Aktualności – Parafia pw. Miłosierdzia Bożego Kąpiele Wielkie

Niedziela, 4 września 2022 roku

UROCZYSTA INAUGURACJA POSŁUGI KS. RYSZARDA W PARAFII

foto_ 001.jpg
foto_ 002.jpg
foto_ 003.jpg
foto_ 004.jpg
foto_ 005.jpg
foto_ 006.jpg
foto_ 007.jpg
foto_ 008.jpg
foto_ 009.jpg
foto_ 010.jpg
foto_ 011.jpg
foto_ 012.jpg
foto_ 013.jpg
foto_ 014.jpg
foto_ 015.jpg
foto_ 016.jpg
foto_ 017.jpg
foto_ 018.jpg
foto_ 019.jpg
foto_ 020.jpg
foto_ 021.jpg
foto_ 022.jpg
foto_ 023.jpg
foto_ 024.jpg
foto_ 025.jpg
foto_ 026.jpg
foto_ 027.jpg
foto_ 028.jpg
foto_ 029.jpg
foto_ 030.jpg
foto_ 031.jpg
foto_ 032.jpg
foto_ 033.jpg
foto_ 034.jpg
foto_ 035.jpg
foto_ 036.jpg
foto_ 037.jpg
foto_ 038.jpg
foto_ 039.jpg
foto_ 040.jpg
foto_ 041.jpg
foto_ 042.jpg
foto_ 043.jpg
foto_ 044.jpg
foto_ 045.jpg
foto_ 046.jpg
foto_ 047.jpg
foto_ 048.jpg
foto_ 049.jpg
foto_ 050.jpg

Piątek, 24 czerwca 2022 roku

NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA

Radość z odzyskania jednego grzesznika

Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: "Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła". Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.

Człowiek, który coś gubi, doświadcza straty. Niezbędne jest tracenie, aby było w nas doświadczenie wartości tego, co posiadamy. Gdy nie tracimy, tym samym nie szukamy. Straty mogą nauczyć nas nowego patrzenia na życie, posiadanie, przemijanie, a także na to, co dla nas jest naprawdę ważne w dziedzinie posiadania, zarówno w sferze duchowej, moralnej, intelektualnej jak i materialnej. Tracenie uczy nowego spojrzenia na to, co małe, niewielkie. Jaki był sens zostawiać dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, a iść za jedną? Pogubiłem się, a Jezus za mną poszedł. Wartością w Jego oczach jest człowiek. Jezus szuka człowieka. Szukanie człowieka jest metodą życia Jezusa.

Ktoś żyje obok mnie. Pewnego dnia odchodzi z domu, usamodzielnia się, albo odchodzi do wieczności. Myśli i odczucia podążają za nim. Odkrywam, między innymi wówczas, jak wiele dla mnie znaczył, gdy go zabraknie, nie ma obok, blisko. W ludzkim rozumieniu nie ma problemu stracić jedną owcę, gdy są pozostałe. "Czy nie lepiej, żeby zginął jeden człowiek, niż miałby zginąć cały naród?"

Odzyskanie czegoś, a szczególnie kogoś, jest okazją do świętowania, do radości. Szczęśliwy zwołuje, zaprasza najbliższych do dzielenia z nim szczęścia. Smutek, z powodu tracenia, radość, z odzyskania. W smutku, jaki przychodzi na człowieka, jest równocześnie obecna głęboka radość. Stąd, w smutku trzeba schodzić głębiej, nie zatrzymując się na jego zewnętrznym, bolesnym przesłaniu. Radość jest dla tych, którzy nie zatrzymują się na tym, co zewnętrzne, widzialne, lecz poszukują tego, co niewidzialne, duchowe. Każde zjawisko posiada swoją treść widzialną i niewidzialną, przesłanie dla zmysłów i przesłanie dla duszy.

Może dlatego nie spotykamy często wspólnoty między ludźmi, gdyż nie ma w nich głębszej radości. Zmysłowe przeżywanie, radość z oglądu tego, co dotykalne, namacalne, jest ważna i potrzebna. Stanowi jednak jedynie etap na drodze poznawania Boga, a przez to samego siebie. Szukając, stawiając pytania, trzeba usilnie chcieć znaleźć. Nie zwykła jest postawa pasterza, zostawiającego dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, a szukającego jednej. On naprawdę szuka po to, aby znaleźć. Szukanie od niechcenia, dla "świętego" spokoju, jest złudzeniem, że ja żyję. Gdy znajdę człowieka, z którym kiedyś utraciłem nić porozumienia, nasza relacja już nie jest taka sama jak kiedyś. Dojrzałem przez szukanie. Wiem, dlaczego tego dokonałem. Inaczej patrzę na siebie, na życie: doroślej, dojrzalej. Szukanie zbliża, łączy, ożywia powołanie, wspólnotę, w której żyję. Nie sposób, szukając tego, co szlachetne, dobre i czyste nie tworzyć wokół siebie wspólnoty osób podobnie wrażliwych, którzy idą ze mną. Gdy szukam Boga, inni szukają Go ze mną.

Bóg szuka grzesznika. Grzesznik to taki człowiek, który zagubił się, aby zostać odnalezionym. Trzeba jednak, aby wiedział, że jest szukanym przez Jezusa. Co więcej, by pozwolił się Jemu znaleźć. W grzeszniku są źle zagospodarowane obszary jego wewnętrznej wrażliwości. Odkrycie, że jest poszukiwany przez Boga, może łączyć się z przyjęciem przez niego nowej wrażliwości, którą jest tęsknota za szukającym go. Gdy człowiek nie wie, nie przeżywa prawdy o tym, że jest szukany w swojej grzeszności, może utracić nadzieję. Zagubiony człowiek potrzebuje zmiany myślenia. To ona sprowadza radość.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Czwartek, 23 czerwca 2022 roku

NARODZENIE ŚW. JANA CHRZCICIELA

DZIEŃ OJCA

Rósł i wzmacniał się duchem

Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

Ludzie chodzący drogami słowa Pańskiego myślą, odczuwają, patrzą, chcą być sprawiedliwymi. Sprawiedliwy, to wierny temu co wybrał, na co się zdecydował. To człowiek prawy, prawdomówny. Szukający sprawiedliwości, rozumieją prawość. Wierny wie, że jest kochany przez Pana.

Bóg wkraczając w życie człowieka, czyni je płodnym. Elżbieta i Zachariasz stali się płodnymi przez słowo Pana. Wcześniej Zachariasz musiał zostać uwolnionym od lęku, aby usłyszeć, że został wysłuchany. Życie człowieka to najczęściej uwalnianie. Dzięki temu odkrywa, że Bóg uczynił go płodnym, ponadto odkrywa radość i wesele, które zawsze w nim są.

Elżbieta bardzo długo czekała na dziecko, a tym samym, na oddalenie od niej hańby związanej z brakiem rodzenia dzieci. Nieobecność tego, co służyłoby dobru innych, człowiek odbiera jak własne pohańbienie, własną winę. Czekanie i wierność są płodne. Zaznaczyć należy, że Elżbieta czekała z Zachariaszem. Mąż jej pełnił posługę kapłańską w wyznaczonej dla siebie kolejności. U Boga na wszystko jest czas. Przychodzi On do człowieka i udziela mu się w takim rytmie, w jakim on żyje. Ludzkie posługiwanie, bez względu na to, czego ono dotyczy, jest miejscem nawiedzenia. Nie trzeba dokonywać wyjątkowych aktów, czynności służących życiu duchowemu. Bóg wchodzi w codzienność, w ludzką wierność i tęskne oczekiwanie, które On mocą swoją czyni płodnymi.

Człowiek powinien czynić to, co mu zostało zlecone, podobnie jak sługom, których zadaniem było napełnienie stągwi w Kanie Galilejskiej. To był ich wymiar posłania. Jezus w swoim czasie wszedł w trud ludzkiej pracy, zaangażowania się, wysiłku i troski. Płodność człowieka jest owocem otwarcia się na Boga, a przede wszystkim, znakiem otwartości Boga na człowieka.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Środa, 22 czerwca 2022 roku

Człowiek fałszywy

Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia, albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. A więc: poznacie ich po ich owocach.

Fałszywy człowiek to ktoś, kto co innego mówi, co innego myśli, a jeszcze inaczej postępuje. Osoba fałszywa udaje, że przychodzi do nas w pokojowych, uczciwych zamiarach. Podstępem zyskuje od nas informacje, aby następnie one posłużyły do tworzenia spisku przeciwko nam.

Człowiek fałszywy wykorzystuje wiedzę jaką mu przekazaliśmy z otwartością i szczerością, aby w sytuacji dla niego niepomyślnej, uderzyć w nas prawdą o nas. Nie wolno być naiwnym, nieroztropnym, ufającym wszystkim. Należy rozeznawać z kim rozmawiamy i jakie są jego intencje. Bóg pozwala nam odkryć wewnętrzną drapieżność człowieka, która ujawni się w jego słowach.

Człowiek nie może ukryć się całkowicie za swoimi słowami. Prawdą jest i to, że niewielu ludzi jest zdolnych do przyjaźni. A jedynie przyjacielowi można powierzyć tajemnice swojego życia i serca. On zrozumie nawet wtedy, kiedy my zachowaliśmy się nieuczciwie wobec niego.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Wtorek, 21 czerwca 2022 roku

ŚW. ALOJZEGO GONZAGI, ZAKONNIKA

Szanujmy to, co czyste

Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, was nie poszarpały. Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie! Albowiem na tym polega Prawo i Prorocy. Wchodźcie przez ciasną bramę! Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!

Szanujmy to, co święte, co czyste. Nie wystawiajmy tego wszystkiego na próbę, na zniszczenie. Nieczystość depcze czystość, a tego, kto się na nią zgadza, potrafi zniszczyć.

Nie powinniśmy innym czynić tego, co uznajemy za złe, niegodziwe. Nasze czyny wobec innych powinny mieć wielką wartość, jakby były równocześnie skierowane w naszą stronę. Od ludzi oczekujemy dobra, prawdy, uczciwości, a zatem, to samo dajmy im.

Ciasna brama jest symbolem trudu, wysiłku człowieka, jego wyrzeczeń i cierpienia. Taka brama jest sumą wymagań, które powinniśmy sobie stawiać. Słuchając Boga. Odnalezienie ciasnej bramy i przechodzenie przez nią jest dane tym, którzy szukają zawsze i we wszystkim woli Bożej, Jego planu miłości.

Szeroka brama jest symbolem bezmyślnego, połowicznego, powierzchownego życia z dnia na dzień. Wskazuje na życie, w którym ma miejsce lekceważenie Boga. Bram ta prowadzi człowieka w stronę potępienia.

Jezus ostrzega, że wielu ludzi decyduje o swojej zgubie, swoim wiecznym potępieniu. Ludzie czystego serca nie mogą przejść obok tych słów obojętnie. Rodzą one ból i potrzebę zadośćuczynienia za tych, którzy mają oczy, a nie widzą swojego dramatu, mają uszy, a nie słyszą upominającego Boga.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Poniedziałek, 20 czerwca 2022 roku

Usunę drzazgę z twego oka

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim wy sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata".

Jezus napiętnuje ocenę człowieka w której jest brak miłości i która sprowadza człowieka do zwyczajnego przedmiotu. Rzecz nie w tym, aby nie wydawać wyroków, lecz w tym, aby powstrzymać się od wszelkich uprzedzeń, od lekkomyślnych i pospiesznych osądów. Należy pamiętać, że każdy, kto osądza innych, sam zostanie również przez nich osądzony.

Osąd człowieka należy do Boga. Tylko on zna tajemnice ludzkiego serca. Nie oznacza to, że nie mamy prawa ani możliwości dostrzegania tego, co dobre i co złe. Osąd jednak należy ograniczyć do obszaru czynów, nie podejmując się osądzania ludzi. Należy pamiętać i o tym, że wydany przez człowieka wyrok powróci do niego jako wyrok Boży.

Co oznaczają te słowa? To, że wszyscy są równi wobec prawa i dlatego każdy będzie sądzony według tego, jak sam sądzi. Każde osądzanie i potępianie drugiego pociąga za sobą wyrok. Jezus w ogóle zabrania wydawania sądu potępiającego. A zatem, jeśli podejmujemy się sądzenia, odpieramy sobie prawo do Bożego przebaczenia Kiedy sądzimy, stajemy się również winnymi wobec Boga i ludzi. Myśli wypowiedziane przez Jezusa nie są zachętą do zamykania oczu na słabości, ale zachętą do przebaczania. Przebaczanie nie ma w sobie granic.

Jesteśmy również wzywani do usunięcia najpierw belki ze swego oka, zanim podejmiemy działanie na rzecz drugich. Uznanie własnych niedoskonałości i wysiłek zmierzający do ich usunięcia pozwoli spojrzeć bardziej współczująco na braki innych. Tego nie czyni człowiek będący hipokrytą, żyjący w ciągłej sprzeczności pomiędzy tym, kim jest, a kim siebie czyni i chętnie podejmuje się naprawiania życia innych bez naprawiania własnego. Człowiek, podobnie, jak nie może uwolnić się od belki, tak też nie może wydawać sądu na temat drzazgi swego brata.

Uznając własne niedomagania i słabości oraz oczyściwszy spojrzenie, możemy z pokorą spojrzeć na braki bliźniego i pomóc mu w ich usunięciu.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Niedziela, 19 czerwca 2022 roku

XII NIEDZIELA ZWYKŁA C

Będzie zabity

Gdy raz modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: Za kogo uważają Mnie tłumy? Oni odpowiedzieli: Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał. Zapytał ich: A wy za kogo Mnie uważacie? Piotr odpowiedział: Za Mesjasza Bożego. Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie. Potem mówił do wszystkich: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa.

Zawsze tam, gdzie jest mowa o modlitwie Jezusa na osobności, wydarzy się coś niezwykłego. W modlitwie Bóg stawia człowiekowi ważne pytania. Piotr wyznaje wiarę w Jezusa, jako Mesjasza Bożego. Skupia on swoją uwagę na tym, że Pan posiada moc uwalniającą ludzi z więzów zła.

Jezus przypomina, że należy patrzeć na Niego, jako Mesjasza Bożego, przez tajemnicę krzyża. Wrogość wobec Pana będzie narastała i doprowadzi do Jego śmierci.

Jezus będzie uniżony przez cierpienie, odrzucenie, zabicie. Wrogość, której doświadczy, jest Bożym planem, który ostatecznie prowadzi Go do wywyższenia w zmartwychwstaniu.

Gdy Jezus mówił do wszystkich, zapraszał do naśladowania Go. Prawdziwi uczniowie, jeśli za nim pójdą, muszą być przygotowani na szyderstwa, a nawet na męczeństwo, ponieważ muszą iść aż na krzyż. Krzyż jest w centrum tego zaproszenia. Przyjąwszy wiarę, chrześcijanie muszą uznać swoje życie za stracone dla królestwa. Tylko pełne oddanie się Jezusowi jest podstawą stracenia życia.

"Zaprzeć się", to przyjąć, zgodzić się na to, że nasze życie nie będzie przebiegało według naszych upodobań, pomysłów, że nie będzie realizacją marzeń i wypełnianiem celów, jakie sobie usiłujemy nakreślać. To przyjąć krzyż, jaki daje Jezus, nie tłumacząc nam, dlaczego on jest taki, a nie inny, dlaczego w tym czasie, a nie trochę później. Jezus wprowadza nas w "noc ciemną", na którą nigdy nie jesteśmy przygotowani. Nigdy, bowiem nie jesteśmy przygotowani na straty, na oddanie kogoś lub czegoś, bez czego nie wyobrażamy sobie życia. "Zaprzeć się", to zgodzić się być pozbawionym tego, co miłe, dobre, kochane i czyste. Bóg chce inaczej, to znaczy lepiej dla mnie. On wie, co będzie lepsze, a ja nie jestem w tych sprawach zupełnie zorientowany.

Gdy przychodzi czas "zaparcia się", "nocy ciemnej" ? zaczynamy uczyć się Jezusa Chrystusa, jakiego dotąd nie poznaliśmy. Jego droga zanim stanie się jasną, jest ciemną, zanim będzie miła, doświadczymy jej odrażającego widoku. Istnieje potrzeba "zaparcia się siebie", żeby nie odrzucić Chrystusa. Pójście za Nim jest traceniem życia, przyzwoleniem na oddawanie tego, co jest centrum zainteresowania świata: piękno, miłość do ludzi, zrozumienie, bycie atrakcyjnym, lubianym, szanowanym. Tracimy "wszystko", aby więcej otrzymać.

Jesteśmy przy Chrystusie nie rozumiejąc Jego nawet w małym procencie. Nie wiemy, dlaczego robi to, co robi, co w naszym rozumieniu jest niepotrzebne, a nawet absurdalne. Przychodzi czas buntu, gniewu, kontestacji, sprzeciwu. Gdy przychodzi czas "zaparcia się siebie", samych siebie nie poznajemy. Odkrywamy siebie jako tych, którzy już nie wiedzą czy wierzą, czy też nie wierzą, kochają czy nie kochają, czy ich modlitwa ma sens, czy jest jedynie czczą gadaniną. W bólu doświadczeń poznajemy Boga i siebie. Jego ukrzyżowanie staje się naszym udziałem. To, w czym upatrywaliśmy własną wartość, znaczenie i wielkość, okazało się pomyłką, głupotą, dążeniem za iluzją.

Nasza wiara dojrzewa w taki sposób, że sami, z własnej woli nigdy byśmy tej drogi i tych metod nie wybrali. Najważniejsza w tym wszystkim jest obecność Jezusa. Bez Jego miłości można dojść do obłędu, rozpaczy, pomieszania zmysłów. Jedynie patrząc na Niego i słuchając Jego słowa, można zgodzić się chodzić "po omacku", często błądząc, potykając się i upadając. To wszystko jest "uprawnione" na drodze wiary.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Sobota, 18 czerwca 2022 roku

Bóg tak przyodziewa

Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie. Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichrzów, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one? Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia? A o odzienie czemu się zbytnio troszczycie? Przypatrzcie się liliom na polu, jak rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swoim przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele na polu, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie tym bardziej was, małej wiary? Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy.

Służba dwom panom sprowadza na człowieka rozdarcie. Może wówczas jednego z nich polubić, a innym gardzić. O jednego może się troszczyć, drugiego zaś lekceważyć. Jedno w życiu może być najważniejsze, za czym warto pójść. Nic i nikt nie może być stawiany na tej samej płaszczyźnie, na której obecny jest w naszym życiu Pan Bóg. To, co widzialne, może być bardziej pociągające i przekonywujące od niewidzialnego Boga. W tym jest nasze niebezpieczeństwo. Nic i nikt nie może być bardziej umiłowany od naszego Pana.

Służyć, to nic innego, jak kochać. Nie można służyć bez miłości. Służba jest wejściem w szczególną bliskość z tym, któremu służymy. Nie tylko ja daję z siebie to, co niepowtarzalne, ale i ten, któremu służę udziela mi samego siebie. Taka relacja jest możliwa dla wierzącego jedynie z Bogiem, nigdy ze światem. Nigdy ten świat nie może być dla nas bardziej pociągający i zatrzymujący na sobie, od Pana Boga. Dzieła Boga nie mogą być dla nas ważniejszego od Tego, który je stworzył.

Zamartwianie się o własne życie może rodzić w nas uprzedzenie do Boga, niechęć, a nawet gniew. Zaufanie Bogu, iż ważniejsi jesteśmy niż wszystko to, co widzimy, co nas otacza, jest podstawą dobrego, szlachetnego, czystego życia. Bez zaufania Bogu nie możemy mówić o życiu prawdziwym, pełnym, spełnionym. Świadomość tego, że dla Boga znaczymy więcej niż wszystko inne, co stworzył, jest naszą siłą do niepoddawania się zwątpieniu, zniechęceniu, bylejakości życia.

Troska jest rzeczą dobrą i właściwą, natomiast zamartwianie się jest osłabianiem więzi z Tym, który dał nam życie i je podtrzymuje. Jesteśmy w rękach Boga. Brak zaufania Jemu jest spowodowany małą wiarą człowieka. Potrzebujemy głębokiego przekonania, że Bóg wie, czego potrzebujemy. Troska o rozwój w sobie pokoju serca, spokoju sumienia, życia w czystości, pobożności i bojaźni Bożej jest niczym innym, jak zabieganie o rozwój, na pierwszym miejscu, Królestwa Bożego. Troska o to, co pierwsze, prowadzi nas do pełnego rozwoju duchowego, moralnego, do rozwoju wiary i miłości.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Piątek, 17 czerwca 2022 roku

ŚW. ALBERTA CHMIELOWSKIEGO, ZAKONNIKA - UROCZYSTOŚĆ

Jaki skarb pójdzie za mną, w moją wieczność?

Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!

Troską człowieka powinno być to co doczesne, ale również to, co wieczne. To, co człowiek gromadzi, czego pożąda na ziemi, może zostać zniszczone przez mola. Sąd Boży jest porównywany do niszczycielskiej działalności mola. Jezus domaga się zdecydowanego zerwania z pogonią za wyraźnie zniszczalnymi dobrami tego świata. Nie ma na świecie niczego, co nie mogłoby być zniszczone przez mole albo przez rdzę lub narażone wskutek kradzieży. Bogactwo człowieka może zbutwieć, a ubranie może stać się pokarmem dla moli.

Rdza, o której mówi Jezus jest świadectwem przeciwko człowiekowi. Święty Jakub mówi nawet, że ona będzie toczyć ludzkie ciała jak ogień. Biblia wskazuje, że najszlachetniejsze metale, takie jak srebro i złoto nie oprą się niszczącemu działaniu rdzy. Metale te utracą barwę i zniszczeją. Ukazuje w ten sposób ostateczną wartość ziemskich bogactw gromadzonych przez człowieka. Jezus przypomina by Jego naśladowcy szukali królestwa Bożego i jego sprawiedliwości. Taki skarb jest wieczny i nie ulegnie zniszczeniu. Otrzymują go ci, którzy w królestwo Boże "inwestowali" na ziemi.

Skarbem człowieka wierzącego powinno być Boże błogosławieństwo, posłuszeństwo Bogu, czyste serce, pokora, szukanie tego, co w górze. Skarb jest symbolem tego co wartościowe. Skarby są symbolem tego, co człowiek uważa za cenne, godne pożądania i wysiłku. Jakie człowiek skarby gromadzi wskazuje na to, co on uważa za najważniejsze. To zaś co człowiek uważa za skarb, określa styl jego życia, myślenia, organizowania sobie czasu, odniesień do innych ludzi.

Człowiek mądry gromadzi, troszczy się o zdobywanie mądrych rad. Oznacza to korzystanie z mądrości innych, słuchanie i nieustanne uczenie się życia. Człowiek mądry to ten, który dąży drogą przykazań Bożych. Ludzie pobożni za skarb uznają bojaźń Bożą. Jezus przypomina, że odniesienie do skarbów ziemskich może umożliwić albo też utrudnić wejście do królestwa niebieskiego. Zatem podporządkowanie się Bogu, posłuszeństwo Jemu jest większym skarbem niż materialne bogactwa. Skarbem dla wielu ludzi jest to, co jest dla nich w życiu ważne.

Co dla mnie jest najważniejsze, jako człowieka wierzącego Bogu? W jaki sposób wyraża się moja troska o życie wieczne, już teraz, w doczesności? Jaki skarb pójdzie za mną, w moją wieczność?

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA

Nasycili się wszyscy

Jezus przyjął tłumy i mówił im o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrawiał. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu mówiąc: Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie znajdą schronienie i żywność, bo jesteśmy tu na pustkowiu. Lecz On rzekł do nich: Wy dajcie im jeść! Oni odpowiedzieli: Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i nakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi. Było bowiem około pięciu tysięcy mężczyzn. Wtedy rzekł do swych uczniów: Każcie im rozsiąść się gromadami mniej więcej po pięćdziesięciu! Uczynili tak i rozmieścili wszystkich. A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali ludowi. Jedli i nasycili się wszyscy, i zebrano jeszcze dwanaście koszów ułomków, które im zostały.

Tłumy trawił głód duchowy, głód słów Nauczyciela. Poszli za Nim, ponieważ ich serca zostały poruszone. Tłumy szukały Go, dowiadywały się o Niego. Tłumy poszły za Nim, a On je przyjął. Nasze głębokie pragnienia sensu, celu, pocieszenia, nadziei przyprowadzają nas do Jezusa, a On przyjmuje. Co to znaczy przyjąć? Przyjęcie, to nie tylko akceptacja, ale wejście we wspólnotę. Jezus przyjmując, wchodzi we wspólnotę z człowiekiem. Mówił im o Królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrawiał. Ludzie oddawali Mu swoje pragnienia, a On nauczał i uzdrawiał. Jego słowo leczy tych, którzy tego potrzebują. Jego nauka uzdrawia tych, którzy są znękani. W Jego słowie jest moc nadziei i uzdrowienia.

Dzień się począł chylić ku wieczorowi. Trwali przy Nim pomimo zmęczenia, głodu i nastających ciemności. Pragnienia przyprowadzają nas do Jezusa. Ważne, aby przy Nim trwać pomimo zmęczenia, głodu i nastających ciemności.

Uczniowie odczuli bezradność. Widzieli tłumy, zmęczenie, ich głód i nastające ciemności. Nie byli w stanie zapewnić im to, co było konieczne, by dalej mogli trwać przy Nauczycielu. Odpowiedź Jezusa jest zaskakująca: Wy dajcie im jeść. W tej odpowiedzi ukryte jest ich przyszłe zadanie: Karmić ludzkie serca i ludzkiego ducha. Uczniowie mieli niewiele, ale to niewiele wystarczyło Jezusowi. Ważne, aby przynieść Jezusowi to niewiele, a On dokona reszty.

Każcie ludziom usiąść gromada przy gromadzie. Ci, którzy przyszli do Jezusa weszli z Nim we wspólnotę, wchodzą też we wspólnotę ze sobą nawzajem. Im bliżej jesteśmy Jezusa, tym bliżej też innych ludzi.

Jedli i nasycili się wszyscy. Trwali przy Jezusie aż do nasycenia. Jezus nie chciał - jak sugerowali uczniowie - puścić ich do okolicznych wsi, by tam szukali schronienia i żywności. Jezus nie chce by człowiek szukał zaspokojenia głodu serca poza Nim, bo wie, że takie zaspokojenie będzie tylko doraźne, chwilowe.

Jedli i nasycili się wszyscy. Ważne jest to, aby trwać przy Jezusie aż do nasycenia. Przynosić zwłaszcza na Eucharystię to wszystko, co jest jakimś głodem we mnie: pragnienia, zmagania, potrzeby i TRWAĆ z tym przy Jezusie, oddawać Jemu to wszystko, aż poczuję w sercu nasycenie, pocieszenie, łagodność. Sama obecność przy Nim nasyca. Jedyne, co ze swej strony możemy uczynić, to przyjść i trwać. On dokona reszty. On nasyci. Nasyci tak bardzo, że jeszcze zostanie. Jezus daje zawsze PEŁNIĘ. Trzeba tylko bardzo pragnąć i trwać pomimo pustkowia, zmęczenia, głodu i nadchodzącej nocy.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Środa, 15 czerwca 2022 roku

Ojciec twój, który widzi w ukryciu

Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie. Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.

Dobro jest widziane przez ludzi o dobrym sercu. Ponieważ serce każdego człowieka jest dobre, każdy dostrzeże dobro w drugim. Inną sprawą jest reakcja na nie. Można odczuwać radość ale i smutek, zazdrość, rozgoryczenie, zawiść. Dobro jednego człowieka potrafi wydobyć na zewnątrz, ujawnić to, co kryje serce drugiej osoby w relacji do doświadczonego dobra. Poznajemy swoje serce, siebie samych, po sposobie reagowania na to, co w bliźnim piękne, dobre, szlachetne, co jest głębią jego serca.

Konieczne jest pamiętanie o tym, że wszystko, co w nas dobre, jest dziełem Boga. Dlatego ogłaszanie tego co zrobiliśmy, obnoszenie się uczynionym dobrem, jest usiłowaniem przypisania sobie tego, co jest darem danym dla innych, dla tworzenia więzi, umacniania wspólnoty wiary.

Nagrodą dla człowieka czyniącego dobro jest radość z jego spełniania. Radość dawania, radość służenia, radość słuchania, radość towarzyszenia innym. Jezus przeze mnie daje siebie innym. To jest nagroda, która powinna wystarczać. Kiedy Bóg daje, a my przeżywamy Jego udzielanie się przez nas z wdzięcznością, nie odczuwamy potrzeby bycia nagradzanymi przez ludzi.

Jeśli pojawi się ludzka wdzięczność, jest dobrze. Jeśli jej nie ma, nie wpadamy w smutek, rozczarowanie czy zniechęcenie. Nie wymuszamy jej od drugich. Żyjemy dla oczu Boga. Potrzeba służenia, dawania dobra, aby człowiek spotkał Boga w naszej służbie, w nas samych. Nasza pomoc jest wyrazem tajemniczego, miłosiernego pochylania się Boga nad wszystkimi ludźmi.

To, co czynimy powinno pozostać w ukryciu bez ogłaszania, informowania, eksponowania siebie i naszych dokonań. Bóg jest w ukryciu. On w ukryciu porusza serca potrzebujących miłosierdzia. Dobroć, którą czynimy, jest ukazywaniem Boga, odsłonięciem przed innymi Tego, który jedynie jest DOBRY.

Modląc się odczuwamy, że Duch Święty modli się w nas. Nasza modlitwa nie potrzebuje widzów. Jest ona aktem największej intymności między Bogiem a człowiekiem. Intymność jest skrywana przed oczami osób trzecich. Wystarczy, kiedy Bóg patrzy na mnie, a ja na Niego. W modleniu się nie chodzi o ludzkie nagradzanie. Chęć bycia dostrzeżonym na modlitwie jest dążeniem do uznania własnej osoby przez innych, pragnieniem podziwu i szacunku dla siebie. Jakbym tego wszystkiego nie otrzymał już od Pana.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Wtorek, 14 czerwca 2022 roku

BŁ. MICHAŁA KOZALA, BISKUPA I MĘCZENNIKA

Bądźcie doskonali

Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.

Miłość przywraca człowieka człowiekowi i człowieka Bogu. Kiedy miłujemy nieprzyjaciela, odnosimy zwycięstwo nad sobą. Najtrudniejsze w relacji z nieprzyjacielem, z człowiekiem nienawidzącym nas są emocje, uczucia, które budzi w naszym sercu, przez to wszystko, co on niesie w swoim sercu.

Razem z naszym prześladowcą zbliżamy do naśladowania Jezusa. Jest bardzo cienka granica między prześladowcą a naśladowcą Boga, podobnie jak cienka jest ona między miłością a nienawiścią. Miłując nieprzyjaciół stajemy się synami Ojca. Jezus przez miłość nieprzyjaciół, staje się ich bratem. Przez miłość stajemy się braćmi z innymi.

Prześladowca potrzebuje oszołomienia miłością, która otwiera serce na to, czego on "bardzo pragnie i bardzo potrzebuje".

Doskonały człowiek to ten, który doszedł w czymś do perfekcji. On czegoś wielkiego i pięknego dokonał. Mówiąc o człowieku doskonałym Jezus mówi o tym, który osiągnął cel (rozwoju); osiągnął pełnię (w swoim rodzaju). To osoba w pełni rozwinięta, dojrzała, dorosła. Ale też doskonały to ten, który jest wtajemniczony, uświęcony. Bóg wprowadza człowieka w swoją doskonałość przez wyjaśnianie tajemnic zawartych w Jego Słowie.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Poniedziałek, 20 czerwca 2022 roku

Usunę drzazgę z twego oka

Uznając własne niedomagania i słabości oraz oczyściwszy spojrzenie, możemy z pokorą spojrzeć na braki bliźniego i pomóc mu w ich usunięciu.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Niedziela, 12 czerwca 2022 roku

NAJŚWIĘTSZEJ TRÓJCY

Trójca Święta całą prawdą

Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi.

Co mogą oznaczać słowa "Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy?" Duch Prawdy jest Światłem ludzkiego umysłu i serca. On wskazuje co jest prawdą, a co nią nie jest. Prawda oświeca rozum i kształtuje wolność człowieka, który w taki sposób jest prowadzony ku poznaniu i umiłowaniu Pana. Duch prowadzi do poznania Prawdy, a ona uczy człowieka bycia wolnym. Nieustannie stając się wolnym, człowiek jest zdolny do przyjmowania i okazywania miłości. Doprowadzić do całej Prawdy, to znaczy doprowadzić do Wolności i Miłości, którą jest Jezus Chrystus.

Człowiek w swoim działaniu powinien kierować się nie instynktem czy emocją, lecz prawdą. Konflikt między naszymi emocjami a prawdą przeżywamy najmocniej doświadczając tego, co nazywamy pokusą. Pokusa to sytuacja, w której coś, co się w nas dzieje, Np. nasze emocje, skłaniają nas do podjęcia decyzji, o której wiemy, iż nie jest zgodna ze znaną przez nas prawdą. Równocześnie wiemy jednak, że powinniśmy nasze uczucia poddać testowi prawdy. Jezus przeżywa to doświadczenie przed swoją męką. Nikt nie może Mu zabrać życia, On sam je oddaje pełniąc wolę Ojca. Z drugiej strony, perspektywa cierpienia wzbudza w Nim uczucie strachu. Ostatecznie jednak nie strach decyduje o Jego wyborze.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Sobota, 11 czerwca 2022 roku

ŚW. BARNABY, APOSTOŁA

Głoście

Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie". Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy. A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was!

Zło, którego doświadcza człowiek, to: choroba, śmierć, nieczystość, nawiedzenie przez złe duchy. Przeciwstawienie się tak rozumianemu złu polega na: uzdrawianiu, wskrzeszaniu, oczyszczaniu i wypędzaniu. To ostatnie polecenie odnosi się do złych duchów nawiedzających człowieka.

Jaki wniosek płynie z tego, o czym mówi Ewangelia? Winniśmy sobie cenić zdrowie (fizyczne, duchowe, moralne, emocjonalne), życie, czystość i wolność, mądrość, dobroć i rozwagę, szacunek do innych i do siebie.

Jezus przypomina, że uczniowie nie powinni brać ze sobą tego, co ich może uczynić nieczystymi, chorymi, umarłymi dla Boga, podatnymi na wpływ szatana. Co zatem czyni mnie najczęściej nieczystym, chorym w myśleniu i uczuciach, podatnym na wpływ złego, umarłym dla tego, co dobre choćby dla dobrych natchnień?

"Nie zdobywajcie". To, co człowiek zdobywa lub nie chce zdobywać, mówi o jego mądrości lub głupocie. Ważne jest takie zdobywanie, które nie obciąża sumienia. W zdobywaniu nie można zapomnieć o zaufaniu Bogu.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Piątek, 10 czerwca 2022 roku

Patrzenie pożądliwe

Słyszeliście, że powiedziano: Nie cudzołóż! A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa. Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. I jeśli praw a twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła. Powiedziano też: Jeśli kto chce oddalić swoją żonę, niech jej da list rozwodowy. A ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę - poza wypadkiem nierządu - naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa.

Patrzenie pożądliwe jest patrzeniem uzależniającym od własnej seksualności. Odnoszę wrażenie, że osoba w tak patrząca na kogoś drugiego jeszcze nie umie kochać, lub nie wydoskonaliła się w miłości. Ten, kto patrzy pożądliwie, on też szuka miłości. On szuka miłości nie tak jak powinien, ale szuka. Pożądliwość nie przekreśla osoby, lecz jest sygnałem ostrzegawczym przed takim postępowaniem, które "mąci umysł", wprowadza człowieka na drogę uzależnienia mogącego kończyć się dramatem własnym lub osób pożądanych. Pożądliwe patrzenie jest źródłem niewierności, zagrożeniem dla czystości, lekceważeniem Bożego porządku w odniesieniu do człowieka.

Na kogo człowiek patrzy i jak patrzy budzi określone pragnienia. Jakie ludzkie patrzenie takie i wewnętrzne stawanie się. Pożądliwe patrzenie jest związane z pragnieniem doznać emocjonalnych a przede wszystkim cielesnych. Gdy człowiek patrzy oczyma, w sercu i duszy utrwalają się określone obrazy przez intensywność przeżyć. Patrzenie pożądliwe może człowieka popychać do zachowań obsesyjnego chcenia tego, co budzi przyjemność na płaszczyźnie ludzkich żądz. Wydaje się, że pożądanie jest czymś normalnym tam, gdzie jest miłość, a dokonuje się to w sakramentalnym związku małżeńskim.

Pożądliwe patrzenie obejmuje człowieka jedynie w wymiarze jego ciała, jakby z góry nie uwzględniając woli, przyzwolenia na taką ingerencję wzroku w intymną przestrzeń osoby pożądanej. Patrzenie takie wyklucza miłość i osobistą wolność człowieka. Czym jest powodowana pożądliwość? Pracą hormonów, testosteronem, brakiem czuwania nad sferą zmysłów, pragnień, emocji? Jest to brak wolności. Brak jasnej wizji i podążania za nią w odniesieniu do tego kim ja jestem i kim jest drugi człowiek, jakie jest nasze "powołanie i ostateczne przeznaczenie". Patrzenie pożądliwe jest w pewnym sensie sprowadzaniem człowieka do pozycji towaru, przedmiotu użytku, który wywołuje określone przyjemności wraz z odsłonięciem większym lub mniejszym własnej cielesności.

Kiedy oko człowieka powinno zostać "wyłupane", a ręka "odcięta"? Wtedy, gdy realizuje pożądanie jakie zrodziło się w sercu. Człowiek jest w stanie bardzo wiele uczynić dla własnej przyjemności. Istnieje niebezpieczeństwo krzywdzenia kogoś tylko dlatego, że stał się obiektem mojego pożądania. Rozpadają się związki małżeńskie. Trwają one tylko do tej pory, dopóki osoby coś do siebie czują, potrafią się podniecić na swój widok, dostarczać ekscytujących wrażeń przede wszystkim w sferze doznań seksualnych. Gdy znika czucie miłości, następuje dramat rozejścia się i tragedii nie tylko dorosłych, ale przed wszystkim dzieci. Pożądliwość zatem jest zagrożeniem dla wolności wewnętrznej człowieka. Dla realizacji pożądania potrafi on podporządkować wszelkie inne sprawy własne i rodziny, nie licząc się z ich prawem dokonywania wyboru. Pożądanie odwraca uwagę człowieka od odpowiedzialności za własne czyny. Zapomina on o miłości, a nawet przestaje ją uznawać za podstawę relacji intymnych między mężczyzną i kobietą, a przede wszystkim między człowiekiem i Bogiem.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Czwartek, 9 czerwca 2022 roku

JEZUSA CHRYSTUSA NAJWYŻSZEGO I WIECZNEGO KAPŁANA

Byś ich ustrzegł od złego

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie. Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem, i oni poznali, że Ty Mnie posłałeś. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich.

Co to znaczy otoczyć Syna chwałą? To przede wszystkim objawić swoją obecność w Synu. W jaki sposób Ojciec objawił tę obecność? Przez to, że złożył swojego Syna w darze za zbawienie świata. W taki sposób Ojciec i Syn i Duch Święty objawili miłość i miłosierdzie do człowieka. Życie wieczne jest darem dla każdego człowieka, którego Ojciec dał Synowi. Jesteśmy najważniejsi dla Boga. Jesteśmy najpiękniejszym darem, wyrazem miłości Ojca do Syna.

Jezus przekazał nam słowo Ojca. W taki sposób zostaliśmy znienawidzeni przez świat. Jaki świat? Tych wszystkich, dla których Bóg nie jest drogą, prawdą i życiem. Dla tych, którzy Go nie słuchają, nie pozwalają się Jemu prowadzić, dla których najważniejsza jest wola ludzka. Nie myśląc jak świat i nie pragnąc tego, czego pragnie świat, staliśmy się znakiem sprzeciwu wobec świata. Należy jednak podkreślić, że w taki sposób upodabniamy się do Jezusa, który również, jako nasz Pan i Brat, nie jest z tego świata.

Jedna z istotnych próśb Syna do Ojca jest ta, byśmy zostali ustrzeżeni od złego. Na świecie jest zło, są ci, którzy ulegają złu, pozwalają się prowadzić diabłu. Aby nie ulec złu potrzeba wzrastać w prawdzie. Czym jest wzrastanie w prawdzie, jeśli nie uświęceniem? Co dla nas jest prawdą? Słowo Boga, które słuchamy, które przeżywamy, które kochamy i za którym idziemy do nieba. Tak żyjąc, jesteśmy posłani przez Chrystusa do świata. To za mało być wierzącym i prowadzonym przez słowo Boga. Potrzeba iść do innych, aby ich czynić uczniami Jezusa. Wierzący jest posłany do innych, aby i oni zostali uświęceni w prawdzie.

Żeby mogło się dokonać nasze uświęcenie, Chrystus oddał za nas swoje życie. On swoją modlitwą obejmuje nie tylko nas, ale i tych, którzy od nas usłyszą o Nim i o Jego Ojcu. Pragnąc wypełnić misję, którą daje nam Jezus, powinniśmy być w jedności z Bogiem i między sobą, braćmi i siostrami w wierze. Będąc w jedności, miłując się wzajemnie, przyczyniamy się do przyjęcia wiary przez tych, do których jesteśmy posłani. Żyjąc we wzajemnej zgodzie, przebaczaniu, zwiastujemy to, że Bóg jest Miłością. Gdzie miłość, tam jedność. Gdzie miłość i jedność, tam jest Bóg. Żyjemy po to, aby ludzie przez nas poznawali Jedynego i prawdziwego Boga i tego, którego On posłał, Jezusa Chrystusa. Poznanie Boga dokonuje się zawsze i tylko przez miłość.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Środa, 8 czerwca 2022 roku

ŚW. JADWIGI, KRÓLOWEJ

Wypełniała Boże Prawo

Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim.

"Ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie". Nauczyciele żydowscy mówili, że Prawo jest święte i nikt nie może jakiejś jego części uznać za nieistotną, a więc i nie wartą przestrzegania.

Jezus przyszedł, aby nadać pełny sens Prawu i Prorokom. "Nadać pełnię" tłumaczy się "napełnić". Jezus przyszedł, aby nadać pełnię naszemu rozumieniu Prawa i Proroków tak, abyśmy mogli z lepszym skutkiem starać się być tym i czynić to, co oni nakazują. Naszym zadaniem jest wypełnić Prawo i Proroków w taki sposób, aby doprowadzić do doskonałości fundament, na którym ma się następnie budować.

Jezus przypomina, że sprawiedliwość tych, którzy Jemu uwierzyli powinna być większa od sprawiedliwości uczonych w Piśmie i faryzeuszów. Uczeni w Piśmie byli specjalistami w dziedzinie Prawa. Podkreślali w interpretacji przepisów Prawa znaczenie właściwych intencji serca. Jezus nie krytykuje ich nauki, lecz ich serca, intencje, którymi się kierują, ponieważ uważają się za ludzi religijnych. Tymczasem uczeni w Piśmie i faryzeusze, oraz wspólnoty religijne, którymi oni kierowali były wrogo nastawione do chrześcijan żydowskiego pochodzenia.

Człowiek sprawiedliwy jest prawy, prostolinijny, czyniący to, co słuszne, jest także prawdomówny i wierny. Ludzie sprawiedliwi często doświadczają wielkiego bólu i straty. Niczym nie zasłużyli sobie na takie przeżycia. Kiedy spotyka ich niesprawiedliwość dalecy są od posądzania Boga o postępowanie niesprawiedliwe wobec nich. Wierzą oni, zgodnie z Pismem świętym, że Bóg jest sprawiedliwy i postępuje sprawiedliwie.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Wtorek, 7 czerwca 2022 roku

Jeśli sól utraci swój smak

Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie.

Gdy tracimy coś, co nas dotychczas ożywiało, mobilizowało do dobrego życia, gdy tracimy religijną motywację życia, stajemy się jakby solą zwietrzałą. Jesteśmy solą. Co to znaczy? Emanuje z nas chęć do życia. Jest w nas to, co można nazwać smakiem życia, umiejętność cieszenia się tym, co przychodzi jako małe, i jako wielkie; ważne, ale też i niewiele znaczące. Potrafię życie przeżywać, to oznacza, umiem być solą. Potrafię nie tracić czasu nawet wówczas, gdy pojawiają się rozproszenia, zmęczenie. Wiem, że tak być musi. To może być próba. Potrafię być prawdziwym, nie grającym jakąś wyszukaną rolę, która komuś z mojego otoczenia mogłaby sprawić przyjemność.

Moja umiejętność życia ma charakter uświadamiający, upewniający, że można inaczej, można dobrze, uczciwie, ewangelicznie żyć. Sól posiada też właściwości oczyszczające, dlatego miała swoje miejsce w kulcie religijnym. Do niedawna podawano dzieciom podczas chrztu św. odrobinę soli do ust. Wyrażała się w tym znaku troska o zabezpieczenie dziecka przed grożącymi mu niebezpieczeństwami.

W starożytności sądzono, że demony nie lubią soli. Zawsze zestawiano te dwie rzeczywistości: sól i ducha. Człowiek mądry, to ten, w którym jest określona wartość, dobro, jest kimś, na kim można polegać, kto nie zawodzi. Jest takim człowiekiem, który odróżnia zło od dobra, uczciwość od nieuczciwości. Nawet, jeżeli w jakimś momencie życia zapomni się, jest zdolny wejść na ścieżkę opamiętania. Mądry to nie ten, który się nigdy nie myli, lecz ten, kto umie się przyznać do błędu i wrócić do prawdy, która człowieka odświeża wewnętrznie.

Sól w Starym Testamencie jest przepisanym dodatkiem do każdej ofiary. Zatem, aby stać się solą, potrzeba ofiary z tego, co jest dla mnie przyjemne i pociągające, ale równocześnie mogące osłabić mojego ducha, a tym samym wewnętrzną czujność na sprawy Pana. Troska o bycie duchowym wiąże się zawsze z ofiarą w sprawach dotyczących ciała i zmysłów.

Sól jest symbolicznym wyrazem więzi, jaka istnieje między Bogiem a człowiekiem. "Jesteście solą", to oznacza również: jesteście wierni swojemu Bogu, wierni zobowiązaniom, które składaliście przed Nim. Wierny pobudza, mobilizuje, jego postawa emanuje nadzieją. Warto, można być wiernym. Bycie wiernym Bogu, jest piękne.

Co oznaczają słowa, "Jeśli sól utraci swój smak"? Myślę o człowieku, który uwierzył w to, że jest w stanie być wierny sam z siebie, bez codziennego wpatrywania się w Boga. Człowiek traci swoją wartość, gdy opiera się tylko na sobie, jeśli ktoś poza nim, nie jest dla niego oparciem, mocą, miłością, nadzieją, wiatrem, który go niesie. Można utracić to, o co nie przejawiam troski, na co nie jestem głęboko wrażliwy, czego nie ogarniam sercem, lecz tylko wargami. Tracę coś, na czym mi nie zależy, czego nie przeżywam w klimacie ofiary z siebie samego.

"Utracić smak", to nie mieć nic do zaproponowania z mocy uwierzenia, z nadziei, z miłości. Przypomnij sobie sytuację, w której odczułeś odrzucenie przez człowieka, któremu ufałeś, na którym tobie bardzo zależało. Odrzucenie boli. Pogarda, niechęć kogoś, kto w jednej chwili staje się moim przeciwnikiem, jest jak "podeptanie". Jeśli zostałaś "podeptany", co z tym zrobiłeś? Te sprawy same nie odchodzą w niepamięć. Nie można ich rozwiązać krótkim przebaczam. Szybko doprowadzamy się do grypy, czy zapalenia płuc, ale długo trwa proces leczenia się.

Jesteśmy światłem, to wskazuje na życie w nas, wartościowe, piękne, udzielające się. Bez niego, nie ma życia. Jesteśmy tymi, którzy nie poddają się złym mocom, bo one są ciemnością. Można powiedzieć o nas to, co mówi Biblia: "Światłem okryci jak płaszczem".

Światło kojarzy się z niebem, spokojem, ładem, miłością, na którą nie zasłużyłem i nigdy nie zasłużę na to, bym był kochanym. Być światłem, jak drogowskazem, który pokazuje to, co mnie interesuje, do czego zmierzam, co dla mnie jest ważne, czym żyję, czym pragnę żyć. Właściwie uczę się patrzeć, dobrze patrzę: pokojowo, łagodnie. Dążę do poznania Boga, człowieka, siebie. Prawda, którą poznaję, wprowadza mnie w światło. Tak mieszkam w Panu, a On mnie zamieszkuje, przenika i emanuje ze mnie.

Ten, kto jest radosny, szczęśliwy na drodze, którą wybrał, nieważne, co robi, gdzie jest: jest szczęśliwy, radosny, blisko Boga. On zbliżył się do tego, co najważniejsze. Prawda, choćby najmniejsza, dobroć ludzka, również ta, którą mogłem komuś uczynić wypełnia radością. Człowiek, z którego środka to właśnie emanuje, jest piękny. Bóg jest piękny.

Człowiek sprawiedliwy z miłością, rozumiejący, wrażliwy, serdeczny, zatroskany, uczynny, ofiarny - emanuje światłem nie z tej ziemi. To ma wpływ na żyjących z nim. Wiemy, z kim mamy do czynienia, "Kto idzie za Mną, będzie miał światło życia". Tym samym, nie postępowanie za Jezusem, jest pozbawianiem się wewnętrznego światła: dobroci, czystości, umiejętności rozróżniania dobra od zła, postępowania za tym, co jedynie słuszne i sprawiedliwe.

Są miesiące czy nawet lata, w których człowiek chciałby się ukryć, zapaść pod ziemię, uciec od innych. "Nie zapala się światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu".

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Poniedziałek, 6 czerwca 2022 roku

NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY, MATKI KOŚCIOŁA

Uczeń wziął Ją do siebie

Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. Potem Jezus, świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Dokonało się! I skłoniwszy głowę, oddał ducha. Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, żeby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Jezusem byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda.

Wszystko w życiu Maryi, jak i Jej Syna, było ukierunkowane na krzyż. Z ciemności krzyża czerpie Ona światło i siłę do wyborów umysłu i serca. Maryja jest uczennicą Ukrzyżowanego, będzie też Matką ucznia. Uczeń będzie synem Matki Jezusa. Wspólnota uczniów odradza się u stóp krzyża. Matka zyskuje syna, najlepszego przyjaciela Jezusa, umiłowany uczeń otrzymuje Matkę.

Maryja jest kobietą doświadczoną cierpieniem. Jej ból i rany umożliwiają identyfikację z Nią. Również i naszą duszę przenika miecz, gdy jakiś człowiek nas rozczaruje lub zrani, gdy Bóg żąda od nas czegoś, co niszczy nasze zamiary. Maryja towarzyszy Jezusowi na drodze krzyżowej, drodze poniżenia i hańby. Trudniej nam patrzeć na cierpienia ukochanych ludzi niż cierpieć samemu. Trudno bezsilnie towarzyszyć osobie ukrzyżowanej i umierającej. Maryi nie pozostaje nic innego, jak tylko przyjąć na swoje łono martwego Jezusa, ukochanego Syna, któremu przepowiadano wielkie rzeczy, który tak wiele obiecał. Swoje nadzieje musi złożyć do grobu.

Nie powinniśmy pogrążać się w bólu, lecz spojrzeć na nasze cierpienia przez cierpienia Maryi i wraz z Nią zanieść je Bogu. Patrząc na nasze cierpienie przez przeżycia Maryi, możemy je także uświęcić. Spojrzenie na cierpiącą Matkę dodaje nam odwagi do otwarcia się na cierpienia naszych bliźnich, wystawienia się na ryzyko zranienia. Spojrzenie to czyni nas wrażliwymi na poszukujących pomocy bliskich, lecz zarazem kieruje nasz wzrok na to, co zranione i zabite w nas samych. Tak jak Maryja powinniśmy z miłością wziąć to wszystko na ramiona, aby mogło w nas zmartwychwstać do nowego życia.

Maryja, kochając Jezusa, żyje Nim i w Nim, a przez to również z Nim i w Nim cierpi. Kiedy cierpi Jezus, cierpi też Maryja. Osoby, które darzą się wzajemną miłością, są również zespolone we wzajemnym cierpieniu. Maryja jest blisko z innymi ludźmi. Naszym oparciem w cierpieniu jest Chrystus, ale też drugi człowiek ? jego współczująca, rozumiejąca bliskość. Ważna jest też fizyczna bliskość człowieka w chwilach wielkiego bólu serca. Jezus, przez obecne na Golgocie niewiasty, przez ich dobroć i wrażliwość okazuje wsparcie swojej Matce. Podobnie jest z nami. Otrzymujemy czułe gesty ze strony ludzi nie będąc często świadomi, że to Pan przez tych ludzi okazuje nam swoją troskę, wsparcie i bliskość.

Maryja, jak wierzę, była w sposób szczególny złączona z ludźmi i płodna wtedy, kiedy rodził się Kościół. Wszystko zostało oddane i ofiarowane. Niczego nie posiadała. Nie było rzeczy, której by nie ofiarowała w swoim życiu. Maryja zwraca Bogu Ojcu Syna jako ofiarę. Następnie rozdaje swoją Miłość ludziom: w milczeniu nawiedzenia, w ubóstwie narodzin, w bólu ofiarowania. Istotną częścią ofiary Maryi był jej ludzki ból. Każda ofiara kosztuje, przede wszystkim gdy to, co się ofiaruje, otrzymało się wcześniej na własność.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Niedziela, 5 czerwca 2022 roku

ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO

Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? mówili pełni zdumienia i podziwu. Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże.

Gdy przychodzi Duch Święty trzeba być razem, to znaczy, jednego ducha i jednej myśli. To sprawia modlitwa tęsknego oczekiwania na Ducha Świętego. Duch Święty napełnia. Uderzeniu Tego, który przychodzi jak wicher, nikt nie może się oprzeć,

Potrzebujemy napełnienia inną mocą, inną mądrością, inną miłością, a przed wszystkim jednością. Nie tą, która jest ze świata, lecz Bożą mocą, mądrością i miłością. Wołamy o wicher odnowy i jemu się poddajemy. Ten wicher nas oczyszcza, a języki ognia dają światło zrozumienia grzechu; dają też ciepło wprowadzające w Boże przebaczenie.

Ogień Ducha Świętego uwalnia nas od lęku przed ludźmi, przed szatanem, przed śmiercią, przed heroicznym wyznawaniem wiary, aż po męczeństwo.

Uczniowie mówili wszystkimi językami. Wtedy miłość miała zgromadzić Kościół. To był dar polegający na tym, że jeden człowiek po przyjęciu Ducha Świętego mógł mówić wszystkimi językami. Ten dar kształtował jedność Kościoła zgromadzonego przez Ducha Świętego i mówiącego wszystkimi językami.

Czy po przyjęciu Ducha Świętego możemy mówić wszystkimi językami? Mówimy nimi ponieważ należymy do Kościoła, który mówi wszystkimi językami. Co wtedy chciał pokazać Bóg, jeśli nie Kościół, który miał mówić wszystkimi językami? Mówiąc wszystkimi językami ukazywali Kościół katolicki, obecny w językach wszystkich narodów.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Sobota, 4 czerwca 2022 roku

KRÓLOWEJ APOSTOŁÓW

PATRONKI KSIĘŻY i BRACI PALLOTYNÓW

Z Maryją jesteśmy bezpieczni

Gdy Jezus zmartwychwstały ukazał się uczniom nad jeziorem Genezaret, Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi i powiedział: "Panie, kto jest ten, który Cię zdradzi?" Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: "Panie, a co z tym będzie?" Odpowiedział mu Jezus: "Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego? Ty pójdź za Mną". Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: "Jeśli Ja chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego?" Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe. Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które, gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, które by trzeba napisać.

Jan w czasie Ostatnie Wieczerzy spoczywał na piersi Jezusa. To znak czerpania, przyjmowania od Mistrza tych uczuć i tchnienia życia, które umożliwiły dojście za Panem na Golgotę. To Jan szedł za Jezusem i Piotrem brzegiem jeziora Galilejskiego. Był zawsze blisko Nauczyciela. Otrzymał niezwykły dar pod krzyżem, Maryję za Matkę, która zamieszkała u niego.

Bliskość z Jezusem zobowiązuje, ale też wprowadza w krąg, we wspólnotę z tymi, którzy Jego kochają. Jan był mocny miłością Jezusa. Uciekał z Ogrodu Oliwnego z innymi uczniami, lecz "potem" był na Drodze Krzyżowej i pod Krzyżem, przy Maryi cierpiącej. Może tamta ucieczka z Ogrodu czegoś go nauczyła? Można przypuszczać, że otrząsnął się ze zbiorowego lęku, paniki, popłochu, jaki zapanował w Getsemani. Nabrał odwagi, nabrał ducha. Od kogo? Od Maryi Był najmłodszym z uczniów. Można wyobrazić sobie to, że Matka Jezusa zajęła się nim. Przy Niej czuł się bezpieczny.

To nie Maryja znajdowała oparcie w Janie, to on znalazł oparcie w Tej, której serce zostało przebite mieczem boleści. Jan dał świadectwo o tych wydarzeniach. Nie mógł nie świadczyć o tym, jak Bóg dotknął jego serce, jak zranił, ale i uleczył. Odnawiamy się w nadziei, gdy zrozumiemy, że życie, które posiadamy, warto przeznaczyć na świadczenie o tym, jak wielkie rzeczy Bóg czyni w tych, którzy Go miłują.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Piątek, 3 czerwca 2022 roku

KAROLA LWANGI I TOWARZYSZY

Panie, Ty wszystko wiesz

A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? Odpowiedział Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś baranki moje! I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie? Odparł Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś owce moje!. Powiedział mu po raz trzeci: Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie? Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: Czy kochasz Mnie? I rzekł do Niego: Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego Jezus: Paś owce moje! Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: Pójdź za Mną!

Piotr wie, że Jezus wie o jego miłości. "Panie, Ty wiesz" To zaparcie, doprowadziło go do tej świadomości: Jezus wiedział, że on się Go zaprze; Wiedząc o tym, pomimo tego, uczynił go "opoką Kościoła". Pytając Piotra, nie próbuje dociec przyczyny jego niewierności, braku lojalności, lecz stawia pytanie o miłość. Kochając Boga, nie możemy zapominać o słabości, która jest w nas. Osobista słabość i miłość, gdy są przyjęte sprawiają, że jesteśmy ludzcy. Nie można oddzielać miłości od słabości człowieka.

Jest czas opasywania się samemu. Jest również taka godzina, taki czas w życiu naszym, w którym Bóg nas opasuje. Opasywanie się samemu, jako decydowanie, chodzenie gdzie chcę i robienie tego, co wydaje mi się teraz właściwe. Przychodzi jednak czas, gdy Bóg wybiera. Nigdy zapewne nie wybralibyśmy tego, co prowadzi do doświadczania strapienia. Nigdy sami nie wybieramy tego, co poniża, odbiera dobre imię, zasmuca, zniechęca, pozbawia nadziei czy zaufania. Ktoś inny nas opasuje i prowadzi tą drogą, którą iść sami nie chcielibyśmy. Tak uwielbiamy Boga, jak chce Ten, który nas przepasuje (Jezus Chrystus). "Ty wiesz, że Cię kocham". "Pójdź za Mną".

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Czwartek, 2 czerwca 2022 roku

Świat Ciebie nie poznał

Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich?.

Wiele wspólnot cierpi na niezdolność do wzajemnej komunikacji. Prowadzi to również do tego, że wspólne dzieło ulega zniszczeniu. Pomieszane języków spod wieży Babel przejawia się dziś na różne sposoby. Przede wszystkim w obrębie ideologii mówi się językiem, który nadużywa słów. Niektóre wspólnoty mówią o jedności w sposób, który sprzeciwia się Duchowi Jezusa. Gdy ktoś wyraża sprzeciw, zarzuca się mu, że utracił ducha jedności. Jedności nie można wymusić. Jest ona darem Ducha Świętego.

Najpierw potrzeba pokory. Jest to odwaga zobaczenia własnej prawdy. Odwaga zawsze rodzi w człowieku skromność. Chroni nas przed przenoszeniem naszych stłumionych i wypartych błędów na inne osoby. Kto zniża się do swej własnej sytuacji, ten unika niebezpieczeństwa rozdwojenia. Ten, kto wypiera swe bezbożne i niemoralne strony, ten będzie przenosił je na innych, powodując w ten sposób rozłam we wspólnocie. Albo będzie próbował stworzyć jedność w sposób narzucający swoje zdanie, swoje rozwiązania. Jedność taka zostaje jednak okupiona ceną wyraźnego cienia. Pod powierzchnią jedności będą się panoszyły: nietolerancja, agresja, zarozumiałość, obłuda i nieufność.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Środa, 1 czerwca 2022 roku

ŚW. JUSTYNA, MĘCZENNIKA

DZIEŃ DZIECKA

Byś ich ustrzegł od złego

Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.

Jedność Kościoła jest dla Jezusa ważna, ponieważ wtedy objawia się Jego miłość w świecie. Jedność między ludźmi wyraża się w ich współistnieniu. Dążąc do "bycia jedno" niezbędne jest odrzucenie nieuporządkowanych, chorych ambicji. Gdzie jest zachowana jedność, tam jest i rozwój poszczególnych osób wspólnoty. Można uniknąć niepotrzebnych napięć, które odbierają człowiekowi tę moc ducha, którą mógłby skierować na rozwój i współpracę.

Jezus poświęca siebie w ofierze, dla naszego uświęcenia. "Duch Święty przyjdzie, o ile Chrystus odejdzie przez Krzyż" (Jan Paweł II). Do prawdy dochodzimy przez krzyż. Ducha Świętego przyjmujemy, gdy wcześniej zgodzimy się na krzyż. To jest droga odkrywania prawdy a zarazem uświęcania się w niej i przez nią. Trzeba było, oddania życia przez Jezusa, aby człowiek zrozumiał prawdę o bezinteresownej miłości Boga. Bez uświęcenia w prawdzie niczego nie rozumiemy w życiu naszym i naszych bliskich. Wydarzenia w których uczestniczymy są dla nas niejasne, a tym samym denerwujące, a niekiedy prowadzące do osłabienia wiary.

Słowo Jezusa i nienawiść świata nieustannie pracują w człowieku. Stąd prośba Pana, by Ojciec ustrzegł nas od złego, czyli od nienawiści będącej znakiem braku uświęcania się człowieka w prawdzie. Trzeba poświęcić własne życie, by zrozumieć życie, które otrzymujemy od Boga. Światło prawdy przychodzi w chwili przyjęcia Krzyża, który traktujemy jako nawiedzenie nas przez Ojca i Syna i Ducha Świętego.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

Wtorek, 31 maja 2022 roku

NAWIEDZENIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Matka mojego Pana przychodzi do mnie

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana. Wtedy Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię, a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia zachowuje dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza ludzi pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje - jak przyobiecał naszym ojcom - na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki. Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Pozdrowienie Maryi jest błogosławieństwem dla Elżbiety i jej domu, dla Jana, którego nosi w swoim łonie. Elżbieta doświadcza napełnienia Duchem Świętym. Jan porusza się w jej łonie. To musi być ogromnie radosne przeżycie dla matki. Gospodarzem spotkania tych kobiet, a także spotkania Jezusa i Jana jest Duch Święty. Zarówno Maryja, jak i Elżbieta, posłuszne Duchowi, doznają wielkiej radości. To Duch Święty jest źródłem dobrych spotkań człowieka z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Owocem takich spotkań jest niejednokrotnie wielka radość.

Pozdrowienie, które porusza. Sięga ono aż do łona Elżbiety. Pozdrowienie, w którym jest nieodparte pragnienie radowania się, radowania się z innymi, a bierze ono swój początek w uwierzeniu Bogu. Czy doświadczyłem pozdrowienia, które mnie poruszyło? Co niosą moje pozdrowienia, słowa? Czym nawiedzam człowieka, mówiąc? Co zwiastuję, gdy mówię? Czy daje drugiemu możliwość radowania się jego wyborem, powołaniem, wiarą: "Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła?" Jakie dobro w innych, wyzwoliły moje słowa? "Skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się". Czy pozwalam Duchowi Świętemu na poruszanie siebie wewnętrznie, przez słowa, które mówię? Niezwykła misja jest nam dana: poruszania, wzruszania, pomagania w odkryciu - "poruszyło się dzieciątko w łonie moim".

Maryja porusza Elżbietę słowami pozdrowień. Czyż nie dlatego, że wcześniej pozwoliła poruszyć swoje serce i łono Duchowi Świętemu. Bo w miłości tak się to dzieje: poruszenie serca i łona kobiety sprawia błogosławiony owoc, jakim jest dziecko. Byłaś czysta, Niepokalana Byłaś cicha. Prosto podchodziłaś do życia. Modliłaś się wytrwale, cierpliwie czekając na spełnienie się obietnic Boga. Czekałaś na Boga, tęskniąc za Nim. Bardzo kochałaś Boga i Józefa. Od miłości i nadziei, do przyjęcia w wierze wszystkiego, co przychodzi w życiu, jest tak blisko.

ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"

DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

Czym jest Duchowa Adopcja?

Pełna poprawna nazwa brzmi: "Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą". Nie jest to więc adopcja prawna dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale adopcja duchowa dziecka poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga Dawcę Życia. Trwa przez 9 miesięcy, okres wzrostu dziecka w łonie matki. Zobowiązanie adopcyjne, poprzedza przyrzeczenie, które je utwierdza.

Do kogo jest adresowana strona o Duchowej Adopcji?

Ogólnie rzecz biorąc, strona jest adresowana do ludzi młodych, którzy są potencjalnymi "współtwórcami" ludzkiej populacji, adresowana jest do osób wchodzących w związki małżeńskie i dla młodych małżeństw, do pracowników położnictwa, do osób, które popełniły aborcję (do aborcji namawiały, lub przymuszały), do kleryków seminariów duchownych i księży, do potencjalnych i praktykujących animatorów Duchowej Adopcji, do członków przyparafialnych ruchów oraz poradni przedmałżeńskich i rodzinnych, do osób nie zdecydowanych i wątpiących, ale i do ludzi gorliwej wiary.

Kiedy i jak można przystąpić do Duchowej Adopcji?

Przyrzeczenie Duchowej Adopcji może być składane prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Takie "prywatne" przyrzeczenie składamy wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenie go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, albo innymi ograniczeniami.

Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.

Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg-Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.

Postanowienia dodatkowe (dodatkowe praktyki) są uzupełnieniem Duchowej Adopcji. Są dobrowolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ często stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. Żeby podjęte postanowienia praktyk skutecznie i do końca wykonać, najlepiej jest podjąć jedną lub najwyżej dwie praktyki.

Może się zdarzyć, że zapomnimy lub zaniedbamy nasze zobowiązania adopcyjne. Długa przerwa, na przykład miesięczna, przerywa Duchową Adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należy wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcje kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.

ROTA PRZYRZECZENIA DUCHOWEJ ADOPCJI"

Najświętsza Panno, Bogurodzico Maryjo,
wszyscy Aniołowie i Święci.

Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy
nienarodzonym, postanawiam mocno i przyrzekam,

że od dnia ....................................

biorę w duchową adopcję jedno dziecko,
którego imię jedynie Bogu jest wiadome,
aby przez 9 miesięcy, każdego dnia,
modlić się o uratowanie jego życia
oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Amen

Moimi zobowiązaniami adopcyjnymi będą:
•  jedna Tajemnica Różańca Świętego
•  moje dobrowolne postanowienia
•  oraz poniższa codzienna modlitwa "Panie Jezu",
którą teraz po raz pierwszy odmówię

TEKST CODZIENNEJ MODLITWY "PANIE JEZU"

Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, "Człowieka Zawierzenia", który opiekował się Tobą po urodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady i które duchowo adoptowałem. Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

MODLITWA W INTENCJI OBRONY ŻYCIA:

(do odmawiania po Koronce do Bożego Miłosierdzia)

O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiet – ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.

Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia. Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli, cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.

MODLITWA BENEDYKTA XVI w intencji obrony życia

Panie Jezu, który wiernie nawiedzasz i wypełniasz Twoją obecnością Kościół i historię ludzi, który w godnym podziwu Sakramencie Twojego Ciała i Twojej Krwi czynisz nas uczestnikami życia Bożego i dajesz nam przedsmak radości życia wiecznego, uwielbiamy Cię i błogosławimy. W pokornym uniżeniu przed Tobą, Źródło i Miłośniku życia, prawdziwie obecny i żywy pośród nas, błagamy Cię: Ożyw w nas szacunek dla każdego rodzącego się ludzkiego życia, uzdolnij nas do dostrzegania wspaniałego dzieła Stwórcy w owocu matczynego łona, przygotuj nasze serca do hojnego przyjęcia każdego dziecka, które sposobi się do życia.

Błogosław rodziny, uświęcaj małżeństwa, uczyń płodną ich miłość. Oświecaj światłem Twojego Ducha decyzje parlamentów, aby ludy i narody uznawały i szanowały świętość życia, każdego ludzkiego życia. Kieruj pracą naukowców i lekarzy, aby postęp przyczyniał się do pełnego dobra osoby ludzkiej i aby nikogo nie zabijano i nikt nie doświadczał niesprawiedliwości. Obdarz twórczą miłością rządzących i ekonomistów, aby umieli przewidywać i zapewniać odpowiednie warunki, tak aby młode rodziny mogły ze spokojem otworzyć się na przyjęcie kolejnych dzieci.

Pocieszaj pary małżeńskie, które cierpią z powodu niemożności posiadania dzieci i w Twojej dobroci zapewnij im to, czego pragną. Ucz wszystkich opieki nad sierotami i dziećmi opuszczonymi, aby mogły doświadczyć ciepła Twojej miłości, pocieszenia Twojego Boskiego Serca. Wraz z Maryją, Twoją Matką, kobietą wielkiej wiary, w której łonie przybrałeś naszą ludzką naturę, od Ciebie, który jesteś naszym jedynym i prawdziwym Dobrem i Zbawicielem, oczekujemy siły, aby kochać życie i służyć mu, w nadziei na życie wieczne w Tobie, w jedności z Błogosławioną Trójcą. Amen.

Modlitwa do św. Joanny Beretti

Boże, Ty powiedziałeś, że nie ma większej miłości nad tę, kiedy ktoś daje życie za osobę ukochaną. Dziękujemy Ci, że dałeś nam w osobie Świętej Joanny płomienny przykład prawdziwej miłości i szacunku do życia. Dopomóż nam, abyśmy zrozumieli Jej przykład życia, rozpowszechniali go i sami nim żyli. Odnów we wszystkich kobietach, żyjących na całym świecie, zrozumienie sensu ich misji i szacunku dla każdego życia, które jest darem Boga, a na którego straży winny stać nawet za cenę własnego życia. Daj nam łaskę, której oczekujemy za wstawiennictwem Świętej Joanny, która idąc za przykładem Jezusa, ofiarnie złożyła swoje życie za życie innych. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Modlitwa w intencji życia św. Joanny Beretti

Boże Ojcze, Źródło życia,

Ty pozwalasz ludziom doświadczać Twojej Ojcowskiej miłości,

która wyzwala w nich pragnienie oddania się Tobie bez reszty.

Prosimy Cię za wstawiennictwem

Świętej Joanny Beretty Molla – która jako żona i matka

współpracowała z Tobą w dzieleniu się miłością i życiem,

jako lekarz pochylała się nad potrzebującymi pomocy,

która łączyła swe cierpienia z Chrystusem

i jak On oddała swoje życie – abyśmy otwarci

na światło Ducha Ożywiciela umieli wytrwale

bronić życia, miłości i rodziny.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.