzinie, kapłaństwie, życiu konsekrowanym).

Gdy nie jestem z tymi, dla których jestem przeznaczony, a oni nie są dla mnie, nie mogę znaleźć miejsca, gdzie mógłbym odpocząć. Odpoczywam, gdy uwalniam się od siebie, swoich przyzwyczajeń, kaprysów, nadmiernych oczekiwań. One mogą mnie oddalać od tych, do których miłowania jestem posłany i wtedy odczuwam "wielkie osamotnienie". Gdy twierdzimy, że jesteśmy zmęczeni wspólnotą, może to oznaczać, że nie jesteśmy z nią i w niej i dla niej tak, jak być powinniśmy.

Trzeba od kogoś, od czegoś "odpłynąć", pozostawić, żeby zbliżyć się do tych, z którymi żyję. Uczniowie będąc razem z Jezusem są tymi, którzy pociągają za sobą tłumy ludzi.

Jedność jest jednym ze źródeł skutecznego apostolstwa, ewangelicznego oddziaływania, jest źródłem emanacji Prawdy. Nie tyle we wspólnocie należy szukać szczęścia, lecz dążyć do jedności: "bądźmy zgodni we wzajemnych uczuciach i niech nas pociąga to, co pokorne".

W odpoczynku chodzi o zmianę kierunku uwagi człowieka, z tego, co jest troską o doczesność, na to, co jest troską o wieczność. Dobro podczas odpoczynku winno być pogłębione, utrwalone, zło zaś ? wyplenione. W czasie odpoczynku obecne w człowieku zło powinno być poddane śmierci.

Bez Boga, odpoczywanie jest nieskuteczne. Nie można przeobrażać życia w "deptak": "tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło". Trzeba odejść od ludzi, aby być blisko Jezusa.

Odpoczywając z Nim łatwiej nam będzie powrócić z Nim do człowieka. Trzeba być zarówno samemu, jak i w gronie tych, którzy dają nam siłę, udzielają ze swojego ducha, ze swojej nadziei.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Sobota, 17 lipca 2021 roku

Umiłowany mój

Faryzeusze zaś wyszli i odbyli naradę przeciw Niemu, w jaki sposób Go zgładzić. Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz im surowo zabronił, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza. Oto mój Sługa; którego wybrałem, Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. Nie będzie się spierał ani krzyczał, i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą.

Jezus wycofał się z miejsca, w którym swoją obecnością prowokowałby tych, którzy postanowili Go zabić. Wycofanie się nie musi oznaczać zaprzestania dobrej aktywności. Spotykamy tych, którzy się obrażają, gdyż ktoś występuje przeciwko ich poglądom, temu, jak żyją, w co się angażują. Dlaczego mam się narażać za innych, pracować, gdy jest tak wiele niezrozumienia dla tego, co robię? Jezus nie chce wchodzić w spory z faryzeuszami. Gdy się spieramy, ważne jest to, że chcemy naprawdę rozwiązania problemu, a przynajmniej uświadomienia sobie i zgody na stanowisko, jakie wyraża mój rozmówca. Zacietrzewienie, nieuwzględnianie przesłanek racjonalnych, forsowanie swojego stanowiska bez zaplecza motywacyjnego upoważnia do wycofania się z rozmowy.

Jezus przeznaczał swój czas przede wszystkim na bycie blisko Ojca i ludzi; uzdrawiał i mówił człowiekowi o Tym, który Go posłał. Gdy jesteśmy z kimś blisko, ułatwiamy mu przyjęcie tego, z czym przychodzimy. Bliskość Jezusa z innymi była możliwa dlatego, gdyż On jest tym, który służy. Ten, który służy, daje innym tego, do kogo należy. Niebezpieczny jest ten, który - będąc sługą - nie nosi w sobie żywej świadomości, komu służy i dlaczego służy. Potrzeba tej świadomości, że zanim ja wybrałem Boga, On pierwszy mnie wybrał, ponieważ mnie umiłował.

Umiłowany, to wyróżniony, wezwany i posłany w szczególnej misji Ojca do człowieka. Pierwszym zadaniem posłanych przez Boga jest to, aby ci, którym służą odczuli, że są umiłowani przez Niego. Posłany powinien nieść tę głęboką świadomość bycia ?Umiłowanym synem?. Z tego rodzi się męstwo, roztropność, odwaga, niechęć do tracenia sił na międzyludzkie, ambicjonalne przepychanki.

Jezus nie spiera się z faryzeuszami. Mówi spokojnie, nie podnosząc głosu, a gdy poznaje ich zamknięte serce gotowe do zbrodni, wycofuje się. Nie wszystko, co usłyszymy o nas lub o innych wymaga komentarza. Złudzeniem jest myślenie, iż pewnych spraw nie mogę zostawić takimi, jakie są. Pojawia się w człowieku wewnętrzna lista przymusów: muszę wyjaśnić; nie mogę nie odpowiedzieć, pomyślą, że się boję; gdy nic nie powiem, to utwierdzi się w przekonaniu, że ma rację. Nie każdy wątek rozmowy należy rozwijać, szczególnie tam rozmowa wydaje się być zbędna, gdy któraś ze stron przestaje szukać, a zacznie pouczać, skłaniając do przyjęcia własnego stanowiska. Bardziej przekonujące niż słowa może być samo zaniechanie składania wyjaśnień. Jezus przed Herodem milczał. Czy zrozumiano Jego intencje?

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Piątek, 16 lipca 2021 roku

NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY Z GÓRY KARMEL

Nie potępiajcie niewinnych

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego, odczuwając głód, zaczęli zrywać kłosy i jeść. Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat. A On im odpowiedział: Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom? Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia. Gdybyście zrozumieli, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu.

Szabat jest szczególnym czasem rozmyślania nad słowem Bożym i odnowy całego człowieka przez szalom. Słowo to, w swoim rdzeniu oznacza zarówno pokój jak i uzdrowienie. Jezus w ciągu swej trzyletniej działalności publicznej przestrzegał szabatu jako szczególnego czasu rozmyślania i odnowy sił. Szabat był przestrzegany jako coś, co może się człowiekowi wymknąć, co może ulecieć jako tchnienie życia, którego on nie zatrzymał. Strzec szabatu, to święcić szabat, pamiętać o tym dniu, szabat należy celebrować. Pamiętać, to uroczyście wspominać wielkie rzeczy, które Pan uczynił. Gdy Jezus mówi słowa: "To czyńcie na moją pamiątkę", oznaczają one ? czyńcie to w uroczystym świętowaniu mojego życia.

Jak Ojciec odpoczął siódmego dnia, tak Jezus siódmego dnia wszedł do odpoczynku Ojca. Jest to tajemnica, która przybliża nam właściwą treść odpoczynku, który nie jest powstrzymaniem się od pracy, lecz pełnią istnienia, pokojem szalom. Słowo "szalom" znaczy to, co jest zupełne. Ten, kto żyje w pokoju, to ten, kto jest zupełny, w kim wszystko stanowi całość, kto nie jest pęknięty, rozdwojony. Naprawdę odpoczywa tylko ten, kto odpoczywa z Bogiem, a pełny odpoczynek będzie naszym udziałem w Królestwie Bożym. Odpoczynek jest z radości oglądania Boga twarzą w twarz. Przedsmakiem tego, może być chrześcijańska kontemplacja.

Gdyby uczniowie Jezusa świadomie pogwałcili szabat, podlegaliby karze śmierci przez kamienowanie. Czy mieli prawo zrywać kłosy? W zwykłym czasie każdy mógł to czynić, zwłaszcza będąc w podróży, a pierwsze słowa wskazują, że Jezus i uczniowie są w podróży. Prawo chroni w ten sposób ubogiego i przybysza, każe szanować potrzeby bliźniego, ukazując swoją istotę ? miłosierdzie. Jezus przypomina, że Prawo należy interpretować, a nie zniekształcać je. Miłosierdzie jest ważniejsze niż asceza. Do jednego z Ojców Pustyni znanego z ascezy przybył gość. Chciał posłuchać tego, co starzec ma mądrego do przekazania. Ojciec Pustyni poczęstował gościa obfitym posiłkiem, sam również wiele jadł, a przy tym mówił wiele ze znacznym ożywieniem. Żegnając się gość był rozczarowany. Stwierdził, że Ojciec przez cały dzień łamał regułę. Odpowiedź ojca brzmiała: moją jedyną regułą jest miłość.

Zrywanie kłosów w szabat można rozpatrywać jako przekroczenie zakazu żniw w dzień święty. Rozstrzygnięcie Jezusa dotyczące zrywania kłosów jest wyraźne, sprzeciw nie jest możliwy. Można przypuszczać, że w tym przypadku nakaz jedzenia i radowania się w dzień szabatu jest w najwyższym stopniu pozytywny i bierze górę nad zakazem żniw. Jezus, Syn Człowieczy, Syn Boży, jest Panem szabatu, jest Świątynią i Najwyższym Kapłanem; Jego uczniowie to lud kapłański, którego zadaniem jest składanie ofiary w duchu i w prawdzie i który mieszka w Nim. Wraz z Nowym Przymierzem ustaną ofiary, by ustąpić miejsca jedynej Ofierze miłosierdzia, a zakazy nie będą już potrzebne.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Czwartek, 15 lipca 2021 roku

ŚW. BONAWENTURY, BISKUPA I DOKTORA KOŚCIOŁA

Przyjdźcie do Mnie

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.

"Weźcie moje jarzmo". Jarzmem jest życie codzienne, sytuacje, jakich się nie spodziewaliśmy, porażki, które bardzo bolą, odkrycie po latach tego, że nie dorastamy do zadań, jakie w imię Boga podjęliśmy.

Pokrzepić nas może zgoda na życie w takim świecie, jakim on jest. Pokrzepia nas szacunek dla tych, którzy nas otaczają, bez względu na to, jak się do nas odnoszą.

Nie odrzucamy człowieka, który nas boli, drażni. Uczymy się przyjmować go z tym "jarzmem", z jakim staje przed nami. Jezus mówi o przyjęciu Jego jarzma, Jego ciężarów, które są ciężarami człowieka w tym świecie.

W oparciu o to, co zniechęca, zamyka nas w sobie, napełnia lękiem czy smutkiem, uczymy się Chrystusa. Przyjmując ciężary życia, przyjmujemy Pana z taką Jego miłością, z jaką przychodzi.

Przyjmując ciężary życia, poznajemy Boga, a przez Niego, samych siebie. Do czego to prowadzi? Do łagodności i pokory.

Łagodność objawiana w słowach wskazuje na człowieka mądrego. Mądrość, to również szacunek, życzliwość, zrozumienie, działanie bez pośpiechu, wolność od podejrzliwości i bezsensownych oskarżeń.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Środa, 14 lipca 2021 roku

Bóg objawił się prostaczkom

W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: "Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić".

Bóg jest nie tylko Stwórcą, ale także Panem mojego czasu. Jezus uwielbia Ojca z powodu objawienia się ludziom małym, natomiast wobec mądrych pozostał ukrytym. Ojciec objawił się przez Jezusa, swojego Syna. Co jest treścią objawienia Boga? Słowa i czyny Chrystusa. Objawienie nie jest zastrzeżone dla mądrych, czyli znawców Prawa, ale dla prostaczków. Mądrzy, to nauczyciele mądrości, uczniowie mądrości. Mądrzy, to cała religijna arystokracja w przeciwstawieniu do zwykłych ludzi. Oni jednak nie mają wglądu w objawienie, które dokonuje się w Jezusie.

Posiadają je wyłącznie prostaczkowie, czyli ludzie prości, niewykształceni. Ojciec nie objawia się elitom religijnym, ale zwykłym ludziom. Jezus ma na uwadze tych, którzy nie mają czasu ani możliwości iść na naukę do mądrych.

Jezus nazwał uczonych w Piśmie i faryzeuszy mądrymi, chociaż w rzeczywistości nie posiadali oni mądrości, ale tylko uchodzili za mądrych ze względu na zdolność błyskotliwego przemawiania. Grzesznikom Jezus objawił, w jaki sposób powinni szukać rzeczy przyszłych w królestwie niebieskim.

Dojrzewamy do rozumienia Boga. Dojrzewamy przez uwielbienie Go. Nasze uwielbienie Boga jest otwieraniem oczu na to, co może być poznane jedynie przez łagodnych i pokornych. Duchowo dojrzewamy stając się łagodnymi i pokornymi.

Nie tyle wiedza, informacja jest ważna w poznaniu i rozumieniu tego, co mówi Bóg, lecz takie życie, w którym Bóg ma upodobanie. Na ile podobamy się Bogu, na tyle jasnym, zrozumiałym jest dla nas Jego słowo.

Ludzie prości są tymi, którzy zdali się na Boga, zaufali Jemu. To zaufanie zbliża zarówno do ludzi, jak i do Boga. Wtedy otwiera się nasz umysł i serce na przyjmowanie. Bez zaufania Bogu, bez szacunku do Niego, Jego słowa nie docierają do nas. Prostota, prawdziwość serca czytają słowo Boże. Te wartości są światłem umożliwiającym odczytanie.

Poznając Jezusa i Jego Ojca, wchodzimy w radość, pokój, miłość, które są w Nich. Naszym dążeniem jest nie tyle osiągnięcie wiedzy o Bogu, ile patrzenie na Niego, radowanie się Jego obecnością.

Dla patrzącego na Boga nic nie jest za trudne, nic ponad siły, nic, co byłoby niemożliwe. Chodzi o to, że bierzemy na siebie ciężary Jezusa, a więc i niesiemy je z Panem. Świat nas utrudzi, Jezus uwalnia od utrudzenia i obciążenia. W jaki sposób? Przez stawanie się łagodnym i pokornym. To upodabnia do Pana, to też daje ukojenie. Wówczas wszystko, co jest trudne na tym świecie, staje się lekkie.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Wtorek, 13 lipca 2021 roku

ŚWIĘTYCH PUSTELNIKÓW ANDRZEJA ŚWIERADA I BENEDYKTA

Ziemi sodomskiej lżej będzie w dzień sądu niż tobie

Jezus począł czynić wyrzuty miastom, w których najwięcej Jego cudów się dokonało, że się nie nawróciły. Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły. Toteż powiadam wam: Tyrowi i Sydonowi lżej będzie w dzień sądu niż wam. A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz. Bo gdyby w Sodomie działy się cuda, które się w tobie dokonały, zostałaby aż do dnia dzisiejszego. Toteż powiadam wam: Ziemi sodomskiej lżej będzie w dzień sądu niż tobie.

Miasto Tyr ogień zamienił w popiół na ziemi. Podobnie stało się z Sodomą i Gomorą. Siedzenie w popiele miałoby prowadzić do odczucia tragedii, jaka może spotkać tych, którzy nie chcą pokutować, a tym samym przyjąć myślenia Boga, odchodząc od własnego, wyniszczającego.

Propozycja siedzenia na popiele łączy się z zachętą doznania własnej słabości, przemijania i pustki. Ci, którzy nie pokutują, nie odchodzą od swojego myślenia na rzecz Bożego, takich przeżyć nie doświadczają. W popiele, czyli w cierpieniu i stratach, dokonuje się zmiana myślenia, czyli nawrócenie człowieka.

Na cierpienie i straty trzeba spojrzeć przez obraz Boga, upominającego się o człowieka, o jego wieczne szczęście. Brak religijnego postrzegania strat może prowadzić do rozpaczy i rezygnacji z życia, którego człowiek nie rozumie, którego nie chce.

Coś powinno we mnie ulec spaleniu, spopieleniu, stracie, abym przejrzał. "W popiele", czyli na pokucie powinien człowiek przeżywać czas swojego życia, jeśli słowo Boże nie znajduje w nim miejsca, w którym mogłoby spocząć. Hiob wołał, "Kajam się w prochu i popiele" (Hi 30,19).

Płacz, skrucha serca, rezygnacja z uporu wobec Boga, umożliwia wyznanie win. Człowiek o skruszonym sercu jest uległy, słuchający, przyzwalający na prowadzenie. Grzech zaś, zamyka go na słuchanie. Teraz jest czas, teraz nadeszła godzina pokutniczego wora i popiołu. Teraz jest dobry czas na zmianę myślenia.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Poniedziałek, 12 lipca 2021 roku

ŚW. BRUNONA BONIFACEGO Z KWERFURTU

Kto nie bierze swego krzyża ... nie jest Mnie godzien

Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy. Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je. a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto przyjmuje proroka, jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego, jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma. Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody. Gdy Jezus skończył dawać te wskazania dwunastu swoim uczniom, odszedł stamtąd, aby nauczać i głosić [Ewangelię] w ich miastach.

Czy Chrystusowe wezwanie do niesienia krzyża własnego jest wymogiem skierowanym przeciwko nam i świadczy o złośliwej woli Boga? Jezus mówi: "Weź swój krzyż i nieś go". "Bierz", czyli podnoś siebie każdego dnia, bądź cierpliwy wobec siebie, znoś siebie, zgódź się na siebie.

W tolerancji niektórzy widzą obojętność wobec współistnienia zła i dobra. A przecież tolerancja, to pełna wyrozumiałości postawa wobec siebie samego, dzięki której człowiek z pokorą zgadza się na to, że jeszcze nie jest ukończonym szóstego dnia stworzenia i odkrywa w sobie każdego dnia omylność i słabość oraz brak rozeznania. Zgodzić się na to, że jest się grzesznym, to wcale nie oznacza zgodzić się z grzechem. Tolerancyjny chrześcijanin przyjmuje siebie jako kogoś grzesznego, tolerancyjny Polak odwiedzający z nabożeństwem w niedzielne popołudnie supermarket, to ktoś, kto przyjmuje grzech. Pierwszy przyjmuje grzech w dobry sposób, drugi przyjmuje grzech, jako dobro.

Kiedy Jezus mówi: "Bierz swój krzyż, co dnia", to również pragnie nas zachęcić do zgody na to, że są rzeczywistości, które nas przygniatają i przybijają. Brać krzyż swój, to także zgodzić się na ukrzyżowany kształt swojego istnienia. Pogodzić się ze sobą. Czyż nie jest łatwiej żyć, kiedy się jest pogodzonym ze sobą?

Jezus nie jest złośliwym Bogiem, tylko realistą. Niezgoda na siebie niebywale szybko doprowadza człowieka do aroganckiego, idealnego wyobrażenia o sobie, to zaś z kolei tworzy demoniczne obrazy Boga. Gdy zaś się ma demoniczny obraz Boga, cały świat staje się w odbiorze piekłem. Czy to jest do zniesienia? Albo czy wtedy jeszcze stać nas będzie na postawę tolerancyjną wobec rzeczywistości?

Znosić siebie możemy, przyjmując krzyż. Znosić siebie, to żyć prosto i prościej. O wiele trudniej jest nie znosić siebie, nie tolerować siebie, obdarzać siebie nienawiścią za upadki i potępiać siebie za pokrzyżowane ambicje i plany idealnej ścieżki życiowej. Tylko z pozoru słowa Jezusa są nie do przyjęcia. Tak naprawdę bez nich nie możemy przyjąć siebie. Tak to już jest w naturze słowa Bożego, że przyjmując je, przyjmujemy siebie. Przyjmując Boga, niemożliwe jest nie przyjmowanie siebie.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Niedziela, 11 lipca 2021 roku

XV NIEDZIELA ZWYKŁA B

Wzywali do nawrócenia

Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien! I mówił do nich: Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakim miejscu was nie przyjmą i nie będą słuchać, wychodząc stamtąd strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich! Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.

Zanim Jezus pośle nas do innych, najpierw "przywoła do siebie". Wprowadzi nas w bliską, osobową więź z sobą. Gdy kochamy i gdy mamy świadomość, że sami również jesteśmy kochani, wówczas miłość osoby kochanej jest naszą siłą, czyni nas mocnymi i daje odwagę do podejmowania wyzwań.

Jezus posyła uczniów, aby dawali błogosławieństwo, wzywali do nawrócenia, wyrzucali demony. To jest możliwe wtedy, gdy najpierw zostaliśmy uzdrowieni.

Jezus każdemu, kto idzie za Nim, daje władzę nad duchami nieczystymi. Zło będzie nas atakowało i raniło, ale nie będzie w stanie wyrządzić nam trwałej szkody, nie będzie w stanie nas zniewolić.

Jeśli zostaniemy zranieni przez zło, to rany te zaowocują w nas dobrem, przyczynią się do naszego dojrzewania, umocnienia.

"Nakazał też, aby niczego nie zabierali w drogę prócz laski? Włóżcie na nogi sandały". Laska jest symbolem władzy, a więc i wolności, ale też symbolem wędrowania w wierze. Symbolem wolności są również sandały. W starożytności noszenie obuwia było przywilejem ludzi wolnych.

Jezus mówi o konieczności strzeżenia daru wolności, o zachowanie władzy nad sobą. Być wolnym, to być szczerym, prawdziwym, odważnym, niezakładającym masek.

Jesteśmy powołani do dawania innym błogosławieństwa, do wnoszenia w życie innych błogosławieństwa, nadziei, pocieszenia. Człowiek żyjący w bliskości Pana wnosi w życie innych Jego błogosławieństwo.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Sobota, 10 lipca 2021 roku

Duszy zabić nie mogą

Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak pan jego. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, o ileż bardziej jego domowników tak nazwą. Więc się ich nie bójcie! Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.

Nie boję się, gdyż znam ukryte sprawy mojej duszy, mojego serca, wnętrza. Gdy się nie lękam swych tajemniczych myśli i namiętności, również ludzie nie mogą wzbudzić we mnie lęku, którzy starają się odkryć tajemnice mojego serca. Gdy owe tajemnice przedstawiam Bogu i ufam, że On je odsłoni i rozjaśni, potrafię żyć bez lęku. Bóg, który zna całą otchłań mojej duszy, jest jedynym wyzwolicielem od lęków, które usiłują się tam zagnieździć.

"Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą". Ludzie mogą mnie zranić jedynie zewnętrznie. Mogą mnie pobić lub zranić emocjonalnie. Nie mogą jednak ranić mojej duszy, wewnętrznej przestrzeni mojego serca. Jest we mnie obszar, do którego ręka ludzka nie ma dostępu. Tam, gdzie w duszy mojej mieszka Bóg, człowiek nic uczynić nie może. Uwierzenie Bogu, który mieszka w mojej duszy, który jest jej strażnikiem, uwalnia mnie od lęku, że ktoś mnie zrani, upokorzy, pozbawi szacunku a nawet życia. Nawet śmierć nie jest w stanie zniszczyć mojej duszy, ponieważ ona należy do Boga.

Jezus uświadamia nam, że trwanie razem z Nim nie będzie pozbawione trudnego uczucia, jakim jest lęk. On też doświadczał lęku i trwogi. Z doświadczeniem powołania związany jest lęk. Jezus mówi o lęku, który chce w nas uzdrowić i lęku, który nam pozostawia. Lęk powierzony Bogu nie czyni nam szkody. Możemy z takiego lęku wyjść umocnionymi, z większą wiarą.

Jezus mówi jednak i te słowa: "Bójcie się". Bójcie się jedynie Boga Jest to stan bojaźni Bożej. Ona zaś nie jest owocem lęku, ale zaufania Temu, który jest większy ode mnie. Ale też, należy pamiętać, że istnieje anioł Niszczyciel, który z naszego lęku chce uczynić miejsce dręczenia, nękania. Jeśli jednak powierzymy się Jezusowi, On pokona w nas wszelki lęk.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Piątek, 9 lipca 2021 roku

Miejcie się na baczności przed ludźmi!

Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie! Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. Gdy was prześladować będą w tym mieście, uciekajcie do innego. Zaprawdę, powiadam wam: Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy.

Trzeba widzieć szalejące zło: szatana, ludzki cynizm, obłudę, nie liczenie się z nikim i z niczym. Osoby dotychczas dla mnie życzliwe naraz zaczynam postrzegać na pozycji przeciwników i oskarżycieli. Gdy idziesz dobrą drogą przyjść muszą na ciebie bezsensowne i bezpodstawne oskarżenia. Przygotuj się na to! Szatan mąci w głowie i sercu osób poranionych, doświadczonych skrzywdzeniem. One właśnie, te osoby, są podatne na wpływy złego i manipulacje do których on sam pisze scenariusz.

Człowieka nie stać na wielką perfidię, zamęt. On nie czyni tego sam z siebie. Jest podatny, podporządkowany, źle uległy, ulegający wpływom, gdyż nie przebacza. Kto nie przebacza sobie albo drugiemu, nie może zwyciężać. Kto nie przebacza, jest słabego ducha.

Gdy widzisz, że ktoś jest złośliwy, stawia zarzuty, dlatego aby dokuczyć; jeśli ktoś jest agresywny, nie odpowiadaj, nie próbuj wyjaśniać, przekonywać. Rozeznaj, że w tym nie ma Jezusa. Nie pozwól wciągnąć się w rozmowę, którą możesz się pobrudzić, a potem w to, co ciebie zaniepokoiło ? uwierzyć, zacząć tak myśleć, jak mówi osoba zbuntowana, pełna żalu. Czy ty już nie uwierzyłeś, że zło niekiedy wygrywa, a dobro musi ponieść porażkę?

Nie pozwól, aby opanowało cię i trzymało w swoich objęciach uczucie gniewu, złości, nienawiści, albo buntu. Gdy pozwolisz uderzyć się w drugi policzek, pozostaniesz "nieskazitelny, jak gołąb", bo jest to przyjęcie zła i zatrzymanie zła na sobie, jak nasz Pan.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Czwartek, 8 lipca 2021 roku

ŚW. JANA Z DUKLI, PREZBITERA

Pasterz porzuconych i zbłąkanych

Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy. A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was! Gdyby was gdzie nie chciano przyjąć i nie chciano słuchać słów waszych, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych! Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu.

Tak wielu jest ludzi, którzy czują się znękani i porzuceni. Jezus współczuje im. Czym są oni znękani i osłabieni? Działaniem ducha nieczystego i ciężarem Prawa, oraz brakiem pasterza. Jezus nie czeka na to, aż ludzie przyjdą do Niego lub inni ich przyprowadzą, lecz sam ich szuka, znajduje, głosi Ewangelię i uzdrawia. Na uwagę zasługuje fakt, że Jezus nie pominął żadnego miasta i wioski. Istotne w Jego zdążaniu jest to, że każdy człowiek potrzebuje Ewangelii i uzdrowienia.

On jest pasterzem porzuconych i zbłąkanych, a równocześnie, pasterzami porzuconych i zbłąkanych stają się Ci, których On posyła. Owce bez pasterza są narażone na utratę życia lub znalezienie się w obcych rękach. Brak pasterza prowadzi do rozproszenia owiec. Nie wiedząc dokąd iść, gdzie się schronić, nie mając pasterza żyją w nieustannych zagrożeniu życia. Jesteśmy narażeni na aktywność współczesnych wilków: alkoholizm, rozpusta, narkomania, szukanie ratunku u wróżek, w kartach Tarota, w ideologii GENDER, która jest cywilizacją śmierci. Często nie jesteśmy świadomi, że zawierzamy swoje życie wilkom w owczej skórze, fałszywym mesjaszom, fałszywym ideom mesjańskim.

Jezus wybrał do głoszenia Ewangelii ludzi skromnych i pogardzanych: czterech z nich było rybakami, dwóch celnikami, a jeden zdrajcą. Ponieważ leczył On każdą chorobę i słabość, dał również taką władzę swoim uczniom.

Polecenie: "Nie idźcie do pogan" zostało wydane przed zmartwychwstaniem, polecenie: "Idźcie na cały świat" - po zmartwychwstaniu. Uczniowie Pana zostali najpierw posłani do zagubionych owiec z domu Izraela. Są posłuszni Jezusowi. To jest ich wielkość. Słowa uczniów były wiarygodne, ponieważ za nimi szły ich czyny: uzdrawiali chorych, wskrzeszali umarłych, oczyszczali trędowatych, wypędzali złe duchy. Uczniowie uderzyli również w szatana mocą władzy udzielonej im przez Chrystusa.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Środa, 7 lipca 2021 roku

Idźcie do tych, którzy poginęli

Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie".

Ważne jest aby to zmaganie, które w sobie prowadzimy, wiodło nas do życia z Jezusem. Aby się modlić trzeba wchodzić w trud, w to, co wymaga decyzji, a nie jej unikania. Modlitwa nie jest celem naszego życia. Najważniejsze jest silne pragnienie spotykania Boga. Wówczas każdą "górę" można zdobyć, każdą "noc" można przejść. Spotkanie Ojca wyzwala w Jego Synu potrzebę modlitwy.

Życie chrześcijańskie, to nie na pierwszym miejscu powołanie do modlenia się, ale do szukania, znajdowania Jezusa i przebywania z Nim. Rzecz w tym, by dążyć do spotkania z Osobą Jezusa, nawiązania z Nim mocnej i serdecznej więzi. Spotykam Go, gdy usłyszę i zrozumiem, co mówi. Ci spotykają Jezusa, którzy rozumieją to, co On do nich mówi. Człowiek spotyka Boga sercem. Co czynić, aby Go spotkać? Patrzeć na Niego, przyglądać się Jego zachowaniu w różnych sytuacjach. Wpatrywać się w Jego reakcje, gesty, wyraz twarzy. Chłonąć atmosferę, klimat, który nam przekazuje w wypowiadanych przez siebie słowach. Jak spotkać? Stawiać pytania, które inspiruje w nas Ewangelia. Czekać na Jego odpowiedź. Powtarzać wielokrotnie Słowa, przez które On mnie zatrzymał na sobie. Nie iść dalej w rozważaniu tekstu, lecz pozwolić się zatrzymać Duchowi Świętemu na tym słowie, które wzbudziło we mnie: radość, smutek lub obojętność.

Bez względu na stan ducha, na samopoczucie wewnętrzne czekam na światło prowadzące do jasności słowa. Wraz ze zrozumieniem, dokonuje się spotkanie z Jezusem: "Słuchajcie Mnie wszyscy i zrozumiejcie". Zrozumienie słowa, jest znakiem mówiącym o tym, że słuchamy. Gdy słucham Jezusa, to jest to akt serca. A skoro tak się rzeczy mają, to znaczy, że Go spotkałem w słuchaniu i zrozumieniu. O tyle można mówić, że człowiek się modli, o ile jest przede wszystkim nastawiony na silne pragnienie szukania i znalezienia Osoby Jezusa, a nie na sam formalny akt modlitwy, który może być jedynie czynnością warg. Jeśli modlitwa człowieka nie jest spotkaniem z Osobą Jezusa, czy jest ona wówczas prawdziwą modlitwą, przez którą Bóg na nowo stwarza mnie na "obraz i podobieństwo swoje"?

Przedziwne jest to, że Jezus spędza noc na spotkaniu z Ojcem. Noc jest przeżywana, jako szczególny czas dla Ojca, a dzień, jako szczególny czas dla człowieka, w którym wypełnia Jezus to, co usłyszał od Ojca i co się Ojcu podoba. Życie człowieka, to w pewnym sensie wchodzenie na jakąś górę i schodzenie z niej. Życie, to także spotkania z ludźmi, którzy wpływają korzystnie na spotkanie Jezusa, lub uniemożliwiają zaistnienie tego spotkania. Aby spotka Jezusa, ważne jest to, jak spotykam człowieka, jaka jest kultura tego spotkania: jego wymiar emocjonalny i duchowy.

Gdzie Jezus wybiera swoich uczniów? Na górze. Nasuwa się myśl, że nasze wybory winny mieć określony poziom, szczyt. Wybory nasze winny być dokonywane po spotkaniu Ojca, po przejściu przez "ciemność nocy". Ojciec, oraz przejście, przeżywanie nocy, a nie uciekanie przed nią ? umożliwiają wybór "za dnia". Uczniów było wielu, lecz Jezus wybrał spośród nich tych, którym osobno wiele wyjaśniał, a także ich nazwał. Wybrał mnie, nazwał mnie, osobno mi wyjaśnia. Jednym z najpiękniejszych doświadczeń człowieka jest to, że pozwoli on Jezusowi: wybrać się, nazwać się, określić misję, oraz wyjaśniać sobie to, czego nie rozumie, jak również to, co "mu się wydaje, że wie".

Wielkie tłumy szły za Jezusem, dlaczego? "Aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swoich chorób". Zanim człowiek będzie wiedział co mówić do Boga, winien słuchać, co On mówi do niego. Modlitwa pojawia się tam, gdzie człowiek słucha Jezusa. Modlitwa rodzi się z uzdrowienia człowieka. Wymaga ona przyjścia do Pana, ze względu na Niego samego: "przyszli oni, aby Go słuchać". Nie przyszli, aby mówić, opowiadać. Ze słuchania rodzi się zrozumienie. Gdy rozumiem, co mówi Jezus, odpowiadam na to, co zrozumiałem, ale też mówię o tym, co jest dla mnie niejasne.

Słuchanie Jezusa, umożliwia znajdywanie uzdrowienia ze swoich chorób. Słuchanie Boga, jest Jego dotykaniem, a moc, która z Niego wychodzi, czyni człowieka zdrowym. Modlitwa zatem, jest przede wszystkim spotkaniem, które umożliwia słuchanie. W słuchaniu otrzymujemy dar zrozumienia. A ono jest wejściem w zmianę myślenia i odczuwania. Ta zmiana jest uzdrowieniem.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Wtorek, 6 lipca 2021 roku

BŁ. MARII TERESY LEDÓCHOWSKIEJ, DZIEWICY

Gdy jesteś niemy ...

Gdy ci wychodzili, oto przyprowadzono Mu niemowę opętanego. Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały: "Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu!" Lecz faryzeusze mówili: "Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy". Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: "Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało".

Co znaczy: odzyskać mowę? Uwierzyć, że dobro prędzej czy później, zwycięża zło. Uwierzyć, że mogę oberwać za to, co powiem, mogę się narazić, mogę swojej sytuacji czy innych nie zmienić na lepsze, ale przestanę być wreszcie kuszony przez złego, któremu bardzo zależy na tym, abym w pewnych sprawach był w niemy. Przestanę się bać.

Gdy jesteś niemy, niszczysz siebie. Nic nie zyskujesz, a wiele w tym czasie tracisz, przede wszystkim dojrzewając w uczuciach gniewu i buntu. Gdy w pewnych sprawach nie zabieram głosu, problemy nierozwiązane we mnie tak niepokoją, że żyję w nieustannym stresie. Ludzie, którzy są "niemi", oni często nie mają do siebie szacunku, za brak odwagi. Popularnie określa się to w ten sposób: "mam nerwy na siebie". Czy widzimy, jak wielki entuzjazm wzbudził niemy, gdy uwolniony od wpływu złego ducha, zaczął mówić? Siostro, Bracie, pozwól Jezusowi uwolnić się od złego! Poczuj niezwykły smak wolności i radości, a także pokoju, gdy nie musisz szeptać po kątach, lecz z szacunku dla innych, mówisz to, co będzie służyło waszemu wzajemnemu zbudowaniu, a tym samym, pojednaniu z Bogiem.

Czy nie czujesz się znękany, porzucony? Może to być stan ducha właściwy osobie, która pomimo wszystko przekonana jest do tego, że lepiej pozostać niemą. Może to oznaczać, że jestem pod wpływem złego ducha i jestem owcą, która nie zdecydowała się na Pasterza, czekającego tylko na mały mój znak - chcę być uzdrowiona!

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Poniedziałek, 5 lipca 2021 roku

Dotknęła się frędzli Jego płaszcza

Gdy to mówił do nich, pewien zwierzchnik synagogi przyszedł do Niego i, oddając pokłon, prosił: Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie. Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim. Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Bo sobie mówiła: Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Jezus obrócił się, i widząc ją, rzekł: Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła. I od tej chwili kobieta była zdrowa. Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi. A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.

Nie było jej łatwo stanąć przez Jezusem. Można odczuwać niechęć do Boga, zawodząc się na człowieku. Nasze porażki pozbawiają nas zaufania również tego podstawowego, jakim jest zaufanie Bogu. Zniszczenie tych więzi z człowiekiem odbija się konsekwentnie na naszej relacji z Nim. Gdy słabnie w nas potrzeba zaufania, konsekwencje tego dają się odczuć w całości naszego myślenia i odczuwania. Ludzie mający przyjaciół, znajomych żyją dłużej i są zdrowsi, dysponują lepszym samopoczuciem. Przyjaźń daje człowiekowi lepsze samopoczucie, świadomość, że jest komuś potrzebny. Ci, którzy nie mają przyjaciół, szybciej odchodzą z tego świata.

Jesteśmy w stanie znieść wiele cierpień, dopóki jest w nas nadzieja. Im bardziej jesteśmy wewnętrznie pogmatwani, w tym większym stopniu skłonni do rozpaczy. ?Szybkie zniechęcanie się w obliczu trudności, to kolejne wskaźniki rozpaczy? (K. Horney). Nie mamy ochoty nawet na drobne poświęcenie się dla innych, na wyrzeczenia lub podjęcie jakiegokolwiek ryzyka. Sprawiamy w takiej sytuacji wrażenie, że jesteśmy ludźmi folgującymi wygodnictwu i osobistym zachciankom. Trudno zdobyć się nam na jakikolwiek wysiłek korzystny dla nas i dla innych, ponieważ sądzimy, że i tak nic z tego dobrego nie wyniknie. Porażki wprowadzają nas w poczucie beznadziejności. Ta zaś potrafi paraliżować człowieka do tego stopnia, że nawet małe trudności urastają do poziomu wielkich problemów i wielkich wyzwań.

Porażka usiłuje nas przekonać, że Bóg nie jest tym, który rozumie nasze biedy, lecz Istotą pozbawiającą nas praw. Nie mamy prawa do własnych myśli, woli i pragnień. Bóg nie rozumie naszych ograniczeń i nie liczy się z nimi. Będziemy musieli żyć z tą świadomością konieczności nieustannego przekraczania własnych ograniczeń.

Nie potrafimy być ze sobą, a szczególnie z myślą o doznanych porażkach. Brak zaufania odnosimy przede wszystkim do samych siebie. Postrzeganie, że jesteśmy nieudacznikami, nie znającymi się na ludziach i mechanizmach rządzących tym światem skłania nas do ucieczki od samych siebie. Niemożność bycia takimi, jakimi chcielibyśmy być osacza nas i izoluje. Nieumiejętność bycia ze sobą w jakimś stopniu przekłada się na niezdolność bycia z innymi. Im więcej doznajemy rozczarowania, w tym większym stopniu narasta w nas potrzeba człowieka, wobec którego nasz ból będzie miał szansę zaistnienia.

Nie ufając zarówno sobie jak i innym jesteśmy zdani na atakowanie i obronę. Konsekwencją braku zaufania jest strach. Usiłujemy zapewnić sobie bezpieczeństwo nie będąc świadomymi, że atakowanie i obrona samych siebie nie jest miłością. Niezbędna okazuje się kapitulacja, we właściwym znaczeniu tego słowa. Jezus oczekuje od nas, byśmy poddali się, wydając się w Jego ręce, nie zaś bezsensownie walczyli. Do zaufania innym, odzyskania utraconego autorytetu nie idziemy drogą ataku i obrony, lecz szacunku, miłości i prawdy.

Doświadczamy porażek, ponieważ idziemy sami, walczymy sami, opieramy się na sobie. Zarówno zwycięstwa jak i porażki przeżywamy jako osobiste sukcesy, ale i nasze klęski. Życie dzielone z Chrystusem sprawia, że nasza porażka jest przeżywana z Nim, dzielona z Nim, omawiana wspólnie z Nim. Nasze zwycięstwo jest również dzielone. Stąd radość jest szczególna. Po pierwsze, dlatego, że mogę cieszyć się określonym zwycięstwem, po drugie, dzielę ją z kimś, o którym wiem, że mnie kocha.

Zaufanie drugiemu powinno być na naszą miarę, na naszą odporność psychiczną i duchową dojrzałość. Nie dostosowanie się do tych zasad jest porażką dla obu stron. Przekazanie określonego kapitału w ręce człowieka, który nie potrafi mądrze nim obracać, prowadzi do wielkich strat finansowych. Otwarcie swojego umysłu i serca przed kimś, kto pozbawiony jest mądrości, pokory i odpowiedzialności jest postawą dalece nierozsądną.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Niedziela, 4 lipca 2021 roku

Mądrość jest Mu dana

Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze. A wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: "Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce. Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?" I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: "Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu, może być prorok tak lekceważony". I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Od mieszkańców rodzinnego miasta możemy wiele oczekiwać. Przede wszystkim serdecznego przyjęcia, bezpieczeństwa, życzliwego spojrzenia. Czego możemy oczekiwać od tych, wśród których wzrastaliśmy, którzy nas znają? Co oni myślą o nas, co o nas mówią, jak reagują? Co mówią o naszych rodzicach, rodzinie, jak wspominają nasze wzajemne relacje?

Jezus niesie w sobie tajemnicę, niewiadomą. To budzi nieufność, podejrzenia. Wydaje się mieszkańcom Nazaretu, iż, skoro Jego rodzice są ludźmi prostymi, a w rodzinie nie znajdują osób wyjątkowych, Jezus powinien być taki sam, jak Jego rodzina. W mieszkańcach jest postawa przyjmowania tego, co widzą i wiedzą o Jezusie. Nie próbują, nie starają się zaufać temu, co niewidzialne. Stają przed tajemnicą, z którą nie są w stanie się uporać. Uznają, że to, czego nie widzą i czego nie wiedzą o Jezusie, On tego nie posiada. Jezus jest bezsilny wobec niewiary ludzi, pośród których żył przez trzydzieści lat.

Zdumienie mieszkańców, zdziwienie, zaskoczenie tym, jaką jest mądrość Jezusa, nie otwiera ich na Niego, lecz zamyka; nie zbliża, lecz oddala. Jezus odczuwa ból osamotnienia wśród swoich. Z czym nie mogą sobie poradzić mieszkańcy Nazaretu w relacji do Pana? Z Jego mocą i mądrością. A to objawia Jego boskość. Nazarejczycy przyjmują człowieczeństwo, lecz nie przyjmują Bóstwa Chrystusa. Chcą zrozumieć w swoich umysłach to, co widzą i słyszą. Ich pytanie jest zasadne: "skąd On to ma"? Gdzie się tego nauczył, kto był Jego mistrzem, od kogo otrzymał to, co widzimy i o czym słyszymy od innych?

Tam, gdzie zatrzymujemy się wyłącznie na człowieczeństwie Jezusa, nie znajdujemy odpowiedzi na wiele pytań. Potrzeba pójść dalej, czyli w tajemnicę Jego Bóstwa. Mieszkańcy Nazaretu jakby się bali pójść ze swoimi pytaniami odważnie do przodu. Nie szukają odpowiedzi w wymiarze nadprzyrodzonym, lecz doczesnym. Przyjmują założenia, które stają się dla nich pułapką. Skoro Jezus jest synem Maryi i Józefa, to nie może być w Nim moc i mądrość Boża. Nazarejczycy nie wychodzą poza to, co jest ich osobistym doświadczeniem zmysłowym.

Tym, co jest barierą, mówiącą o ich braku wiary, to lekceważenie Jego nauczania i brak zaufania do Niego jako Proroka obdarzonego Boską mocą uzdrawiania. Lekceważenie jest formą zamknięcia się na Tego, który chce być poznany.

Zastanawiające jest to, że za Jezusem idą uczniowie, których powołał. Zostawili wszystko, nie mieli wątpliwości, zaufali Mu w jednej chwili. Tymczasem Ci, którzy znają Go dłużej, nie ufają Mu, nie wierzą, lekceważą. Czują się obrażeni, dotknięci z powodu Jego mądrości i mocy. Przeczuwają zagrożenie dla swej wiary i dalszego uporządkowanego życia według przepisów Prawa. Działanie Jezusa uznali za nieodpowiedzialne i graniczące z szaleństwem.

Mieszkańcy Nazaretu nie przynoszą do Jezusa swoich chorych, jak to było w innych miastach. Nie przychodzą z pytaniami, lecz z zarzutami, oskarżeniami, niepokojem zmierzającym do wyeliminowania Go ze swojej społeczności. Jego krewni przyłączają się do uczonych w Piśmie i kapłanów, zarzucając Mu bluźnierstwo. W oczach tych, których znał, z którymi żył przez trzydzieści lat nie jest Zbawicielem, lecz zwodzicielem.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

ŚW. TOMASZA, APOSTOŁA

Przeżyć własną zdradę

Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: "Widzieliśmy Pana". Ale on rzekł do nich: "Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę". A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: "Pokój wam!" Następnie rzekł do Tomasza: "Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym". Tomasz Mu odpowiedział: "Pan mój i Bóg mój!" Powiedział mu Jezus: "Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli".

Uczniowie obawiają się Żydów. W ich życiu wydarzyło się coś, co każe radykalnie odciąć się od układu, w którym wcześniej żyli. Uczniowie boją się. Strach jest jednym z podstawowych narzędzi, jakie ma w swoim warsztacie szatan. Zamknięte drzwi z jednej strony ochraniają, z drugiej zaś odgradzają, uniemożliwiają dostęp. Strach zamyka nie tylko przed czymś złym, ale też przed czymś dobrym.

Tomasz słyszał o torturach, wiedział, co to znaczy udusić się na krzyżu. Jego wiara doświadczyła ran. To dlatego teraz nie chce, aby Jezus, który ukazał się uczniom, zapomniał o tym wszystkim, co on przeżywał w czasie męki Jezusa. Tomasz został zraniony, chce więc zobaczyć i rany Jezusa. Dla Tomasza może istnieć już tylko jeden Jezus - Jezus z ranami. Dla nas również wiara nie jest prostą rzeczą. Czasami rany zadawane są naszej wierze, a ciemność walczy z wiarą, nadzieją i miłością.

Grzech zamyka człowieka, wprowadzając w stan smutku. Jedynie Jezus może wejść tam, gdzie człowiek usiłuje być sam. W takim stanie znaleźli się uczniowie Zmartwychwstałego Pana. To, z czym Jezus przychodzi do nich, to Jego miłosierdzie objawiające się w darze pokoju. Bycie z uczniami, którzy utracili szacunek do siebie samych i nie znajdują wyjścia z sytuacji, w którą wprowadziła ich ucieczka od Pana, nazywamy miłosierdziem.

Pozwala uczniom przeżyć ich własną zdradę, pokazując im ręce i bok. Pokazanie przebitego ciała, będącego znakiem miłości, jest równoznaczne z powiedzeniem: Przebaczam wam. A to znaczy, nie co innego, jak "Przyjmijcie moje miłosierdzie, mój dar serca. Przyobleczcie się w zaufanie, które ja mam dla was, z którego nigdy się nie wycofałem".

Skutkiem pokazania ran przez Jezusa, jest wejście uczniów w stan radości. To jest owoc pokoju i miłosierdzia, który otrzymali. Miłosierdzie jest objawieniem miłości, będącej odpowiedzią na ludzką grzeszność. Przedmiotem miłosierdzia nie jest to, co piękne, lecz to, co brzydkie, niemoralne. Jezus przychodząc do Wieczernika nie stawia uczniom warunków wstępnych, nie skłania ich aby wyrazili skruchę, nawracając się. On okazuje miłosierdzie, znając stan ducha uczniów. Są zagubieni, nabrzmiali strachem o własne życie.

Jezus posyła na głoszenie Ewangelii tych, którzy Go zawiedli, udzielając kolejny raz daru zaufania. Powiedział do św. s. Faustyny: "Właśnie przez taką nędzę chcę okazać moc miłosierdzia swego" (133). Czym jest ufność, jeśli nie miłosierdziem? Zauważamy, że miłosierdzie nie jest czymś, czego Jezus udziela za moralne życie. Miłosierdzie jest darem w żaden sposób niezasłużonym. Głoszenie Ewangelii opiera się na słabym człowieku, umacnianym Bożym miłosierdziem.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Piątek, 2 lipca 2021 roku

Przyszedłem powołać grzeszników

Odchodząc stamtąd, Jezus ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: Pójdź za Mną! On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami? On usłyszawszy to, rzekł: Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników.

Celnik potrafi zostawić wszystko. Zdumiewająca jest jego gotowość do odejścia. Zostawia to, na co inni ludzie przede wszystkim w życiu stawiają i na co on dotychczas stawiał. Zostawienie czegoś umożliwia pójście naprzód. Gdy człowiek nie potrafi ani nie chce zostawić, to może oznaczać, że nie ma w nim pragnień wyższych.

Człowiek pogardzany, uznany za nieczystego, sprzymierzeniec okupanta - jest wezwany przez Jezusa. Nieczysty ulega wezwaniu. Nieczystość nie pozbawia człowieka możliwości pozytywnego odpowiadania Bogu. W nieczystości można być wezwanym do pójścia za Panem.

Będąc grzesznikiem, człowiekiem pozbawionym pełnej wolności wewnętrznej, mogę zasiąść z Jezusem do stołu, mogę tworzyć wspólnotę, a nawet jedno z Nim. Jest w nas doświadczenie zarówno bycia uczniem, jak i grzesznikiem. Jedna i druga strona naszego człowieczeństwa jest z Nim.

Drugi moment uzdrawiający, to okazywanie sobie i innym miłosierdzia; czyli zrozumienia, troski. Życzliwe, pełne zrozumienia spojrzenie na swoje poplątanie jest leczące, a co za tym idzie: odejście od postawy gorszenia się, dziwienia, może nawet oburzenia.

Z przeżywania potrzeby Boga, rodzi się uzdrowienie ducha. Przyszedłem powołać tych, którzy jeszcze nie mają w sobie głębokiej potrzeby Boga. Prawda o nas samych, o naszej nędzy, rodzi pragnienie Boga, a tym samym ? zbliża do Niego.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Czwartek, 1 lipca 2021 roku

Odpuszczają ci się twoje grzechy

On wsiadł do łodzi, przeprawił się z powrotem i przyszedł do swego miasta. I oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: Ufaj, synu! Odpuszczają ci się twoje grzechy. Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: On bluźni. A Jezus, znając ich myśli, rzekł: Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: "Odpuszczają ci się twoje grzechy", czy też powiedzieć: "Wstań i chodź!" Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do paralityka: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! On wstał i poszedł do domu. A tłumy ogarnął lęk na ten widok, i wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom.

Człowiek może dojść w swym życiu do takiego stanu, że nie będzie już mógł się podnieść. Paraliż jest symbolem niemocy, stanu bezsilności, doświadczenia bezradności. Może to być niemoc duchowa, ale też psychiczna czy emocjonalna. Może to być coś w rodzaju zablokowania na życie, na Boga, na drugiego człowieka, na siebie. Paraliż powoduje, że człowiek traci władzę nad sobą. Gdzie, w jakich sferach, w jakich obszarach życia doświadczam paraliżu? Co jest moją największą niemocą? Co jest moim łożem, do którego jestem przykuty? "Łoże", z którym nie rozstaje się paralityk, może być symbolem konkretnej choroby wewnętrznej (duchowej czy emocjonalnej), może być symbolem jakiegoś uzależnienia, które mnie ?przykuwa?, od którego nie potrafię się oderwać. Może zdarzyć się tak, że człowiek "przykuty do łoża" przestanie już mieć pragnienie uzdrowienia, oddali od siebie nadzieję. Wtedy tak ważna jest modlitwa wstawiennicza tych, którzy są obok. "Przynieśli Mu paralityka". Ważne, aby zainteresować się bratem, jego niemocą, i ważne, aby cierpiąc niemoc pozwolić się przynieść do Jezusa, pozwolić na pomoc wspólnoty.

"Ufaj, synu! Odpuszczają ci się twoje grzechy". Choroba wewnętrzna, cierpienie (duchowe, emocjonalne, psychiczne) często ma u swego źródła grzech. Dlatego Jezus uświadamia, że uzdrowienie zaczyna się od rozpoznania grzechu, gdyż to grzech burzy wewnętrzną i zewnętrzną harmonię, to on wprowadza w emocjonalne konflikty, to on jest przyczyną smutku, "przykucia do łoża". Grzech nierozpoznany, a tym samym niewyznany, czyni spustoszenie tak duże, że człowiek nie ma siły żyć.

"Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach"? "Złe myśli" to niedowiarstwo, powątpiewanie, brak zaufania w moc Syna Człowieczego. Jezus uzdrawiając, rozpoczyna od przywrócenia harmonii w sferze duchowej człowieka. Ci, którzy nie uznają swojego grzechu, zamykają się na uzdrawiającą moc Jezusa. Nasze emocjonalne rany, psychiczne cierpienia, wszelkie konflikty, których konsekwencją jest wewnętrzne osłabienie, "paraliż", mają u swych źródeł grzech, mój własny albo cudzy. Trzeba prosić Jezusa, abym mógł to ujrzeć, abym umiał rozpoznać i nazwać swój grzech i się go wyrzec. Dopiero wtedy będzie możliwe uzdrowienie na wszystkich pozostałych poziomach. Jezus uzdrawia zawsze głębiej niż o to prosimy, czyli daje więcej niż prosimy. Człowiek prosi często o uzdrowienie z tego, co widoczne na zewnątrz (paraliż), czyli prosi o usunięcie choroby, Jezus zaś uzdrawia głębiej, usuwa przyczynę choroby, a nie tylko samą chorobę. Dlatego też uzdrowienie dokonane przez Jezusa jest całkowite.

"Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów". Jezus ma WŁADZĘ, czyli działa z mocą. Uwalnia z mocy zła. "Rzekł do paralityka: Wstań, weź swoje łoże i wracaj do swego domu". "Przykucie do łoża" to symbol wewnętrznego zniewolenia. Co jest tym moim łożem, które mnie trzyma na uwięzi? Władza Jezusa jest potężna, Jego słowo daje moc: "Wstań!", i człowiek na powrót odzyskuje władzę nad samym sobą: "Weź swoje łoże", (czyli: odzyskaj władzę nad sobą). Człowiek otrzymuje moc uwolnienia od tego, co go dotychczas więziło, ma władzę nad tym, do czego był przykuty. Wolność, która jest owocem uzdrowienia, przejawia się m.in. w tym, że człowiek ma władzę nad swoim zniewoleniem. Odzyskanie władzy nad sobą jest owocem uzdrowienia, znakiem działającej w nas mocy Jezusa.

"Gdy tłumy to zobaczyły, ogarnął je lęk i chwaliły Boga za to, że dał ludziom taką moc". Niezwykłe jest to, że w naszych słabościach, paraliżach, Bóg objawia swoją chwałę, jeżeli tylko Mu zaufamy. Przez nasze słabości objawia On swoją potężną moc, swoją władzę nad złem. Dlatego też każdy nasz "paraliż" jest miejscem nadziei, miejscem objawiania się mocy Boga, miejscem doświadczania Jego potęgi.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Środa, 30 czerwca 2021 roku

Pragnienie zrzucenia z siebie tego, co nieczyste

Gdy przybył na drugi brzeg do kraju Gadareńczyków, wybiegli Mu naprzeciw dwaj opętani, którzy wyszli z grobów, bardzo dzicy, tak że nikt nie mógł przejść tą drogą. Zaczęli krzyczeć: Czego chcesz od nas, Synu Boży? Przyszedłeś tu przed czasem dręczyć nas? A opodal nich pasła się duża trzoda świń. Złe duchy prosiły Go: Jeżeli nas wyrzucasz, to poślij nas w tę trzodę świń! Rzekł do nich: Idźcie! Wyszły więc i weszły w świnie. I naraz cała trzoda ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora i zginęła w falach. Pasterze zaś uciekli i przyszedłszy do miasta rozpowiedzieli wszystko, a także zdarzenie z opętanymi. Wtedy całe miasto wyszło na spotkanie Jezusa; a gdy Go ujrzeli, prosili, żeby odszedł z ich granic.

Krzyk człowieka udręczonego, przywołuje Boga. Nieczystość jest oznaką śmierci, nie widzenia w prawdzie, nie miłowania, braku odpowiedzialności, życia w lęku, wprowadzania innych w stan niepokoju. Nieczysty nie ma dobrej więzi z Bogiem i z ludźmi. Stąd samotność wypełniona udręką, bólem i krzykiem. Nieczysty jest samotny.

Nieczysty jest tam, gdzie cuchnie. Jest popychany przez swój stan do zobaczenia tego, co się w nim rozkłada, do doświadczenia rozpaczy. Nieczystość w człowieku jest znakiem grzebania życia, sensu, tego, co najpiękniejsze w nim: miłości, zaufania, nadziei. Duch nieczysty przede wszystkim niszczy miłość, zaufanie, nadzieję. Prowadzi do rozpraszania myśli.

To bieganie opętanego po górach, czyż nie jest objawieniem gasnącej w nim tęsknoty za Bogiem. Na szczytach gór składano Bogu ofiary. Zobaczmy w tym bieganiu człowieka coś więcej, niż obłąkańczy taniec, pełen przerażającego bezładu i mrożącego krew w żyłach krzyku. Zobaczmy pragnienie zrzucenia z siebie tego, co nieczyste. Zobaczmy bezsilność człowieka wobec szatana, który opanował jego myśli, uczucia i ciało.

"Kiedy z daleka ujrzał Jezusa, przybiegł i oddał Mu pokłon". To przypomina opowieść o miłosiernym Ojcu, o Bogu. Ojciec pierwszy wyszedł naprzeciw syna, on pierwszy go ujrzał, gdy ten był jeszcze daleko. Niezwykłe zachowanie opętanego. Szatan nie jest w stanie przeszkodzić człowiekowi zniewolonemu, by on z daleka ujrzał Jezusa. Jezus chciał, aby ten człowiek Go ujrzał. Widzenie Jezusa daje siłę, by nie "tłuc się kamieniami w grobach i po górach". Widzenie Jezusa przyciąga człowieka do Niego, przynagla do przyjścia. Zobaczył, został pociągnięty dla uzdrowienia. Jezus przyciąga do siebie człowieka opanowanego przez ducha nieczystego.

To, co nieczyste w człowieku, nie jest silniejsze od pragnienia, od siły pragnienia, która skłania do oddania pokłonu Bogu. Nieczysty człowiek jest blisko stóp Jezusa. Nieczysty zna cenę, zna wartość, doświadcza cudu oddania pokłonu Bogu. To, że ujrzał z daleka, że przybiegł, i że oddał pokłon, jest już podążaniem w stronę pełnego uwolnienia od ducha nieczystego.

Jezus chce od nas tego, czego nie posiadamy, naszej wolności i czystości. Bóg może stać się "udręką", przypominając człowiekowi jego powołanie i ostateczne przeznaczenie. Czy to jednak Bóg dręczy człowieka, czy może raczej jego namiętność, uleganie pokusom? Dręczy człowieka grzech. Jest to cierpienie bez sensu. Co mnie dręczy? W jaki sposób doszło do tej udręki? Nawróć się, zmień swoje myślenie i odczuwanie, a udręka będzie ci odjęta.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Wtorek, 29 czerwca 2021 roku

ŚWIĘTYCH APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA

Ty jesteś Piotr

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: "Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?" A oni odpowiedzieli: "Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków". Jezus zapytał ich: "A wy za kogo Mnie uważacie?" Odpowiedział Szymon Piotr: "Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego". Na to Jezus mu rzekł: "Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr czyli Skała, i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie".

Piotr jest odbiciem wszystkich chrześcijan. Każdy chrześcijanin jest jak on wierzący i wątpiący, wyznający i zdradzający, silny i słaby, miłujący i tchórzliwy. Podstawowe znaczenie jest w tym, aby mieć więź z Chrystusem. Piotr zawsze zwraca się do Jezusa: płaczący, "poturbowany" przez zaparcie się, nierozumiejący i dlatego narażający się na reprymendę Mistrza "Zejdź mi z oczu szatanie".

Kim jest Jezus? Niektórzy sądzili, że jest Janem Chrzcicielem, albo Jeremiaszem albo Eliaszem prorokiem. Jan Chrzciciel był wielkim ascetą. Asceza jest elementem chrześcijańskiej wiary, ale gdy wysuwa się na plan pierwszy, to nawet Jezusa można nazwać "żarłokiem i pijakiem". Gdy wyrzeczenie zawsze uznaje się za lepsze od przyjemności, gdy asceza przemienia się w negowanie życia i ukrytą niechęć wobec innych, nie można w taki sposób poznać Jezusa i zbliżyć się do Niego.

Eliasz był znaczącym prorokiem, ale bardzo rygorystycznie walczył o czystość wiary i kazał pozabijać wszystkich kapłanów Baala. Jezus różni się od Eliasza między innymi tym, że nie chce niszczyć żadnego człowieka, lecz pozyskać tych, którzy myślą inaczej. Nie głosi On kazań przeciwko inaczej myślącym, lecz zachęca ich by weszli do królestwa niebieskiego. Każdemu daje szansę nawrócenia, każdemu pozwala się czuć zaproszonym na ucztę miłości. W Kościele dochodziło do agresji i zarozumiałości, które prowadziły chrześcijan do dramatycznej walki z innowiercami.

Jeremiasz był człowiekiem sprawiedliwym, który bardzo cierpiał. Także Jezus pójdzie tą drogą. Jednak osoba Jeremiasza przypomina gloryfikację cierpienia, które może prowadzić do masochistycznej wizji życia. Dla masochisty cierpienie jest zawsze lepsze od szczęścia. Jezus nie przyszedł na ziemię po to, abyśmy musieli cierpieć, lecz w tym celu, żebyśmy znaleźli szczęście. W drodze do spokoju wewnętrznego i radości nie unikniemy cierpienia. Gdy pojawia się cierpienie, nie ;powinniśmy przed nim uciekać, lecz przyjąć i je wytrzymać, by bez lęku iść drogą życia.

"A wy za kogo Mnie uważacie?". "Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego". Mesjasz wyzwolił swój lud z niewoli. Zatem Jezus jest tym, który prowadzi nas do wolności. Pomimo pokus szatana dochowuje wierności Ojcu. On jest Bogiem żywym. Możemy Go spotkać jeśli w nas jest życie.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Poniedziałek, 28 czerwca 2021 roku

ŚW. IRENEUSZA, BISKUPA I MĘCZENNIKA

Pójdę za Tobą, Panie

Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę. Wtem przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz. Jezus mu odpowiedział: Lisy mają nory i ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć. Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca!. Lecz Jezus mu odpowiedział: Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych!

"Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz". Mówimy na wyrost pod wpływem emocji, będąc pod wrażeniem osoby. Tak człowiek mówi do Boga, ale też człowiek mówi do człowieka. Na ile te słowa są wiążące, prawdziwe, odpowiedzialne? Gdy Jezus idzie na Golgotę, nie chcemy pójść za Nim, gdyż jest to trudne. Nie bardzo dowierzamy, że On pomoże, że w Nim jest nasza siła. Chcielibyśmy wybrać te miejsca, do których chcemy iść z Jezusem, a odrzucić, o których lękamy się myśleć. Tymczasem za Jezusem idziemy wszędzie, albo nie idziemy w ogóle.

Pójście za Jezusem, to konieczność zmiany stylu życia. Tu potrzeba czegoś więcej niż towarzyszenia Jezusowi, słuchania Go i otrzymywania pouczeń. Pójść za Panem, to uczestniczyć w Jego życiu i pełnić Jego wolę. Trzeba pamiętać o tym, że jest On bezdomny. Czym jest spowodowana Jezusowa bezdomność? Odrzuceniem przez ludzi Jego mądrości, a tym samym, nie ma ona schronienia w nich, w ich sercach, w domach. Bezdomność jest także spowodowana wrogością ludzi do Jezusa. Takiego życia nie można pragnąć.

Ten, który chce zostać uczniem, a może jedynie szuka wymówki, aby się wycofać z grona idących za Panem, prosi o późniejsze pójście za Jezusem ze względu na obowiązek pogrzebania ojca. Taki był obowiązek syna w Izraelu. Pogrzebanie zmarłego było rozumiane jako naśladowanie Boga. Jezus udziela szokującej odpowiedzi: "Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych!" Fizycznie umarli nie mogą grzebać umarłych. Chodzi oczywiście o umarłych duchowo Umarli, którzy mieliby grzebać to ci, którzy odrzucili Jezusa i Jego naukę. Sens tego zdania jest następujący: Niech umarli duchowo grzebią swoich zmarłych. Nic nie należy stawiać wyżej ponad służbę królestwu Bożemu. Inne znaczenie tego zdania jest takie: "niech umarłych pogrzebią ci, o których to należy", a nawet takie: "Pozostaw grzebanie niezdecydowanym, a ty pójdź za Mną". Inne znaczenie tej odpowiedzi może być takie: uczeń, który rozmawiał z Jezusem miał braci, którzy mogli się zająć sprawą pogrzebu. Według innych egzegetów, ojciec jeszcze nie umarł i uczeń pragnął pozostać tak długo, jak będzie żył.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

XIII NIEDZIELA ZWYKŁA B

Twoja wiara cię ocaliła

Gdy Jezus przeprawił się z powrotem w łodzi na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła. Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał. A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele przecierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Słyszała ona o Jezusie, więc przyszła od tyłu, między tłumem, i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w ciele, że jest uzdrowiona z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: Kto się dotknął mojego płaszcza? Odpowiedzieli Mu uczniowie: Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto się Mnie dotknął?. On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta przyszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, upadła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości!. Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi i donieśli: Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela. Lecz Jezus słysząc, co mówiono, rzekł przełożonemu synagogi: Nie bój się, wierz tylko!. I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia, wszedł i rzekł do nich: Czemu robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi. I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: Talitha kum, to znaczy: "Dziewczynko, mówię ci, wstań!" Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym nie wiedział, i polecił, aby jej dano jeść.

Gdy kobieta wszystko straciła, spotkała Jezusa. Może właśnie chodzi o to, by się przekonać na własnej skórze, że trzeba wiele stracić, by spotkać Boga? Nacierpiała się wiele od ludzi. Czy nie jest to wstęp do tego, aby Bogu zaufać? Uwierzenie człowiekowi nie uwalnia od chorób i dolegliwości. Potrzebujemy dotknięcia Boga.

Chora kobieta staje nie przed Jezusem, lecz za Nim. Trudno jest spojrzeć w oczy komuś, kogo się dotychczas pomijało, a nawet lekceważyło. Doznania cielesne wpływają na nasz nastrój i uczucia.

Czas cierpienia z jednej strony rozbudził w niej pragnienie ciepła, bliskich relacji z człowiekiem, z drugiej zaś strony obawiała się odrzucenia. Szukanie zdrowia było dążeniem do pokoju serca. Nie wiedziała, że można go znaleźć w słabości. Czeka on w tych miejscach serca, które są najbardziej zranione, najbardziej wrażliwe.

Trzeba wyjść naprzeciw własnej biedzie okazując sobie litość, czyli miłosierdzie. Trzeba przebić się z całą siłą własnego współczucia do siebie, do tego, co w nas małe, słabe i nieczyste. To nie jest najważniejsze, jak inni na nas patrzą, lecz to jak sami siebie postrzegamy. To nie ludzie dają nam odwagę, lecz Ten, który żyje w nas, dla naszej wolności.

Żyjąc w nieczystości serca, dystansujemy się uczuciowo i duchowo od Boga. Czystość jest ponad ludzkie siły. Życie w czystości bywa często poprzedzone bolesnym zmaganiem się o nią. Nie przychodzi ona jako owoc naszego wysiłku, lecz jako dar dany temu, kto pozwala się dotknąć Jezusowi, a także, kto odważył się dotknąć Pana.

Kobieta musiała przejść drogę do Jezusa, której nikt inny nie mógł za nią przejść. Była hojna wobec lekarzy. Teraz swoją hojność kieruje na Jezusa. Obdarowuje Go swoją chorobą, a On udziela jej zdrowia. W miejsce urazów pojawiała się wdzięczność; zamiast odwetu przyszło pragnienie przebaczenia; zamiast zemsty na krzywdzących ją, współpraca z Jezusem; a zamiast paraliżującego ją lęku - miłość.

Nasze rany, przez przebaczenie winowajcom, mogą stać się ranami miłości. Nasze rany budzą w nas tęsknotę za Bogiem i Jego miłością.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

Czym jest Duchowa Adopcja?

Pełna poprawna nazwa brzmi: "Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą". Nie jest to więc adopcja prawna dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale adopcja duchowa dziecka poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga Dawcę Życia. Trwa przez 9 miesięcy, okres wzrostu dziecka w łonie matki. Zobowiązanie adopcyjne, poprzedza przyrzeczenie, które je utwierdza.

Do kogo jest adresowana strona o Duchowej Adopcji?

Ogólnie rzecz biorąc, strona jest adresowana do ludzi młodych, którzy są potencjalnymi "współtwórcami" ludzkiej populacji, adresowana jest do osób wchodzących w związki małżeńskie i dla młodych małżeństw, do pracowników położnictwa, do osób, które popełniły aborcję (do aborcji namawiały, lub przymuszały), do kleryków seminariów duchownych i księży, do potencjalnych i praktykujących animatorów Duchowej Adopcji, do członków przyparafialnych ruchów oraz poradni przedmałżeńskich i rodzinnych, do osób nie zdecydowanych i wątpiących, ale i do ludzi gorliwej wiary.

Kiedy i jak można przystąpić do Duchowej Adopcji?

Przyrzeczenie Duchowej Adopcji może być składane prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Takie "prywatne" przyrzeczenie składamy wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenie go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, albo innymi ograniczeniami.

Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.

Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg-Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.

Postanowienia dodatkowe (dodatkowe praktyki) są uzupełnieniem Duchowej Adopcji. Są dobrowolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ często stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. Żeby podjęte postanowienia praktyk skutecznie i do końca wykonać, najlepiej jest podjąć jedną lub najwyżej dwie praktyki.

Może się zdarzyć, że zapomnimy lub zaniedbamy nasze zobowiązania adopcyjne. Długa przerwa, na przykład miesięczna, przerywa Duchową Adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należy wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcje kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.

ROTA PRZYRZECZENIA DUCHOWEJ ADOPCJI"

Najświętsza Panno, Bogurodzico Maryjo,
wszyscy Aniołowie i Święci.

Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy
nienarodzonym, postanawiam mocno i przyrzekam,

że od dnia ....................................

biorę w duchową adopcję jedno dziecko,
którego imię jedynie Bogu jest wiadome,
aby przez 9 miesięcy, każdego dnia,
modlić się o uratowanie jego życia
oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Amen

Moimi zobowiązaniami adopcyjnymi będą:
•  jedna Tajemnica Różańca Świętego
•  moje dobrowolne postanowienia
•  oraz poniższa codzienna modlitwa "Panie Jezu",
którą teraz po raz pierwszy odmówię

TEKST CODZIENNEJ MODLITWY "PANIE JEZU"

Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, "Człowieka Zawierzenia", który opiekował się Tobą po urodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady i które duchowo adoptowałem. Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

MODLITWA W INTENCJI OBRONY ŻYCIA:

(do odmawiania po Koronce do Bożego Miłosierdzia)

O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiet – ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.

Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia. Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli, cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.

MODLITWA BENEDYKTA XVI w intencji obrony życia

Panie Jezu, który wiernie nawiedzasz i wypełniasz Twoją obecnością Kościół i historię ludzi, który w godnym podziwu Sakramencie Twojego Ciała i Twojej Krwi czynisz nas uczestnikami życia Bożego i dajesz nam przedsmak radości życia wiecznego, uwielbiamy Cię i błogosławimy. W pokornym uniżeniu przed Tobą, Źródło i Miłośniku życia, prawdziwie obecny i żywy pośród nas, błagamy Cię: Ożyw w nas szacunek dla każdego rodzącego się ludzkiego życia, uzdolnij nas do dostrzegania wspaniałego dzieła Stwórcy w owocu matczynego łona, przygotuj nasze serca do hojnego przyjęcia każdego dziecka, które sposobi się do życia.

Błogosław rodziny, uświęcaj małżeństwa, uczyń płodną ich miłość. Oświecaj światłem Twojego Ducha decyzje parlamentów, aby ludy i narody uznawały i szanowały świętość życia, każdego ludzkiego życia. Kieruj pracą naukowców i lekarzy, aby postęp przyczyniał się do pełnego dobra osoby ludzkiej i aby nikogo nie zabijano i nikt nie doświadczał niesprawiedliwości. Obdarz twórczą miłością rządzących i ekonomistów, aby umieli przewidywać i zapewniać odpowiednie warunki, tak aby młode rodziny mogły ze spokojem otworzyć się na przyjęcie kolejnych dzieci.

Pocieszaj pary małżeńskie, które cierpią z powodu niemożności posiadania dzieci i w Twojej dobroci zapewnij im to, czego pragną. Ucz wszystkich opieki nad sierotami i dziećmi opuszczonymi, aby mogły doświadczyć ciepła Twojej miłości, pocieszenia Twojego Boskiego Serca. Wraz z Maryją, Twoją Matką, kobietą wielkiej wiary, w której łonie przybrałeś naszą ludzką naturę, od Ciebie, który jesteś naszym jedynym i prawdziwym Dobrem i Zbawicielem, oczekujemy siły, aby kochać życie i służyć mu, w nadziei na życie wieczne w Tobie, w jedności z Błogosławioną Trójcą. Amen.

Modlitwa do św. Joanny Beretti

Boże, Ty powiedziałeś, że nie ma większej miłości nad tę, kiedy ktoś daje życie za osobę ukochaną. Dziękujemy Ci, że dałeś nam w osobie Świętej Joanny płomienny przykład prawdziwej miłości i szacunku do życia. Dopomóż nam, abyśmy zrozumieli Jej przykład życia, rozpowszechniali go i sami nim żyli. Odnów we wszystkich kobietach, żyjących na całym świecie, zrozumienie sensu ich misji i szacunku dla każdego życia, które jest darem Boga, a na którego straży winny stać nawet za cenę własnego życia. Daj nam łaskę, której oczekujemy za wstawiennictwem Świętej Joanny, która idąc za przykładem Jezusa, ofiarnie złożyła swoje życie za życie innych. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Modlitwa w intencji życia św. Joanny Beretti

Boże Ojcze, Źródło życia,

Ty pozwalasz ludziom doświadczać Twojej Ojcowskiej miłości,

która wyzwala w nich pragnienie oddania się Tobie bez reszty.

Prosimy Cię za wstawiennictwem

Świętej Joanny Beretty Molla – która jako żona i matka

współpracowała z Tobą w dzieleniu się miłością i życiem,

jako lekarz pochylała się nad potrzebującymi pomocy,

która łączyła swe cierpienia z Chrystusem

i jak On oddała swoje życie – abyśmy otwarci

na światło Ducha Ożywiciela umieli wytrwale

bronić życia, miłości i rodziny.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.