Czwartek, 23 września 2021 roku

ŚW. PIO Z PIETRELCINY, PREZBITERA

Trzeba chcieć zobaczyć Jezusa

O wszystkich tych wydarzeniach usłyszał również tetrarcha Herod i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że Eliasz się zjawił; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał. Lecz Herod mówił: Jana ja ściąć kazałem. Któż więc jest Ten, o którym takie rzeczy słyszę? I chciał Go zobaczyć.

Ewangelia budzi w człowieku radość, niepokój lub obojętność. Można nie chcieć o pewnych wydarzeniach słyszeć. Herod usłyszał, być może ze zwykłej ciekawości, albo z racji pełnionego urzędu, lub ze strachu przed kimś, komu będzie musiał ustąpić, swojemu następcy.

Dokonywały się uzdrowienia za sprawą Apostołów posłanych przez Jezusa; głoszono Ewangelię. Herod powraca do tego, co było, do swojej przeszłości. Powraca ona, gdy człowiek nie spotka się z prawdą o niej, nie nazwie spraw po imieniu, jeśli zło nie nazwie złem, a dobro dobrem.

Heroda opanowała niepewność. Znajduje jednak rozwiązanie dla swojego stanu ducha, szuka odpowiedzi na pytania, które go nurtowały. Nie tylko chciał wiedzieć, kto jest sprawcą tego wszystkiego, co się wokół niego działo, ale zamierzał zobaczyć Tego, o którym słyszał dotychczas jedynie z relacji innych osób.

O Jezusie wiedzieć, to za mało; trzeba chcieć Go zobaczyć. Droga nieprawości, zbrodni, lęku, namiętności, które doprowadziły do śmierci Jana, nie staje się grobem dla Heroda i otchłanią rozpaczy. Po takich przejściach dochodzą do niego głosy zwiastunów Radosnej Nowiny. Zło, jakie człowiek uczynił, nie niszczy w nim tęsknoty za dobrem. U Heroda nie spotykamy się z tęsknotą za dobrem, lecz zwyczajna ludzka ciekawość może być ścieżką, z której korzysta Bóg, aby doprowadzić zagubionego człowieka do siebie. Tą ścieżką może być w życiu niepewność, wątpliwości, zaniepokojenie.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Środa, 22 września 2021 roku

Uzdrowienie przez Ewangelię

Wtedy zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim! Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

Chcąc głosić Królestwo Boże, trzeba przyjąć od Chrystusa władzę nad demonami i chorobami. Szatan sprzeciwia się głoszeniu słowa Bożego: zniechęca, pobudza do gniewu, budzi nieuzasadniony niepokój. Głoszenie słowa Bożego jest poprzedzone koniecznością uzdrowienia głosiciela.

Wszyscy potrzebujemy uzdrowienia nie dlatego, że wszyscy będziemy głosicielami, lecz dlatego, aby być zdolnymi do przyjęcia Słowa. Brak czasu na medytację słowa Bożego, znajdowanie zajęć uznawanych za konieczne, a nawet niezbędne na daną chwilę, jest znakiem działania demonów.

Zanim przyjmiemy słowo Boże potrzebujemy uzdrowienia z tego, co jest chore w naszym myśleniu i odczuwaniu, w naszym rozumieniu Boga i siebie samych, w naszych pragnieniach, w postrzeganiu innych. Miejsca chore w człowieku blokują skupienie się na tym, co mówi Bóg. Zajmowanie się Nim zdaje się być stratą czasu. Potrzebujemy decyzji na tracenie czasu dla Boga. To jest kierunek zmierzający do wewnętrznego uzdrowienia.

Nie bierzcie na drogę. Nie opierajcie się na tym, co jest na świecie. Nie zabiegajcie przesadnie o swoje utrzymanie. Wiedzcie, że chciwość i nadmierny pęd za wytworami doczesności oddala człowieka od myślenia o wieczności. Ważne jest to, co zewnętrzne, lecz piękno człowieka ujawnia się w jego pokorze i prostocie.

Poszli, ponieważ zaufali, że to na drogę wystarczy. Odkryli smak wolności. Głoszenie Ewangelii i życie nią zakłada wolność od tego, co jest na świecie. Najtrudniejszą jest wolność od własnych potrzeb i pragnień, od swoich wizji na życie i od planów, których nikomu nie pozwalamy zweryfikować.

Głosili Ewangelię i uzdrawiali. Głoszenie uzdrawia głoszącego. Uzdrowienie przez Ewangelię jest drogą, metodą przez którą Jezus pragnie pokazać piękno swojego Królestwa.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Wtorek, 21 września 2021 roku

ŚW. MATEUSZA, APOSTOŁA I EWANGELISTY

Przyszedłem powołać grzeszników

Odchodząc stamtąd, Jezus ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: Pójdź za Mną! On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami? On usłyszawszy to, rzekł: Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników.

Tworzę wspólnotę z tymi, którzy potrzebują prawdy, szukają jej powiewu, nowego spojrzenia przez pryzmat tego, co duchowe, wieczne, pochodzące od Boga. Kiedy nie gardzimy ludźmi, nie poniżamy ich, lecz okazujemy szacunek, to oni odkryją w tym, tak zwyczajnym geście, Bożą obecność, Jego dobroć.

Co we mnie może zobaczyć człowiek, który szuka czegoś więcej od tego, co widzialne, skończone? Jeśli idę za Jezusem, wówczas traktuję innych tak, jak On to czyni. Może być tak, że ci, których omijam szerokim łukiem, zasiadają z Panem do jednego stołu, aby spożyć posiłek, a mnie tam nie ma. Na nowo odkrywam, czym jest podążanie za Nim? Byciem tam, gdzie on jest, a nieobecnością w miejscu, w sprawach, w których Jego nie ma.

Uczniowie nie wiedzieli, co odpowiedzieć na zarzut, iż ich Nauczyciel spożywa posiłek z tymi, którymi środowisko faryzeuszów gardziło. Jezus udziela odpowiedzi na pytanie. Kiedy stawiane są nam trudne pytania, a my idziemy za Panem, On odpowiada na nie.

To, co jest dla mnie wielkim pocieszeniem w słowach Jezusa, to trzy ostatnie zdania perykopy. "Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają". Nie ci, którzy uważają się za zdrowych moralnie, są zdrowymi. Takimi postrzegali się faryzeusze. Zdrowi, to ci, którzy uznają, że są bez winy. Chorzy są grzesznikami. To oni potrzebują lekarza, czyli Chrystusa. On przyszedł do tych, którzy Go potrzebują, chcą Jego dotknięcia, uzdrowienia. Chorzy, to ludzie źle się mający, świadomi własnej biedy moralnej, oczekujący miłosierdzia. Zdrowi zaś, nie uświadamiają sobie tego, iż ocenę jakości własnego życia, wydają sami, z pominięciem Boga.

"Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary". Wiara człowieka, żeby była prawdziwa, powinna być budowana na miłosierdziu. Jest wielu ludzi, którzy poszczą, pokutują, wyrzekają się tego, co dobre, lecz w tym wszystkim nie czynią miłosierdzia. Nie postrzegają oni tych, którzy nie poszczą, nie pokutują, nie wyrzekają się tego co dobre, jako ludzi miłych Bogu. Ofiara o tyle ma sens w naszym życiu, o ile u jego podstaw jest miłosierdzie: współczucie, życzliwość, wolność od sądzenia drugiego, przebaczenie, pomoc tym, którzy są przeciwko nam.

"Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników". Celem misji Jezusa są grzesznicy. Brak świadomości bycia grzesznikiem jest przyczyną ludzkiego dramatu. Łączy się bowiem z tym, że człowiek niczego nie chce, nie pragnie, nie oczekuje od Boga. W grzeszniku jest tęsknota za Panem, za odnalezieniem się w Nim. Kim jest grzesznik? To człowiek, który swoje życie wypełnione również słabością, nędzą moralną, odnosi do Boga, do Jego miłosierdzia. Świadomość bycia grzesznikiem, jest początkiem nawracania się.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Poniedziałek, 20 września 2021 roku

ANDRZEJA, PAWŁA I TOWARZYSZY

Jesteśmy światłem

Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz stawia na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą. Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło. Uważajcie więc, jak słuchacie. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu zabiorą i to, co mu się wydaje, że ma?.

Światło kojarzy się z niebem, spokojem, ładem, miłością na którą nie zasłużyłem i nigdy nie zasłużę na to, bym był kochanym. Być światłem, jak drogowskazem, który pokazuje to, co mnie interesuje, do czego zmierzam, co dla mnie jest ważne, czym żyję, czym pragnę żyć. Właściwie uczę się patrzeć, dobrze patrzę: pokojowo, łagodnie. Dążę do poznania Boga, człowieka, siebie. Prawda, którą poznaję, wprowadza mnie w światło. Tak mieszkam w Panu, a On mnie zamieszkuje, przenika i emanuje ze mnie.

Jesteśmy światłem. Co jest funkcją światła? Rozpraszanie ciemności, pokazywanie drogi, dawanie ciepła. W ciemności niekiedy odczuwamy lęk. Niektórzy cierpią na "depresję zimową", powodowaną małą ilością światła w okresie zimy, gdy dzień jest krótki. Być światłem, to pomóc drugiemu wyjść z ciemności, w jakiej żyje. Zapowiedzieć sobą radość, jaką wnosi światło. Pokazać drogę, zachęcić, podnieść na duchu, zachować cierpliwość dla lęku człowieka, który "żyje i działa w ciemności". Być światłem, to wnosić w życie innych takie treści, takie postawy, które ich ogrzeją, wzruszą, a może rozrzewnią i pozwolą płakać. Jezus nad grobem Łazarza wzruszył się głęboko, rozrzewnił i zapłakał. Wyprowadził przyjaciela z ciemności grobu. Wyprowadzanie z ciemności jest miłością. Ktoś musi się jej nie bać, by wejść w ciemność, otrzeć się o nią, gdy chłodem beznadziejności ogarnia, przychodząc w człowieku.

Tak być z drugim człowiekiem, żeby on się nie bał. Światło wyprowadza z lęku, strachu, w które wprowadziła ciemność. Światło jest dla wszystkich, którzy są ze mną. Być razem, to wprowadzać w innych w takie klimaty, jakie są mi bliskie, które uznaję za wstęp w powracaniu do Boga. Nie można chować swojej wrażliwości, nawet wtedy, gdy nikt jej nie uszanuje we mnie. Nie żyjemy przede wszystkim dlatego, aby nas szanowano, lecz aby Światło, które przyszło na świat, zostało poznane i przyjęte.

To, jak żyjemy, ma jeden cel - pokazać i doprowadzić innych do Boga. Światło nasze, czyli dobroć naszych czynów, nie jest z nas, lecz z Boga. Życie nasze może być szczęśliwe, jeśli wybieramy to, co nadaje jemu trwały smak.

Ten, kto jest radosny, szczęśliwy na drodze, którą wybrał, nie ważne co robi, gdzie jest: jest szczęśliwy, radosny, blisko Boga. On zbliżył się do tego, co najważniejsze. Prawda, choćby najmniejsza, dobroć ludzka, również ta, którą mogłem komuś uczynić wypełnia radością. Człowiek, z którego środka to właśnie emanuje, jest piękny. Bóg jest piękny.

Człowiek sprawiedliwy z miłością, rozumiejący, wrażliwy, serdeczny, zatroskany, uczynny, ofiarny ? emanuje światłem nie z tej ziemi. To ma wpływ na żyjących z nim. Wiemy, z kim mamy do czynienia: "Kto idzie za Mną, będzie miał światło życia". Tym samym, nie postępowanie za Jezusem, jest pozbawianiem się wewnętrznego światła: dobroci, czystości, umiejętności rozróżniania dobra od zła, postępowania za tym co jedynie słuszne i sprawiedliwe.

Są miesiące czy nawet lata, w których człowiek chciałby się ukryć, zapaść pod ziemię, uciec od wspólnoty. "Nie zapala się światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu".

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

XXV NIEDZIELA ZWYKŁA B

DZIEŃ ŚRODKÓW SPOŁECZNEGO PRZEKAZU

O czym rozmawialiście?

Po wyjściu stamtąd podróżowali przez Galileę, On jednak nie chciał, żeby kto wiedział o tym. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był w domu, zapytał ich: O czym to rozprawialiście w drodze? Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich!. Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał.

Słowa, które Jezus wypowiadał do uczniów były najwyższej wagi. Chciał być tylko z uczniami. Samotność, cisza, milczenie sprzyjają skupieniu na tym, co najważniejsze. W takiej atmosferze można wniknąć w odczucia Jezusa. Dlatego nie chciał, aby ktokolwiek wiedział, gdzie jest w tej chwili ze swoimi uczniami?

Pragnął patrzeć na nich, mówić do nich, dostrzegać ich reakcje, niepewność, powoli narastające w ich sercach pytania. Pragnął, aby byli tylko ze sobą.

Słuchanie Jezusa rodzi w nas pytania. To jest skutek bycia uważnym w sercu na usłyszanym słowie. Po tym poznajemy, że Go słuchamy.

Słowo Boże powinno być słuchane w odosobnieniu. Odczuwamy je wówczas, jak przechodzi przez serce, napełnia radością rozumienia, albo niepokojem lub lękiem. Słowo Jezusa wydobywa z serca to, co jest w nim nabrzmiałe, w nadmiarze, co jest mocą lub słabością człowieka.

Uczniowie nie wczuli się w słowa Mistrza. Mieli swój obraz Jezusa i samych siebie. Koncepcja Nauczyciela nie pasowała do ich wyobrażeń o Nim. Rozminęli się.

Nie chcieli Jego cierpienia, nie brali pod uwagę wydania Go na śmierć, zdrady jednego z nich, ukrzyżowania. Słuchając, nie słyszeli istoty tego, co mówił. Byli zainteresowani własną wielkością. Nie dostrzegli, że Jezus rozpoczął swoją mękę.

Boli to, że najbliżsi nie odczuwają bólu naszego serca. Najbliżsi, czyli ci, których kochamy, ufamy im, których potrzebujemy, na których jesteśmy całkowicie otwarci. Jezus rozpoczął mękę bez udziału uczniów. Ich zainteresowania skupiały się na myśleniu "po ludzku".

Będąc z Panem nie poszli za Nim na mękę. Jeszcze nie teraz. Nie uwierzyli słowu, które wypowiedział. Uwierzenie słowom Jezusa, jest równoznaczne z pójściem za Nim. Chcieli innego rozstrzygnięcia. Innej wersji nie było. Nie usłyszeli tego, co mogłoby ich wprowadzić w dobry, radosny nastrój.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Sobota, 18 września 2021 roku

ŚW. STANISŁAWA KOSTKI, ZAKONNIKA

PATRONA POLSKI

W radości i bólu byli razem

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jeruzalem na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został młody Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest wśród pątników, uszli dzień drogi i szukali Go między krewnymi i znajomymi. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jeruzalem, szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: Synu, czemu nam to uczyniłeś? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Czemu Mnie szukaliście? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

Rodzice Jezusa chodzili razem z Synem do miasta świętego, świętowali razem, trzymali się razem. Ich życie można opisać zwrotem "chodzili razem".

Mieli potrzebę przebywania ze sobą, towarzyszenia sobie wzajemnie. W taki sposób tworzyła się między nimi silna więź uczuciowa, duchowa. Ponieważ "chodzili razem", zdążali w tym samym kierunku, pragnąc osiągnięcia tego samego celu.

Chodząc razem byli dla siebie wsparciem, służyli sobie radą, słuchaniem wzajemnym. Byli szczęśliwi ze sobą. Ludzie, którzy źle się czują ze sobą, nie chodzą razem, lecz trzymają się oddzielnie.

Maryja i Józef szukali Jezusa wśród swoich krewnych. Tam Go nie znaleźli, nie zatrzymał się przy nich.

Czasem trzeba powrócić do miejsc, w których już byliśmy, do przeżyć, które głęboko poruszyły nasze serca, aby odnaleźć Jezusa. Droga do Niego nie prowadzi jedynie w przód, ale też do tyłu, tam, gdzie byliśmy, a nie spotkaliśmy Go.

Być może kluczem jest ból serca. Ból otwiera serce, poszerza jego wrażliwość, umożliwia widzenie. Maryja z Józefem wracają. Człowiek przeważnie wraca do spraw, które go albo ucieszyły, albo zabolały w sercu.

Maryja nie szuka sama, nie posłała Józefa, aby znalazł 12-letniego Syna. Idą i szukają razem. Nie odczuwają radości. Do radości zdążają przez ból. Dorastają do spotkania, które napełni ich wielką radością.

Wzruszające są słowa Maryi: Dziecko, dlaczego nam to zrobiłeś?. Nie wyrzut, lecz pytanie. Nie oskarżenie, lecz dzielenie się tym, czym żyli przez ostatnie trzy dni - bólem serca. Tenże ból otwiera na przyjęcie prawdy, że chodzi o Ojca, zawsze Ojciec.

Nie zrozumieli tego, to nowa przyczyna bólu. Syn bliski, a równocześnie daleki przez to, co mówi. Nie rozumieć, to nie być blisko, nie odnajdywać się w tym, czym żyje Jezus, jak myśli, jak rozumie.

Uznaję, że nie rozumiem Jezusa. Niezbędne są: ból i posłuszeństwo. Zgoda na szukanie Jezusa nierozdzielnie łączy się z bólem. Przebywanie z Nim, z posłuszeństwem. Kochamy Go w bólu i posłuszeństwie, jak Maryja i Józef.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Piątek, 17 września 2021 roku

ŚW. ZYGMUNTA SZCZĘSNEGO FELIŃSKIEGO, BISKUPA

ŚWIATOWY DZIEŃ SYBIRAKA

Wędrował ... nauczając i głosząc Ewangelię

Jezus wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które zostały uwolnione od złych duchów i od chorób, Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, rządcy Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały, udzielając ze swego mienia.

Za Jezusem podążały kobiety mądre, te, które uzdrowił oraz mające głębokie duchowe poznanie. One szukały odpowiedzi na wiele pytań i znajdowały je w słowie Pana. Były dobrymi uczniami. Szukały mądrości. Jezus zezwolił, aby one były Jego naśladowcami i pomocnikami.

Chrystus uzdrowił kobietę cierpiącą na krwotok, nie bał się występować w obronie kobiety, którą pochwycono na cudzołóstwie. Znał On historię Samarytanki, którą spotkał przy studni i nauczał ją drogi wiary. Tak postępując, naruszył nie tylko zakaz prowadzenia rozmów z Samarytanami, ale również prowadzenia publicznych rozmów przez mężczyzn z kobietami.

Kobiety, o których mówi Jezus, są osobami niezwykle wrażliwymi, szlachetnymi i wytrwałymi. Jezus jest porównywany do kobiet płaczących nad Jerozolimą. Kobiety szły za Jezusem aż na Golgotę. Cierpiały patrząc na Niego. Odprowadzały Jego ciało do grobu i przygotowały maści do zabalsamowania zwłok. Kobiety były zarówno uczniami (naśladowcami), jak świadkami ukrzyżowania. Były pierwszymi świadkami zmartwychwstania i pierwszymi uczniami wolności.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Czwartek, 16 września 2021 roku

ŚW. KORNELIUSZA I CYPRIANA

Całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem

Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że gości w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku i stanąwszy z tyłu u Jego stóp, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego stopy i włosami swej głowy je wycierała. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem. Widząc to, faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co to za jedna i jaka to jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą. Na to Jezus rzekł do niego: Szymonie, mam ci coś do powiedzenia. On rzekł: Powiedz, Nauczycielu. Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który z nich więc będzie go bardziej miłował? Szymon odpowiedział: Przypuszczam, że ten, któremu więcej darował. On zaś mu rzekł: Słusznie osądziłeś. Potem zwróciwszy się w stronę kobiety, rzekł do Szymona: Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała mi stopy i otarła je swymi włosami. Nie powitałeś mnie pocałunkiem; a ona, odkąd wszedłem, nie przestała całować stóp moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje stopy. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje. Do niej zaś rzekł: Odpuszczone są twoje grzechy. Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza? On zaś rzekł do kobiety: Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju.

Włosy kobiety są symbolem jej piękna, urody. Włosy kobiety z Ewangelii były w nieładzie, gdy ocierała nimi stopy Tego, który ją bardzo umiłował. Nieład włosów był odbiciem nieporządku wewnętrznego. Znakami bardzo czytelnymi od strony zewnętrznej kobieta przyznawała się do swojej wielkiej winy. Równocześnie łączy ona przeżywanie winy z przygotowaniem Jezusa na śmierć.

Stanęła przed Jezusem prawdziwa, a tym samym piękna. Piękno jest w większym stopniu wewnętrzne niż zewnętrzne. Człowiek nie jest piękny zewnętrznie, gdy równocześnie nie ma w nim szczerości. Piękno jest tam, gdzie prawda i dobro, zgoda i harmonia, skrucha i szczerość. Gdy pozwalamy sobie pomóc, stajemy się ludźmi pięknymi.

Namaszczenie jest manifestacją miłości kobiety. To, co czyni, służy jej wzrastaniu w miłości: łzy, włosy, pocałunki, wonności. Popełnione przez nią grzechy zbliżają ją do Pana Grzechy spowodowały odczuwanie wielkiego bólu. Chce być oczyszczona. Nie zwraca uwagi na to, że może zostać wyśmiana, potępiona przez ludzi. Myśli o Chrystusie. Namaszczenie dokonane przez kobietę jest wyrazem mistycznej miłości, jaką odczuwa ona wobec Jezusa.

Gospodarz potępia kobietę, ponieważ jest grzesznicą. Nie interesuje go nowość jej postawy. Nie zauważa, że odcinając się od człowieka grzesznego, oddala się od Boga. Jezus rozmawiając z gospodarzem nie kładzie nacisku na grzech tej kobiety, lecz na jej hojność. To, co liczy się dla nas, to hojność i szczerość. Kochający otrzymuje przebaczenie. Nie jesteśmy zdolni kochać kiedy zgrzeszyliśmy. Lecz Bóg wzbudza w nas miłość, której miarą jest darowany grzech.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Środa, 15 września 2021 roku

NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY BOLESNEJ

W każdej miłości jest ukrzyżowanie

Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Maryja jest obok krzyża. To miejsce Tej, która bardzo umiłowała Boga. Jeśli miłuje, to aż po krzyż. W każdej miłości jest ukrzyżowanie, cierpienie, ból, niezbędne zawierzenie samemu Bogu. Obecność obok krzyża łączy się z odczuwaniem bólu z Jezusem. Ci, którzy kochają, oni cierpią z osobą, która doznaje cierpienia. Najgłębsza łączność między człowiekiem a człowiekiem, ale też między człowiekiem a Bogiem dokonuje się przez miłość i cierpienie.

Można być na Golgocie, a nie łączyć się z tym wszystkim, co przeżywa Jezus. Wielu było tam gapiów, wielu szydzących z Jezusa, oskarżających Go. Nie dla każdego z obecnych na niej, Golgota oznacza to samo, co dla Maryi, niewiast przy Niej i Jana. Maryja obok krzyża współcierpi z Synem. I to jest mądrość, której uczymy się od naszej Matki ? współcierpienie z Jezusem jest sposobem na owocne przeżywanie swojego cierpienia.

Nigdy nie jesteśmy w stanie ponieść bólu swojego ciała, psychicznego cierpienia. Z krzyża płynie moc podnosząca, umacniająca, wyciszająca ból. Jezus jest mocno złączony z krzyżem, Maryja z Synem, a przez Niego, z miejscem naszego zbawienia.

Jezus patrzy z krzyża na tych, których miłuje. Myśli o nich, aby nie zostali pozbawieni wsparcia, pomocy w wymiarze doczesnym, kiedy odejdzie do Ojca. Potrzeba myślenia o tych, których kochamy również w chwilach najtrudniejszych doświadczeń. To wsparcie polega, między innymi na tych, że doprowadzamy do zaistnienia więzi duchowej z innymi. Do zbudowania takiej więzi doprowadza Jezus słowami: Niewiasto, oto syn Twój!; Oto Matka Twoja!.

Jezus pragnie, aby Maryja była bezpieczna, aby miała dom, osobę bliską przy sobie. Potrzebujemy być z innymi w duchowej łączności, rozumieć się z kimś bez słów, mieć możliwość rozmawiania o sprawach, które obie strony umacniając, prowadzą w stronę nieba, w stronę Boga. Dzisiaj istnieje możliwość stanięcia w miejscu Jana i usłyszenia tego, iż Jezus oddaje mi swoją Matkę, aby zamieszkała u mnie. Nie tylko potrzeba usłyszenia, ale i zaproszenia Maryi do swojego domu, do swojej rodziny w swoje życie. On pragnie, aby Maryja była ze mną w duchowej łączności. Tego pragnie również Ona, Niepokalana.

Od tej chwili mogę mówić do Maryi Mamo. Z Golgoty mogę odejść z radością, gdyż to Maryja jest przyczyną mojej radości. Trudno jest przeżywać swoją wiarę, powołanie, ból ciała, cierpienia psychiczne czy duchowe bez bliskiej łączności z Maryją. Jezus wiedział o tym. Może to dzisiaj jest ten dzień, aby sobie uświadomić, że to, iż tak trudno miejscami przeżywać własne życie, jest spowodowane tym, że potrzebna jest moja większa od dotychczasowej bliskość z krzyżem Jezusa i bliskość z Maryją, moją Matką daną mi jako pomoc i obrona.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Wtorek, 14 września 2021 roku

PODWYŻSZENIE KRZYŻA ŚWIĘTEGO

Krzyż Chrystusa wywyższeniem człowieka

Nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.

Bóg zstąpił z nieba dla wywyższenia poniżonego człowieka. Człowiek nie jest zdolny do wywyższenia siebie. Może uczynić to jedynie Ten, który go kocha i którego on miłuje. Miłość wywyższa, pycha poniża.

Bez kontemplacji ukrzyżowanego Chrystusa człowiek nie może być zdrowy, nie jest zdolny przejść przez ziemię dobrze czyniąc. Kontemplacja wywyższonego, wywyższa. Krzyż jest miejscem dla Boga i dla człowieka. Krzyż bez obecności na nim człowieka obok Jezusa czyni człowieka istotą niezdolną do poradzenia sobie z ukąszeniami świata.

Wiara jest tajemnicą w której udzielane jest nam życie. Wiara jest tajemnicą krzyżowania człowieka razem z Chrystusem. Bóg dopuszczając krzyżowanie człowieka pozwala najpierw ukrzyżować samego siebie. Naśladowanie Chrystusa, to pójście za Nim na mękę, na Krzyż.

Męka Jezusa trwa. Miłość Jego do ludzi jest na zawsze naznaczona stygmatem cierpienia i krzyża. Krzyż jest miejscem spotkania człowieka z Bogiem. Bóg okazał najbardziej swą miłość poprzez cierpienie i niemoc. Podstawą nadziei naszego zbawienia nie jest człowiek, lecz jego obecność przed obliczem Ukrzyżowanego.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Poniedziałek, 13 września 2021 roku

ŚW. JANA CHRYZOSTOMA

BISKUPA I DOKTORA KOŚCIOŁA

Nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój

Gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów do ludu, który się przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył - mówili - miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę. Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół z prośbą: Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: "Idź!" - a idzie; drugiemu: "Chodź!" - a przychodzi; a mojemu słudze: "Zrób to!" - a robi?. Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu. A gdy wysłani wrócili do domu zastali sługę zdrowego.

Jezusowi zależy na słudze, na człowieku chorym, sparaliżowanym. Czy zauważyłeś, że komuś zależy na tobie? Gdy tego nie dostrzegamy, łatwo chorujemy. Czujemy się osamotnieni i do Jezusa drogi znaleźć nie możemy. Cierpienie łączy, zbliża nie tylko tych mężczyzn ze sobą. Owo cierpienie sprawiło, że znaleźli się bliżej Jezusa. On przyszedł do nich.

"Panie, nie jestem godzien". Świadomość bycia poganinem, okupantem, nieczystym, każe mówić o własnej niegodności przyjęcia Pana. To takie ważne, jaką jest nasza wiadomość o nas samych. Mamy problemy z żywą wiarą: trudność z szacunkiem do innych, kulturą bycia, komplikacje z odpowiednim podejściem do własnej wyobraźni, do uczuć, dalekich od tego, co jest wiernością Panu. Co myślę o sobie? Czego dotyczy moje odczuwanie niegodności? Jakie myślenie o sobie, mógłbym nazwać prawdziwym? Chodzi o takie myślenie, w którym człowiek sobie nie dodaje, ani nie ujmuje czegokolwiek.

"Powiedz tylko słowo". Problemem bywa to: czy dana osoba mówi do nas i co mówi? Czy my mówimy, czy też jesteśmy zamknięci, zarówno na dawanie słowa, jak i jego przyjmowanie. Niemożność spotkania się ze słowem człowieka, sprawia taką samą sytuację, w odniesieniu do Boga. Człowiek choruje na brak słowa zrozumienia, słowa wyjaśnienia, słowa życzliwości, słowa przebaczenia, słowa akceptacji, słowa tolerancji. Ale też istnieje poważny problem, związany z nie oczekiwaniem na Boże słowo. A przecież słowo Chrystusa jest naszym zdrowiem.

W życiu, chodzi zawsze o jakiegoś człowieka, który do słowa Bożego zbliża, a nie od niego oddala. Postawienie na słowo Boga, to znak wiary i droga do jego głębi. Brak słowa Bożego, obojętność na nie, prowadzić może do obojętności na braci. Zaufanie słowu Bożemu, to równocześnie umożliwienie Mu uzdrowienia mojej osoby, uzdrowienia mojego posługiwania.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Niedziela, 12 września 2021 roku

XXIV NIEDZIELA ZWYKŁA B

BEATYFIKACJA KSIĘDZA KARD. STEFANA WYSZYŃSKIEGO I MATKI RÓŻY CZACKIEJ

Kim jestem dla was?

Potem Jezus udał się ze swoimi uczniami do wiosek pod Cezareą Filipową. W drodze pytał uczniów: "Za kogo uważają Mnie ludzie?" Oni Mu odpowiedzieli: "Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków". On ich zapytał: "A wy za kogo Mnie uważacie?" Odpowiedział Mu Piotr: "Ty jesteś Mesjasz". Wtedy surowo im przykazał, żeby nikomu o Nim nie mówili. I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy musi wiele cierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że będzie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa. Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: "Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie".

Pytania skłaniające do najgłębszego odsłonięcia własnego serca wprowadzają w onieśmielenie, milczenie, a nawet zagubienie się w poszukiwaniu odpowiedzi. Dla Jezusa najważniejsze jest to, co myślą o Nim Jego uczniowie. To jest elita, która będzie kształtowała Jego Kościół. Przychodzi taki czas, w której trzeba odpowiedzieć na najważniejsze pytanie swojego życia.

Uczniowie chodzili za Jezusem, był ich Mistrzem, a oni nie wierzyli wszystkim Jego słowom. Dorastanie w wierze, to odchodzenie od myślenia "po ludzku" na rzecz myślenia "po Bożemu". Jeszcze nie przeszli przez oczyszczające doświadczenia, dlatego nie do przyjęcia była informacja Mistrza o Jego cierpieniu, męce na krzyżu i śmierci. Słowa, które usłyszeli, były szokujące. Nie było oczekiwania na krzyż, lecz na chwałę. Tymczasem w wierze chrześcijańskiej, nie ma miejsca na doświadczenie chwały bez uprzedniego doświadczenia krzyża.

Obraz Boga, jaki przedstawił im Jezus, był nie do przyjęcia, był za trudny, więc go odrzucili. Nie ma jednak innego obrazu Boga. Tylko jeden jest prawdziwy, ten nakreślony przez Pana. Nie można wybrać sobie obrazu Boga, który odpowiadałby naszej osobowości, wrażliwości, pragnieniom, sposobowi myślenia czy wykształceniu.

Piotr staje na pozycji tego, który wie, zaś Jezus jest w błędzie. Rozumienie słowa Bożego "po ludzku", może być myśleniem szatana w człowieku. Zły duch podsuwa nam myśli, z którymi się utożsamiamy. Dlatego Pan powiedział do Piotra "Szatanie odejdź od mnie". Chwila niezwykła, w której szatan posługuje się uczniem, w celu kuszenia na pustyni, kolejne przez osobę Piotra, następne w Ogrójcu, a potem to dramatyczne na krzyżu. Zapewne było ich o wiele więcej.

Nie można wykluczyć tego, że ci, którzy do nas mówią w sprawach wiary, życia chrześcijańskiego, wyjaśniania słowa Bożego, przedstawiają wyłącznie swoje myślenie "po ludzku".

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Sobota, 11 września 2021 roku

Buduj na skale

Nie jest dobrym drzewem to, które wydaje zły owoc, ani złym drzewem to, które wydaje dobry owoc. Po owocu bowiem poznaje się każde drzewo; nie zrywa się fig z ciernia ani z krzaka jeżyny nie zbiera się winogron. Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta. Czemu to wzywacie Mnie: "Panie, Panie!", a nie czynicie tego, co mówię? Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wypełnia je. Podobny jest do człowieka, który buduje dom: wkopał się głęboko i fundament założył na skale. Gdy przyszła powódź, potok wezbrany uderzył w ten dom, ale nie zdołał go naruszyć, ponieważ był dobrze zbudowany. Lecz ten, kto słucha, a nie wypełnia, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. [Gdy] potok uderzył w niego, od razu runął, a upadek jego był wielki?.

Dom, to również okoliczności, warunki, w jakich przyszło człowiekowi żyć. Jest to miejsce należące do człowieka, w którym ma prawo być oczekiwanym. Domem jest też ludzkie ciało. Życie potrzeba przeżywać, wkopując się głęboko. Głębia powstaje w człowieku przez słuchanie i realizację słowa Pańskiego. Odkrywamy, że słuchanie daje poznanie tego, co w nas jest, a równocześnie, w taki sposób przeżywając życie stajemy się zdolni mieć kontrolę nad tym, co się w nas pojawia. Słuchanie umożliwia łączność z samym sobą, z własnym wnętrzem. Żyć jedynie życie zewnętrznym, wrażeniami, do jakich pobudzają nas sprawy dziejące się wokół nas, jest działaniem, które można nazwać budowaniem na piasku. Człowiek jest ziemią, jest piaskiem.

Wejście w głąb samego siebie powoduje wejście w moc Bożą, która działa w człowieku przez słowo i Ducha Świętego, który został nam dany. Człowiek staje się silny wyciszeniem, które pojawia się jako owoc słuchania. Budować na skale, to tworzyć swoje życie w oparciu o Tego, który mówi do mnie, mówi we mnie.

Powódź można rozumieć jako znak nienawiści Boga do grzechu. Boże serce przepełnione jest bólem, gdy widzi, jak człowiek niszczy samego siebie budując na sobie i własnych pomysłach na życie. Człowiek w taki sposób niszczy świat, który Bóg stworzył, a którym on jest. Człowiek jest światem Boga.

Potok wezbrany, który uderza w dom, może oznaczać człowieka w którego uderzają różne przeciwności, które niekoniecznie są karą Boga. Takimi przeciwnościami, które jak powódź zalewają człowieka usiłując go zniszczyć jest: samotność ("Odsunąłeś ode mnie przyjaciół i towarzyszy" - Ps 88,17-19); publiczne szyderstwo ("Mówią o mnie siedzący w bramie - wybaw mnie od tych, co mnie nienawidzą, i z wodnej głębiny"- Ps 69,13-15).

Ten, który budował na skale, jest mądrym budowniczym. Człowieka poznajemy po jakości jego życia, ale także i po tym, na kim się on opiera, komu daje posłuch, kto jest jego doradcą. Obraz powodzi dzisiejszej Ewangelii służy podkreśleniu prawdy: duchowy dom nie może się ostać, jeżeli nie został wzniesiony na Jezusie i Jego słowach. Niszczące konsekwencje grzechu, braku słuchania, a tym samym braku posłuszeństwa, prowadzą do katastrofy.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Piątek, 10 września 2021 roku

Czy jestem niewidomy?

Opowiedział im też przypowieść: Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Jak możesz mówić swemu bratu: "Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku", gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata.

Niewidomym jest ten, który nie rozpoznaje znaków Bożego działania. Nie może on być przewodnikiem dla innych, podobnych sobie. Faryzeusze przypisywali sobie prawo bycia przewodnikami duchowymi dla wierzących w Boga, a tymczasem, w Jezusie Chrystusie nie rozpoznali zapowiadanego Mesjasza. Możemy patrzeć i nie widzieć, słuchać i nie słyszeć, przeżywać i nie odczuwać tego, co jest prawdą objawianą nam przez Boga.

Uczeń powinien uczyć się tego, co poznał nauczyciel. Formacja ucznia dokonuje się przez otwieranie jego oczu na prawdę. Odkrycie prawdy wprowadza ucznia w doświadczenie bycia nauczycielem. Uczeń przemienia się powoli w nauczyciela dla innych. Dorastanie do jej poznania i przyjęcia jest długim procesem i wymaga skupienia się, nie tylko na tym, co mówi nauczyciel, lecz przede wszystkim, jak on żyje. Dobra formacja duchowa ucznia polega na umiejętności przyjęcia miłości i krzyża. To jest istota życia i przesłania Nauczyciela ? Jezusa Chrystusa oraz tych, którzy za Nim idą.

W naszej codzienności może zaistnieć niebezpieczeństwo skupienia się na sprawach niewiele znaczących, bez troski o rzeczy najważniejsze. Potrafimy wyolbrzymiać małe potknięcia (drzazga w oku) pomijając rzeczywiste zło (belka w oku). Stan taki spowodowany jest zakłamaniem człowieka. Małe upadki (drzazga) nie upoważniają nas do tego, aby się usprawiedliwiać tym, że inni postępują od nas o wiele gorzej (belka). Postawa taka jest przewrotnością, która nie podoba się Bogu.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Czwartek, 9 września 2021 roku

Nadstaw drugi policzek

Lecz powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają. Jeśli cię kto uderzy w [jeden] policzek, nadstaw mu i drugi! Jeśli bierze ci płaszcz, nie broń mu i szaty! Daj każdemu, kto cię prosi, a nie dopominaj się zwrotu od tego, który bierze twoje. Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie! Jeśli bowiem miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to dla was wdzięczność? Przecież i grzesznicy miłość okazują tym, którzy ich miłują. I jeśli dobrze czynicie tym tylko, którzy wam dobrze czynią, jaka za to dla was wdzięczność? I grzesznicy to samo czynią. Jeśli pożyczek udzielacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, jakaż za to dla was wdzięczność? I grzesznicy grzesznikom pożyczają, żeby tyleż samo otrzymać. Wy natomiast miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka, i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych. Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie.

Są ludzie, którzy nie tylko przebaczyli, lecz odpowiedzieli gestami dobroci i zrozumienia, szczerej miłości i odwagi. Nie szanowano takich ludzi, uważając ich zachowania za niepotrzebne i nic nie wnoszące. Z upływem jednak czasu takie właśnie bezbronne nadstawianie policzka stało się tym, co ma moc powstrzymania łańcucha zła, udaremniając jego szatańskie ukierunkowanie do odradzania się. Postawa taka przekształca zło w dobro, wydarzenia negatywne, będące wydarzeniem jakby śmierci wewnętrznej w wydarzenia życia i nadziei, człowieka agresywnego w człowieka, który w końcu pozwoli się pokonać, zdaje sobie sprawę z siły własnej bezbronności i z tego, że naprawdę jest winny. Konieczne jest zatem nadstawienie drugiego policzka, jeżeli chcemy przekształcić, przeobrazić zło.

Można poprzestać jedynie na tym, że pozwalamy sobie przegrywać, aby nie zdarzyło się coś gorszego, a także nie kończymy z niczym na dobre lub chcemy zapomnieć i przebaczać. Niekiedy to nie wystarcza. Trzeba zrobić coś więcej. Trzeba wyjść naprzeciw "wroga", wykonać dla niego jakiś pozytywny gest, okazać pokorę zrobienia pierwszego kroku. I nie należy myśleć, że sprawa leży tylko w gestach. Jeśli będą zbyt nachalne lub wulgarne, mogą wyrządzić przykrość i kogoś zdenerwować. Rzecz w tym, aby nauczyć się przyjmować do własnego wnętrza także te osoby, które mi się przeciwstawiają, albo nie mają mi nic do zaofiarowania, albo wyrządziły mi konkretną krzywdę. Niekiedy we wspólnocie, niektóre agresywne zachowania, są desperacką próbą sygnalizowania cierpienia, może bardzo niezręczną i pełną sprzeczności w wypowiadanych słowach.

Często cierpienie i przykrość, które ktoś nam zadaje, są znakami niedojrzałości i infantylizmu, ale to nie upoważnia nas do reagowania odrzuceniem lub gestem daleko idącej nieuprzejmości. Jest to powód by zareagować życzliwością na słowa obraźliwe, gościnnością wobec osoby, która wiele zła o mnie wypowiedziała poza moimi plecami. Jest to konkretne przyjęcie na siebie ciężarów swojego brata, przyswojenie prawdziwego przesłania, wyjście poza bezsens przemocy, oskarżeń, nieustępliwości. W taki sposób z biegiem czasu, można pobudzić innych we wspólnocie do dojrzałości. Uczymy się być dziećmi Ojca, którego słońce wschodzi nad złymi i nad dobrymi, który zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Środa, 8 września 2021 roku

NARODZENIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Nie bój się wziąć do siebie Maryi

Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: "Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów". A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: "Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy Bóg z nami". Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, ja mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie, lecz nie zbliżał się do Niej, aż porodziła Syna, któremu nadał imię Jezus.

Józef musiał zaakceptować to szczególne powołanie swojej Małżonki i podjąć się wychowywania Syna Bożego. Jest człowiekiem wahań, wstrząsów, pierwszych kroków, często tak trudnych do postawienia nawet w małych rzeczach. Jest to człowiek, który umarł już dla siebie. Ludzkie ogołocenia nie są okaleczeniami, lecz zapowiedzią szczęścia, i że losy i drogi dla nich wybrane uszczęśliwiają ich o wiele bardziej niż te, które wyznaczyliby sobie sami.

Z powodu snu, w który uwierzył jak w słowo wypowiedziane na jawie, Józef zrezygnował z ziemskiego ojcostwa. Sny od Boga zmieniają ludzkie życie. Józef zasypiał pełen lęku przed Bogiem; obudził się przepełniony miłością Ojca do swego nie narodzonego Syna. Zasypiał nieprzytomny z rozpaczy; otworzył oczy, nie ogarniając własnego szczęścia.

Lata oczekiwania mierzy się raczej nocami niż dniami. Pragnienia Boga stają się snami ludzi, którzy Boga szukają, a Józef tak kochał Maryję, że uważał ją za dar Boga.

Bóg potrzebował nie tylko zgody Maryi. Potrzebował też zgody Józefa. Ludzie wybrani przez Boga zawsze mogą odmówić. Dopiero pod warunkiem, że się zgodzą, moc Boża może ich przeniknąć i dosięgnąć świata. Józef sądził, że los Maryi i jego własny wzajemnie się wykluczają i stąd właśnie narodził się niepokój, w którym doszły do głosu najstraszliwsze wątpliwości.

Maryja będzie kobietą oczekiwania, oczekiwania w radości i w niezrozumieniu, we łzach i w nadziei i będzie potrzebowała miłości Józefa, aby jej codziennie powtarzane ?tak? brzmiały równie wyraźnie jak i za pierwszym razem. Miłość Maryi i Józefa jest niezbędnym związkiem oczekiwania i zadziwienia, doskonałym wzorem życia dla wszystkich ludzi, a szczególnie dla tych, którzy przyjmują dar dziecięctwa Bożego.

Józef i Maryja zostali wybrani nie dlatego, że ich miłość była mniej wymagająca od miłości innych kobiet i mężczyzn lub mniej prawdziwa od tej, jaką my, jeśli tylko naprawdę tego chcemy, jesteśmy zdolni obdarzać siebie nawzajem. Przeciwnie, zostali wybrani, ponieważ kochali się o wiele bardziej, niż my jesteśmy do tego zdolni.

Bóg w istocie potrzebował klimatu miłości, aby móc się wcielić. Bóg nie mógłby narodzić się w domu, gdzie miłość byłaby letnia. Miłość, która pragnęła stać się człowiekiem, musiała znaleźć najpierw w mężczyźnie i w kobiecie, których sama stworzyła, miłość największą, jaką zdolni są obdarzyć się ludzie.

Kiedy Józef dostrzegł, że Maryję posiadł Bóg i Ona cała należy do Boga, a Bóg jest w Niej, uznał, że jest niegodny, aby być z Nią i poczuł się zupełnie niepotrzebny. Przygotowywał się do powiedzenia ?nie? tej tajemnicy, która go przerastała i której czuł się niegodny. Wtedy Bóg wzywa go, aby wypowiedział po cichu ?tak?.

?Maryja została całkowicie uświęcona przez Jezusa, Józef zaś został całkowicie uświęcony za pośrednictwem Maryi? (św. Franciszek z Asyżu). Maryja miała w Chrystusie bezpośredni wpływ na uświęcenie swojego małżonka. Jeśli świętość Józefa pochodzi od Jezusa, to świętość Jezusa przechodzi przez Józefa. Bóg przychodzi do Józefa przez Maryję, i już to samo w sobie jest piękne, lecz Bóg przychodzi do niego przede wszystkim poprzez jego miłość do Maryi.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Wtorek, 7 września 2021 roku

Aby Go słuchać

W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą. Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.

Jezus spędza noc na spotkaniu z Ojcem. Noc jest przeżywana jako szczególny czas dla Ojca, a dzień jako szczególny czas dla człowieka, w którym wypełnia Jezus to, co usłyszał od Ojca i co się Ojcu podoba. Życie człowieka, to w pewnym sensie wchodzenie na jakąś górę i schodzenie z niej. Życie, to także spotkania z ludźmi, którzy wpływają korzystnie na spotkanie Jezusa, lub uniemożliwiają zaistnienie tego spotkania. Aby spotkać Jezusa, ważne jest to, jak spotykam człowieka, jaka jest kultura tego spotkania, jego wymiar emocjonalny i duchowy.

Gdzie Jezus wybiera swoich uczniów? Na górze. Nasuwa się myśl, że nasze wybory winny mieć określony poziom, szczyt. Wybory nasze winny być dokonywane po spotkaniu Ojca, po przejściu przez "ciemność nocy". Ojciec, oraz przejście, przeżywanie nocy, a nie uciekanie przed nią umożliwiają wybór "za dnia. Jednym z najpiękniejszych doświadczeń człowieka jest to, że pozwoli Jezusowi wybrać się, nazwać się, określić misję, oraz wyjaśniać sobie to, czego nie rozumie, jak również to, co mu się wydaje, że wie.

Wielkie tłumy szły za Jezusem, dlaczego? "Aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swoich chorób". Zanim człowiek będzie wiedział co mówić do Boga, winien słuchać, co On mówi do niego. Modlitwa pojawia się tam, gdzie człowiek słucha Jezusa. Modlitwa rodzi się z uzdrowienia człowieka. Wymaga ona przyjścia do Pana, ze względu na Niego samego. "Przyszli oni, aby Go słuchać". Nie przyszli, aby mówić, opowiadać. Ze słuchania rodzi się zrozumienie. Gdy rozumiem, co mówi Jezus, odpowiadam na to, co zrozumiałem, ale też mówię o tym, co jest dla mnie niejasne.

Słuchanie Jezusa, umożliwia znajdywanie uzdrowienia ze swoich chorób. Słuchanie Boga, jest Jego dotykaniem, a moc, która z Niego wychodzi, czyni człowieka zdrowym. Modlitwa jest przede wszystkim spotkaniem, które umożliwia słuchanie. W słuchaniu otrzymujemy dar zrozumienia. A ono jest wejściem w zmianę myślenia i odczuwania. Ta zmiana jest uzdrowieniem.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Poniedziałek, 6 września 2021 roku

Wyciągnij rękę!

W inny szabat wszedł do synagogi i nauczał. A był tam człowiek, który miał uschłą prawą rękę. Uczeni zaś w Piśmie i faryzeusze śledzili Go, czy w szabat uzdrawia, żeby znaleźć powód do oskarżenia Go. On wszakże znał ich myśli i rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: Podnieś się i stań na środku! Podniósł się i stanął. Wtedy Jezus rzekł do nich: Pytam was: Czy wolno w szabat dobrze czynić, czy wolno źle czynić; życie ocalić czy zniszczyć? I spojrzawszy wkoło po wszystkich, rzekł do człowieka: Wyciągnij rękę! Uczynił to i jego ręka stała się znów zdrowa. Oni zaś wpadli w szał i naradzali się między sobą, co by uczynić Jezusowi.

Robimy to, co do nas należy. Mamy swoje dni trudne i pomyślne. Jak dobrze jest ręką czule dotknąć osobę najbliższą, z którą łączy nas relacja miłości i przyjaźni, nawiązać kontakt przez serdeczny gest pozdrowienia, przywitać się otwartą dłonią nie pozostawiając wątpliwości, że cieszymy się z tego spotkania. Ręce kochają, rzeźbią, malują, piszą, gotują. Ręce człowieka są jak ręce Stwórcy. Nieustannie stwarzamy siebie przez nasze ręce. To, co nimi czynimy ma wpływ na to, jak się czujemy, czy w siebie wierzymy, ale też ? jak się modlimy. Przez nasze ręce wyrażamy to, co jest w nas najgłębsze: piękne, mocne. Odkrywamy naszą wrażliwość i czułość. Dajemy siebie przez nasze ręce; inni nas w taki sposób odkrywają.

Dzięki nim jesteśmy twórczy, podejmujemy określone ryzyko. Ręce uczestniczą w naszym grzeszymy. Uschła ręka mogła być sygnałem ostrzegawczym, skłaniającym nas do opamiętania się, przebudzenia wewnętrznego. Gdy wszystko funkcjonuje w nas odpowiednio nie odczuwamy potrzeby czynienia Boga pierwszym w naszym myśleniu. Dopiero nieszczęście sprowadza myśl o Nim. Problemy, jakie się pojawiają informują o potrzebie doradcy, lekarza, przyjaciela i zwracamy się w stronę tego, który powinien być w miejscu centralnym naszej troski.

Gdy źle wyrażamy siebie, coś w sobie niszczymy, doprowadzamy do uschnięcia, sami pozbawiamy się życia. Człowiek z uschłą ręką spotkał się wielokrotnie z niezrozumiałą dla siebie krytyką, odepchnięciem i okazaniem niechęci. To sprawiało, że będąc w synagodze ukrywał się za plecami innych. Stronił od ludzi. Od wielu lat męczyło go to, że nie przebaczył im naprawdę, przez co dał im nad sobą władzę, która utrzymywała go w dotychczasowej, okaleczonej egzystencji. Nosił w sobie wiele gniewu. Mimo takich namiętności przychodził do synagogi jakby wyczuwając, że zdarzy się coś, co zmieni jego życie na lepsze.

Jak siebie wyrażać, aby żyć? Ręką mogę czynić dobro lub zło, sprawiedliwość lub nieprawość, nawiązać z drugim przyjazny kontakt lub stanowczo od niego odejść. Kalectwo sprawiło, że czuł, iż słabnie w nim życie. Miał w sobie wielkie pragnienie przebaczenia i otrzymania go, uwolnienia się od ocen i opinii, jakie wypowiadał. Wydawane przez wiele lat sądy pogłębiały jego osamotnienie. Ciężko jest żyć z niewypowiedzianymi słowami i brakiem gestów, które wyjaśniają, jednoczą, zbliżają ludzi do siebie. To, czego nie powiedział, nie wykrzyczał lub nie wypłakał sprowadzało ciemność i obciążało go niewypowiedzianym poczuciem winy.

Mamy wiele negatywnych odczuć w odniesieniu do życia. Utrwalamy w sobie postawę ofiary, a przez to skazujemy się na samotność. Targa nami wewnętrzna obawa przed niepowodzeniami. Sytuacja ta sprawia, że boimy się wszystkiego, nad czym nie posiadamy kontroli, co jest niemożliwe do wcześniejszego sprawdzenia. Chcielibyśmy za wszelką cenę uniknąć porażek. Myślenie nasze jest schematyczne, w którym nie ma miejsca na spontaniczność, ryzyko, a przede wszystkim zaufanie Bogu.

Pamiętamy, że nas skrzywdzono. Ręce opadają przez zniechęcenie. Boimy się inwestować w uczucia. Nie chcemy kolejny raz dostać po łapach. Zawiedzenie się i ból jest tak głęboki, że człowiek wycofuje się z życia ?liżąc rany?. Nie kochając samych siebie jesteśmy częściej podatni na zranienia. Bez zranień nie ma życia. Są one w tym celu, byśmy zdobywając doświadczenie wśród łez i utrapień uczyli się zaufania i pokory. Nie każdej ręce pozwalamy, aby rozciągnęła namiot nad nami. Nie każdy człowiek powinien być dopuszczony do tajemnic naszego serca. W sprawach relacji z innymi ludźmi, nie może być pośpiechu. To, czego najbardziej potrzebujemy w naszej codzienności, to udanych relacji, szczerego, otwartego i przyjaznego dialogu z innymi. Wycofuje nas z życia zawiedzenie się na innych, poczucie bycia oszukanym, niezrozumianym i wykorzystanym.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Niedziela, 5 września 2021 roku

XXIII NIEDZIELA ZWYKŁA B

Głuchym słuch przywraca i niemym mowę

Jezus znowu opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok, osobno od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka; a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: "Effatha", to znaczy: Otwórz się! Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić. Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. I pełni zdumienia mówili: "Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę".

Głuchoniemy jest świadomy swojego dramatu, osobistego nieszczęścia. Pozwala się przyprowadzić do Jezusa. Nie stawia oporu. Skąd bierze się głuchota i ślepota wewnętrzna? Stąd, że człowiek stawia opór Bogu, prawdzie i dobru, temu, co sprawiedliwe przed Bogiem. Sam oszukuje się, że jest inaczej niż jest. Nie słuchanie słowa Bożego skłania do nadmiernej uwagi i wrażliwości i przeceniania słowa ludzkiego. Takie słuchanie czyni zależnym od tego na miejscu pierwszym, co mówi człowiek.

To, co mówi człowiek, jest mową człowieka. Trzeba wsłuchania się czy w tym, co mówi człowiek, jest jakiekolwiek przesłanie dla mnie. Jeżeli nie ma, nie biorę sobie do serca takich słów człowieka, które mogą w moim życiu wprowadzić człowieka w miejsce Boga. Słuchamy innych tak, jakby to sam Bóg mówił do nas. Przeżywamy, zadręczamy się, rozkładamy na drobne części to, co zostało powiedziane o nas czy do nas.

Zależność od słowa ludzkiego, od opinii, od słów krytyki sprawia, że słowo Boga nie przemawia do człowieka. Niewiele lub nic nie mówi. To, czego człowiek najczęściej słucha, to wychowuje jego serce i ma wpływ na jego myślenie. Wartościowa medytacja słowa Bożego chroni przed niszczącym wpływem niektórych wypowiedzi, opinii, obmowy.

Można pewnych informacji nie przyjmować jako tych, które zagrażają mojemu życiu z Bogiem. Słowa, które do naszych uszu docierają mają wpływ na to, co chcemy, a czego nie chcemy, jakim sprawom czy osobom stawiamy w sobie opór a którym sprawom czy osobom dajemy przyzwolenie.

Można tak słuchać, że staje się człowiek kimś pozbawionym słuchu. Zobaczmy! Im więcej słuchamy słów narzekań, krytyki, obmowy, tym trudniej usłyszeć prawdę, rozeznać co dobre, a co złe. Nie przemawia słowo Boga.

"Otwórz się!". Jezus leczy słuch i mowę, lecząc tym samym serce człowieka. Czyniąc je wrażliwym, umożliwia słuchanie. Wrażliwość bowiem, ożywianie serca, jest związane z posłuchaniem Boga.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Sobota, 4 września 2021 roku

Byliście wrogami Boga

Bracia: Was, którzy byliście niegdyś obcymi wobec Boga i Jego wrogami przez sposób myślenia i wasze złe czyny, teraz znów pojednał Bóg w doczesnym Jego ciele przez śmierć, by stawić was przed sobą jako świętych i nieskalanych, i bez zarzutu, bylebyście tylko trwali w wierze ? ugruntowani i stateczni ? a nie chwiejący się w nadziei nieodłącznej od Ewangelii. Ją to posłyszeliście głoszoną wszelkiemu stworzeniu, które jest pod niebem ? jej sługą stałem się ja, Paweł.

Wielu ludzi jest wrogami Boga. Ujawnia się w to w ich sposobie myślenia, które jest grzeszne. Bóg dokonał pojednania ludzi ze sobą przez śmierć Chrystusa. Śmierć zbliża zarówno do Boga, jak i do ludzi. Nie można zbliżyć się do Boga inaczej, jak przez umieranie. Nie chodzi tylko o śmierć fizyczną, lecz o śmierć dla własnych potrzeb i pragnień. Po jakości naszych pragnień poznajemy, czy jesteśmy żywi czy martwi na duszy.

Obcy jest dla Boga ten, kto nie obumiera. Wiara wymaga trwania przed Bogiem, aby nie zabrakło nam stateczności, wolności od niezdecydowania. Będąc sługami Ewangelii nosimy w sobie nadzieję, która zawieść nie może. Kiedy Bóg jest dla nas Ojcem, nie obawiamy się ludzi. Wrogiem Boga czyni nas jedynie grzech. Dlatego potrzeba codziennie nosić Ewangelię w sercu, aby stać się sługą Najwyższego.

Kiedy Bóg staje się wrogiem człowieka oznacza to, że człowiek najbardziej zaufał ludziom i światu. To jest błądzenie. Podobnie jak w miłości, tak i w zaufaniu, pierwszym zawsze powinien być Bóg. W jakich sprawach ogarnia mnie niepewność, zwątpienie, nieufność, a w jakich jestem stateczny i pewny, codziennie służąc Ewangelii?

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Piątek, 3 września 2021 roku

ŚW. GRZEGORZA WIELKIEGO

PAPIEŻA I DOKTORA KOŚCIOŁA

Młode wino i nowe bukłaki

Wówczas oni rzekli do Niego: "Uczniowie Jana dużo poszczą i modły odprawiają, tak samo uczniowie faryzeuszów; Twoi zaś jedzą i piją". Jezus rzekł do nich: "Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas kiedy zabiorą im pana młodego, i wtedy, w owe dni, będą pościli". Opowiedział im też przypowieść: "Nikt nie przyszywa do starego ubrania jako łaty tego, co oderwie od nowego; w przeciwnym razie i nowe podrze, i łata z nowego nie nada się do starego. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków; w przeciwnym razie młode wino rozerwie bukłaki i samo wycieknie, i bukłaki się zepsują. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków. Kto się napił starego wina, nie chce potem młodego - mówi bowiem: "Stare jest lepsze".

Post jest wyrazem postawy człowieka przed Bogiem, jego myślenia, rozumienia życia, rozumienia siebie samego, jakości rozmów, które prowadzi, odczuwania, które przechowuje w sercu. Kiedy pościmy ujawniamy nasz smutek, który jest wyrazem świadomości tego, że nasza relacja z Bogiem uległa zakłóceniu. Kiedy nie chcemy przyjąć tego, co mówi Bóg, kiedy uciekamy od modlitwy, gdy pojawiają się uzależnienia, gdy wchodzimy w konflikty z innymi ludźmi, niezbędny jest post dla przywrócenia ładu w naszym sercu i w relacjach z innymi.

Przez post decydujemy się na zawieszenie naszej aktywności, działania, załatwiania wielu spraw, aby umożliwić Bogu uporządkowanie naszego życia. Post jest wyrazem zgody człowieka na to, aby Bóg uporządkował jego życie, przemienił je. W praktykach postu nie dążymy przede wszystkim do samokontroli i samodoskonalenia się, lecz otwieramy się na moc Bożej przemiany.

Doświadczenie zabrania pana młodego łączy się z czasem, w którym Boże słowo nie dociera do nas, nie pociesza serca, przestało być światłem i najważniejszym drogowskazem.

Ubranie jest w Biblii symbolem stanu moralnego i duchowego człowieka. Jest także jednym ze sposobów odsłonięcia prawdy o człowieku. Mówi nam o tym, kim jest ten człowiek wewnętrznie, czyli w swoim myśleniu i odczuwaniu. Nowe ubranie, to myślenie Jezusa. Stare ubranie wskazuje na myślenie faryzeuszów i uczonych w Piśmie.

Młode wino jest nauką Pana. Może być ona rozumiana i pomoże tym, którzy zgodzili się na przemianę w myśleniu (nawrócenie). To ci, którzy myślą po Bożemu. Nie jest rzeczą możliwą przyjęcie nauki Jezusa (młodego wina) przez faryzeuszów. Dla nich słowa Pana były szokujące, ponieważ nie zgodzili się na Jego myślenie. To oznacza rozrywanie nowego ubrania, aby przyszyć łatę do starego ubrania. Nauka Jezusa wymaga nowego myślenia. Jest ono inspirowane nie przez ludzkie rozumienie spraw, lecz rozumienie, którego udziela Duch Święty.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Czwartek, 2 września 2021 roku

Jestem człowiek grzeszny

Pewnego razu gdy tłum cisnął się do Niego aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret zobaczył dwie łodzie, stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy. Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!. A Szymon odpowiedział: Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci. Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na wspólników w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomoc. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak, że się prawie zanurzały. Widząc to Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny. I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. Lecz Jezus rzekł do Szymona: Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił. I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim.

Łódź Szymona, symbol jego codzienności, stała się miejscem nauczania dla Jezusa. Nasza codzienność może stać się miejscem nauczania dla Jezusa, jeżeli tylko wprowadzimy Go do swojej łodzi, jeżeli tylko zaprosimy Go do swego życia, swoich zajęć. Jeżeli oddamy Jezusowi swoją codzienność, tak jak oddał Mu ją Szymon, to przez nasze życie będzie On przemawiał do innych.

Słowa Jezusa wprawiają Szymona w osłupienie, bo Mistrz każe mu zrobić coś, co w jego przekonaniu, jest całkowicie absurdalnego. Szymon zostaje poddany próbie. On, doświadczony, zawodowy rybak, doskonale WIE, że nie jest to pora na łowienie ryb i gdy wypłynie, ośmieszy się przed innymi. Doświadczenie podpowiada mu, że słowa Mistrza są niewykonalne, bo nie jest to pora na połów. Szymon odczuwa wewnętrzną rozterkę, doświadczenie życiowe mówi mu: Nie wypływaj, bo tylko stracisz czas i się ośmieszysz. Ale z drugiej strony, serce zostaje poruszone słowami Mistrza. W Szymonie zaczyna dokonywać się przemiana, przestaje liczyć na siebie, na swoje doświadczenie i możliwości, a decyduje się zaufać słowom Mistrza, zaczyna liczyć na Jezusa, nie na siebie.

Szymon realnie ocenia sytuację, ma świadomość swojej ograniczoności i niemocy, ale sercem przeczuwa, że słowo Jezusa jest potężne. Przełamuje lęk i decyduje się wypłynąć na głębię. Głębia jest symbolem zaufania Jezusowi, powierzenia się Mu. W Szymonie następuje przełom. Decyduje się na odwagę zaufania słowom Jezusa bardziej niż swojemu doświadczeniu. Postanawia zaryzykować. Wypływa na głębię, przestaje liczyć na siebie. Liczy na Mistrza.

Szymon jest zaskoczony, zadziwiony, na jego oczach dzieją się cuda. Przekonał się, że zaufanie słowom Jezusa daje niezwykłe rezultaty. Praca z Jezusem, nie samotnie, ale z Nim, liczenie na Niego, a nie na siebie ? przynosi nieoczekiwane, niespodziewane owoce!

Szymon jest świadom własnej grzeszności i wobec mocy Jezusa czuje się mały, niegodny. Jego grzeszność go przeraża. Jak reaguje Jezus? "Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił". Jezusowi nie przeszkadza grzeszność Szymona, On kocha go w jego grzechu, kocha go w jego słabości, On CHCE w nią wejść. "Nie bój się". Jezus rozumie lęk Piotra, rozumie jego niepewność, nie wypomina mu jej, lecz pokazuje, że zna jego serce i wie, na co go stać.

Bóg mnie ZNA, zna moje możliwości, słabości, lęk i niepewność, a mimo to powołuje i wybiera do zadań, których sam nigdy bym się nie podjął. Mówi: "Nie bój się" nie oznacza to lekceważenia mojej słabości, ale to, że w Jezusie mam szukać siły, nie w sobie, na Jezusie mam polegać, nie na sobie, nie na swoich możliwościach, umiejętnościach, doświadczeniu. Współpraca z Jezusem, zaufanie Mu, daje niezwykłe owoce.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Środa, 1 września 2021 roku

82. ROCZNICA WYBUCHU II WOJNY ŚWIATOWEJ

Tłumy szukały Go

Po opuszczeniu synagogi Jezus przyszedł do domu Szymona. A wysoka gorączka trawiła teściową Szymona. I prosili Go za nią. On stanąwszy nad nią rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała i usługiwała im. O zachodzie słońca wszyscy, którzy mieli cierpiących na rozmaite choroby, przynosili ich do Niego. On zaś na każdego z nich kładł ręce i uzdrawiał ich. Także złe duchy wychodziły z wielu, wołając: Ty jesteś Syn Boży! Lecz On je gromił i nie pozwalał im mówić, ponieważ wiedziały, że On jest Mesjaszem. Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. A tłumy szukały Go i przyszły aż do Niego; chciały Go zatrzymać, żeby nie odchodził od nich. Lecz On rzekł do nich: Także innym miastom muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany. I głosił słowo w synagogach Judei.

Wraz z chorobą teściowej Piotra pojawił się w domu niepokój, zniknęła radość. Takie są nasze reakcje na chorobę osoby najbliższej. Sytuacja teściowej jest mobilizacją do stanięcia przed Jezusem nie tylko tych, którzy mieszkali z tym domu, ale i uczniów, którzy przyszli z Jezusem do domu Piotra. Niezwykła zgodność w proszeniu, mobilizacja wołania z wiarą. Imponująca jest siła tych ludzi do przeciwstawienia się złu, jakim jest gorączka. Patrzymy jednak na nią w Biblii o wiele szerzej, niż to zwykle czynimy w naszym życiu. Choroba jest znakiem zniewolenia, jakiejś straty dobra uczynionego przez zło. Ojcowie pustyni u źródła wielu chorób dostrzegali działanie demonów.

Człowiek chory jest apatyczny, niespokojny, odczuwający lęk, bezradny. Wiele z tych znaków spotkać możemy u tych, którzy doświadczają osaczenia przez siły demoniczne. W rodzinach naszych doświadczamy ognia niejednej gorączki. Atmosfera jest chora, napięta, niektórzy wręcz mówią, że w takim domu nie da się żyć. Jest zazdrość, wzajemna niechęć, urazy i żale, wtrącanie się w sprawy domowników, lekceważenie, brak przebaczenia, postawa nieufności.

Do przywrócenia zdrowia w takim domu potrzeba pokoju dla ludzkiego serca. Może to uczynić jedynie Jezus. On jest naszym pokojem. Kiedy On uzdrawia, pojawia się wzajemna troska, dostrzeganie potrzeb innych, miłość, która atmosferę domu zmienia w sposób niepowtarzalny, oczekiwany. Potrzeba naszego stawania przed Jezusem, zainteresowania się schorzeniem człowieka. Mamy na uwadze zarówno choroby ciała jak i duszy, emocji, uczuć, myślenia. Bliskość z Jezusem otwiera na proszenie Go. Ta bliskość sprawia niezwykłą wrażliwość, która jest w sercu samego Pana. Jezus chciał uzdrowić teściową Piotra. Jego pragnienie udzieliło się również, jako ich potrzeba, zgromadzonym w tym domu. Tam, gdzie pojawia się Jezus, przychodzi pokój. On jest źródłem uzdrowienia. Gdzie jest dużo niepokoju, tam jest wskazanie na obecność chorób domowników.

Teściowa przez swoją chorobę była oddzielona od Jezusa i tych, którzy do niej przyszli. Wszelkie podziały, brak jedności, są znakiem działania złego. On jest sprawcą podziałów, nieporozumień, wzajemnych niechęci. Naprawa relacji z Jezusem, przyzwolenie na Jego wejście w moje bardzo osobiste sprawy powoduje, że staję się nosicielem pokoju. Przedłużeniem uzdrawiającej misji Jezusa, która dokonuje się tu i teraz, są ci, którzy noszą w sobie pokój. Tam, gdzie jest pokój, tam jest Bóg, w tym miejscu On uzdrawia, podnosi, jest blisko.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Wtorek, 31 sierpnia 2021 roku

Słowo rozkazuje duchom nieczystym

Jezus udał się do Kafarnaum, miasta w Galilei, i tam nauczał w szabat. Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jego było pełne mocy. A był w synagodze człowiek, który miał w sobie ducha nieczystego. Zaczął on krzyczeć wniebogłosy; Och, czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kto jesteś: Święty Boży. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: Milcz i wyjdź z niego! Wtedy zły duch rzucił go na środek i wyszedł z niego nie wyrządzając mu żadnej szkody. Wprawiło to wszystkich w zdumienie i mówili między sobą: Cóż to za słowo? Z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą. I wieść o Nim rozchodziła się wszędzie po okolicy.

Słowo Jezusa jest pełne mocy. Co to znaczy? Złe duchy pod wpływem słowa Pana wychodzą z opętanych. Ludzie zagubieni odnajdują Boga. Żyjący w grzechu, nawracają się. Nieuczciwi oddają to, co podstępem uzyskali, wracając na drogę uczciwości. Bezwzględni stają się miłosierni. Taką moc do naszych czasów ma słowo Jezusa.

Człowiek nieczysty w synagodze wprowadza zamieszanie. Taka jest funkcja demona nieczystości, który działa w człowieku i przez niego na innych. Zamieszanie w myśleniu, w pragnieniach, w realizacji podjętej drogi życia, zamieszanie w mowie, która w konsekwencji prowadzi do kłamstwa, oszczerstwa, obmowy, bezpodstawnych oskarżeń. Demon nieczystości jest tam, gdzie człowiek przestał się kierować prawdą w różnych obszarach swojego życia.

Co sprowokowało, że duch nieczysty musiał się ujawnić? Nauka głoszona przez Jezusa wydobywa z człowieka to, co w nim nie należy do Boga. Człowiek słuchający słowa Bożego umożliwił Jezusowi dostęp do demona. Kiedy nie chcemy słuchać Boga, chronimy to, co w nas demoniczne, nieczyste, co jest przeciwnikiem Boga. Słuchanie słów Jezusa jest równoznaczne ze zgodą się wyrzucanie demonów z mojego życia. Stąd największą pokusą jest to, aby nie słuchać Boga, nie rozważać Jego słowa, nie brać je sobie do serca, nie zmieniać pod Jego wpływem własnego myślenia.

"Milcz i wyjdź z niego!" Słuchając Jezusa, nakazujemy milczenie demonom, a nawet więcej, prowadzi to do usunięcia demonów. Słowo Boże, które czytamy, medytujemy, modlimy się nim i je kontemplujemy wprowadza nas w życie czyste, wolne od zależności wobec ducha nieczystego.

Zastanawia jeszcze to, że człowiek, który miał ducha nieczystego był w synagodze, w miejscu modlitwy i słuchania mówiącego Boga. Zbliżając się do słowa Bożego, przybliżamy się do chwili naszego wyzwolenia od tego, co nieczyste. Trzeba być tam, gdzie słychać Boga. Trzeba chcieć słuchać Boga, aby doświadczyć cudu przemiany.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Poniedziałek, 30 sierpnia 2021 roku

Wyrzucili Go z miasta

Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli. A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: Czy nie jest to syn Józefa? Wtedy rzekł do nich: Z pewnością powiecie Mi to przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie; dokonajże i tu w swojej ojczyźnie tego, co wydarzyło się, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum. I dodał: Zaprawdę, powiadam wam: żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę, mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman. Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się.

Taki jest pierwszy obraz ewangelizującego Jezusa: przegrany, wyrzucony, niechciany, nieusłuchany. Możemy sobie wyobrazić również rozczarowanie Maryi, Jego Matki, będącej świadkiem tego niepowodzenia, rozczarowanie Jego przyjaciół. Zapewne nie mogą oni zrozumieć, co się stało, boją się konsekwencji, lękają się, sądzą, że zawiódł nadzieje jakie w Nim pokładali.

W Nazarecie niewiele brakowało, aby cała działalność Jezusa zakończyła się w kilka godzin. Św. Paweł w swoich smutnych wędrówkach z miasta do miasta wielokrotnie doświadczał tego, czego doznał Jezus u początku swojego nauczania.

Ludzie oczekują wiele od Jezusa, chcą Go zatrzymać przy sobie, wszyscy słuchają Go z wielką uwagą i chcieliby, żeby Jezus odpowiedział ich oczekiwaniom. Z jednej strony Jezus znajduje się pod naciskiem oczekiwań ludzi, dostosowania się do ich pragnień, ich potrzeb. Odniesienie sukcesu oznaczałoby jednocześnie uwikłanie się w cały gąszcz drobnych interesów. Z drugiej strony zadziwia absolutna wolność Jezusa. Nie troszczy się On o sukces, nie zważa na to, co może się zdarzyć, na złą opinię u ludzi w pobliskich miejscowościach. Nie bierze zupełnie pod uwagę tego, że ludzie już nie zechcą się z Nim spotykać, przestaną Go do siebie zapraszać.

Jezus mówi z całkowitą wolnością i wydaje się nawet, że w pewien sposób prowokuje tych ludzi, przypominając im, że istnieją inne cele i ważniejsze względy - względy królestwa Bożego. Taka wolność od początku nadaje Jezusowi charakter proroka, który nie pozwala się zamknąć w ciasnych ramach lokalnego kaznodziei.

Winniśmy naśladować całkowitą Jego niezależność, z którą tylko On mógł głosić wolność Boga. Jezus głosi wolność, wyzwolenie i nowy sposób życia. Żyjąc w wolności, jest ponad wszelkimi doraźnym, przyziemnymi oczekiwaniami ludzi.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Niedziela, 29 sierpnia 2021 roku

XXII NIEDZIELA ZWYKŁA B

Uchyliliście przykazanie Boże

Zebrali się u Niego faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nie obmytymi rękami. Faryzeusze bowiem, i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych. Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: "Dlaczego Twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?" Odpowiedział im: "Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji, ". Potem przywołał znowu tłum do siebie i rzekł do niego: "Słuchajcie Mnie, wszyscy, i zrozumiejcie! Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym".

Czyż liczy się to, co człowiek robi, czy przede wszystkim to, kim on jest, jaka jest jego wrażliwość, jakie serce? Nie zawsze to, co jest na zewnątrz, jest faktycznie wiernym oddaniem tego, czym człowiek żyje w sercu. A przecież pojawiają się pomówienia, oszczerstwa, plotki.

Niekiedy jest tak, że im więcej pracujesz, tym częściej jesteś postrzegany jako lepszy człowiek, ktoś bardzo wartościowy. Tak diagnoza może być nieprawdziwa, bardzo myląca. Mamy swoje kryterium oceny człowieka, żeby uznać go za dobrego: nie spóźnia się, jest w pracy, nie ma z nim problemów. A co on mówi, o czym rozmawia z innymi, z jakim szacunkiem odnosi się do tych, których spotyka? Uporządkowanie zewnętrzne jest ważne, lecz przykładność zewnętrzna może być grą, maską dla odpowiedniej sytuacji i na użytek określonych osób.

"Umiecie dobrze uchylać przykazania Boże". Które przykazanie dobrze uchylam? Co robię tylko na zewnątrz, na pokaz, żeby nie podpaść, dla świętego spokoju? Czy nie jest to faryzejskie obmywanie kubków i dzbanków?

Najtrudniejszą sztuką w życiu, sprawnością duchową i moralną jest miłość. Najtrudniejszą sztuką w chrześcijaństwie jest modlitwa taka, w której serce jest blisko Boga. Modlitwa wypowiadana tylko wargami nie zmienia człowieka. Zmienia natomiast taka, w której jest serce. Obecne serce, to obecny człowiek. Obecne serce, to i Bóg blisko człowieka, to znaczy, człowiek ma świadomość Jego bliskości.

Jak człowiek żyje tak się i modli. To, co zewnętrzne na modlitwie może być mylące, mijające się z prawdą. Modlić się, to myślą i uczuciem być przy Bogu, opowiadać o wydarzeniach, przeżywać smutek, cieszyć się, radzić, cierpliwie słuchać, czekać na odpowiedź.

Po czym oceniamy innych? Czy chcemy patrzeć głębiej niż na to, co widzialne jedynie dla oczu? Czy uczymy się patrzeć na coś więcej niż tylko na ręce i wargi? Na intencje, motywacje, samopoczucie w jakim się ktoś znajduje, co przeżywa, dlaczego jest w nim opór, czy złośliwość, a nawet podejrzliwość.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

Czym jest Duchowa Adopcja?

Pełna poprawna nazwa brzmi: "Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą". Nie jest to więc adopcja prawna dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale adopcja duchowa dziecka poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga Dawcę Życia. Trwa przez 9 miesięcy, okres wzrostu dziecka w łonie matki. Zobowiązanie adopcyjne, poprzedza przyrzeczenie, które je utwierdza.

Do kogo jest adresowana strona o Duchowej Adopcji?

Ogólnie rzecz biorąc, strona jest adresowana do ludzi młodych, którzy są potencjalnymi "współtwórcami" ludzkiej populacji, adresowana jest do osób wchodzących w związki małżeńskie i dla młodych małżeństw, do pracowników położnictwa, do osób, które popełniły aborcję (do aborcji namawiały, lub przymuszały), do kleryków seminariów duchownych i księży, do potencjalnych i praktykujących animatorów Duchowej Adopcji, do członków przyparafialnych ruchów oraz poradni przedmałżeńskich i rodzinnych, do osób nie zdecydowanych i wątpiących, ale i do ludzi gorliwej wiary.

Kiedy i jak można przystąpić do Duchowej Adopcji?

Przyrzeczenie Duchowej Adopcji może być składane prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Takie "prywatne" przyrzeczenie składamy wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenie go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, albo innymi ograniczeniami.

Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.

Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg-Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.

Postanowienia dodatkowe (dodatkowe praktyki) są uzupełnieniem Duchowej Adopcji. Są dobrowolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ często stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. Żeby podjęte postanowienia praktyk skutecznie i do końca wykonać, najlepiej jest podjąć jedną lub najwyżej dwie praktyki.

Może się zdarzyć, że zapomnimy lub zaniedbamy nasze zobowiązania adopcyjne. Długa przerwa, na przykład miesięczna, przerywa Duchową Adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należy wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcje kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.

ROTA PRZYRZECZENIA DUCHOWEJ ADOPCJI"

Najświętsza Panno, Bogurodzico Maryjo,
wszyscy Aniołowie i Święci.

Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy
nienarodzonym, postanawiam mocno i przyrzekam,

że od dnia ....................................

biorę w duchową adopcję jedno dziecko,
którego imię jedynie Bogu jest wiadome,
aby przez 9 miesięcy, każdego dnia,
modlić się o uratowanie jego życia
oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Amen

Moimi zobowiązaniami adopcyjnymi będą:
•  jedna Tajemnica Różańca Świętego
•  moje dobrowolne postanowienia
•  oraz poniższa codzienna modlitwa "Panie Jezu",
którą teraz po raz pierwszy odmówię

TEKST CODZIENNEJ MODLITWY "PANIE JEZU"

Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, "Człowieka Zawierzenia", który opiekował się Tobą po urodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady i które duchowo adoptowałem. Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

MODLITWA W INTENCJI OBRONY ŻYCIA:

(do odmawiania po Koronce do Bożego Miłosierdzia)

O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiet – ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.

Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia. Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli, cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.

MODLITWA BENEDYKTA XVI w intencji obrony życia

Panie Jezu, który wiernie nawiedzasz i wypełniasz Twoją obecnością Kościół i historię ludzi, który w godnym podziwu Sakramencie Twojego Ciała i Twojej Krwi czynisz nas uczestnikami życia Bożego i dajesz nam przedsmak radości życia wiecznego, uwielbiamy Cię i błogosławimy. W pokornym uniżeniu przed Tobą, Źródło i Miłośniku życia, prawdziwie obecny i żywy pośród nas, błagamy Cię: Ożyw w nas szacunek dla każdego rodzącego się ludzkiego życia, uzdolnij nas do dostrzegania wspaniałego dzieła Stwórcy w owocu matczynego łona, przygotuj nasze serca do hojnego przyjęcia każdego dziecka, które sposobi się do życia.

Błogosław rodziny, uświęcaj małżeństwa, uczyń płodną ich miłość. Oświecaj światłem Twojego Ducha decyzje parlamentów, aby ludy i narody uznawały i szanowały świętość życia, każdego ludzkiego życia. Kieruj pracą naukowców i lekarzy, aby postęp przyczyniał się do pełnego dobra osoby ludzkiej i aby nikogo nie zabijano i nikt nie doświadczał niesprawiedliwości. Obdarz twórczą miłością rządzących i ekonomistów, aby umieli przewidywać i zapewniać odpowiednie warunki, tak aby młode rodziny mogły ze spokojem otworzyć się na przyjęcie kolejnych dzieci.

Pocieszaj pary małżeńskie, które cierpią z powodu niemożności posiadania dzieci i w Twojej dobroci zapewnij im to, czego pragną. Ucz wszystkich opieki nad sierotami i dziećmi opuszczonymi, aby mogły doświadczyć ciepła Twojej miłości, pocieszenia Twojego Boskiego Serca. Wraz z Maryją, Twoją Matką, kobietą wielkiej wiary, w której łonie przybrałeś naszą ludzką naturę, od Ciebie, który jesteś naszym jedynym i prawdziwym Dobrem i Zbawicielem, oczekujemy siły, aby kochać życie i służyć mu, w nadziei na życie wieczne w Tobie, w jedności z Błogosławioną Trójcą. Amen.

Modlitwa do św. Joanny Beretti

Boże, Ty powiedziałeś, że nie ma większej miłości nad tę, kiedy ktoś daje życie za osobę ukochaną. Dziękujemy Ci, że dałeś nam w osobie Świętej Joanny płomienny przykład prawdziwej miłości i szacunku do życia. Dopomóż nam, abyśmy zrozumieli Jej przykład życia, rozpowszechniali go i sami nim żyli. Odnów we wszystkich kobietach, żyjących na całym świecie, zrozumienie sensu ich misji i szacunku dla każdego życia, które jest darem Boga, a na którego straży winny stać nawet za cenę własnego życia. Daj nam łaskę, której oczekujemy za wstawiennictwem Świętej Joanny, która idąc za przykładem Jezusa, ofiarnie złożyła swoje życie za życie innych. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Modlitwa w intencji życia św. Joanny Beretti

Boże Ojcze, Źródło życia,

Ty pozwalasz ludziom doświadczać Twojej Ojcowskiej miłości,

która wyzwala w nich pragnienie oddania się Tobie bez reszty.

Prosimy Cię za wstawiennictwem

Świętej Joanny Beretty Molla – która jako żona i matka

współpracowała z Tobą w dzieleniu się miłością i życiem,

jako lekarz pochylała się nad potrzebującymi pomocy,

która łączyła swe cierpienia z Chrystusem

i jak On oddała swoje życie – abyśmy otwarci

na światło Ducha Ożywiciela umieli wytrwale

bronić życia, miłości i rodziny.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.