Poniedziałek, 6 grudnia 2021 roku
ŚW. MIKOŁAJA, BISKUPA
Wstań, i idź do domu!
Pewnego dnia, gdy nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób go przynieść, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę rzekł: Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy. Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić. Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga? Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: "Odpuszczają ci się twoje grzechy", czy powiedzieć: "Wstań i chodź"? Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do sparaliżowanego: Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu! I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj.
To, czym człowiek żyje w sercu ma wpływ na to, jakie moce i jacy ludzie wokół niego gromadzą się. Człowiek sparaliżowany nie był bezczynny. "Idzie" do Jezusa z tymi, którzy mają moc w sobie, zabiera się z tymi, którzy chcą iść do Niego.
On "krzyczał" na swoim posłaniu do Pana. Pan Go usłyszał i posłał ludzi, którzy użyczyli mu swoich nóg.
Niezbędna jest wspólnota sprawnych duchowo z niepełnosprawnymi, grzesznych z żyjącymi w łasce uświęcającej.
Przyczyną paraliżu człowieka może być skupienie serca na sobie, nie zaś na Bogu. Jest i taka pokusa, aby złorzeczyć Bogu i ludziom w swojej bezradności i cierpieniu.
Wypełnienie tej pokusy może wprowadzać człowieka w paraliż nie tylko ciała lecz i ducha. Przychodzi chwila, gdy człowiek swój paraliż pragnie "położyć przed Bogiem".
Leżący na noszach doświadczał paraliżu fizycznego. Świadom był swojej choroby, a może i przyczyn, skoro Jezus odpuszcza mu grzechy. Z drugiej strony faryzeusze wraz z uczonymi w Piśmie, przedstawiciele tych wszystkich, którzy są nieświadomi swojego paraliżu duchowego, powodowanego przez niewiarę człowieka w myśleniu. Oni nie byli świadomi swojego grzechu.
Odeszli fizycznie sprawni faryzeusze, lecz duchowo "leżący na noszach". Przez paraliż swojego myślenia, mieli oczy, a nie widzieli, mieli uszy a nie słyszeli, byli blisko Boga, a nie odczuli Jego bliskości.
ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"
II NIEDZIELA ADWENTU C
Na co czekam?
Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.
Człowiek jest kimś, kto czeka. Czekamy na zmiany w naszym życiu. Te zmiany często są niemożliwe bez naszego nawrócenia się.
Nawrócić się, to powrócić do Boga. Dokonuje się to w mocy Jego słowa. Słuchanie i wypełnianie słowa daje moc w wyrażeniu pogardy dla zła. Trzeba się przebudzić, stać się czujnym.
Adwent, to odwiedziny Pana, być może choroba, będzie miała inną wagę, jeśli przeżyjemy ją jako część adwentu.
Dla nas choroba jest bezsensowna, dlatego rodzi bunt. Nawet to, co trudne, może zawierać coś z piękna adwentu. Może być w naszym życiu chwilą dla Boga, czasem, w którym jesteśmy na niego otwarci.
"Każda dolina niech będzie wypełniona". Doliny były miejscem odstępstwa od Boga. Dolina Gehenna stała się obrazem sądu nad występnymi. Jest ona synonimem piekła. Dolina grzechu stała się bramą piekieł.
Ale też z dolin wytrysną strumienie. Dzięki planom Boga powróci czas urodzajnych dolin, a Bóg jak pasterz poprowadzi swój lud przez "ciemną dolinę śmierci" na zielone pastwiska.
Może warto tak popatrzeć na wydarzenia naszego życia, aby zobaczyć znaki, które daje nam Bóg. Warto zobaczyć nie tylko to, co denerwujące i nieprzyjemne, lecz przede wszystkim zobaczyć znaki Bożej miłości.
ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"
Sobota, 4 grudnia 2021 roku
ŚW. BARBARY, DZIEWICY I MĘCZENNICY
Owce nie mające pasterza
Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: ?Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo?. Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: ?Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie". Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!
Dramatem człowieka, jego chorobą, jest bycie udręczonym i porzuconym. Czym jest to spowodowane? Brakiem pasterza, przewodnika. Bólem napełnia udręczenie nie tyle fizyczne, ile psychiczne, moralne i duchowe. Dręczą nas sytuacje na których zmianę najczęściej nie mamy żadnego wpływu. To, co zaczęliśmy, wiemy, że trzeba skończyć. To, czego się podjęliśmy, należy odpowiedzialnie nieść aż do czasu. W naszej udręce nie mając oparcia w dobroci, ludzkiej życzliwości, tracimy chęć do życia, gaśniemy jak świece, którym brakuje tlenu. Odczuwamy ból porzucenia naszej nieważności dla innych.
Wtedy przychodzi Jezus. Pragnie przypomnieć, że On jest. Zwracamy się najczęściej po wsparcie do człowieka, po akceptację, słowo umocnienia. Tymczasem człowiek jest piaskiem na którym budując, możemy poczuć się rozczarowani, udręczeni, porzuceni nie tylko przez człowieka ale i przez Boga. Jednym z najtrudniejszych i najboleśniejszych doświadczeń jest dramat bycia porzuconym przez osobę, której zaufaliśmy, którą kochaliśmy. Jeśli człowiek nie ma oparcia w Bogu, nie może stać się oparciem, mostem nadziei dla drugiej osoby.
Pasterz jest w człowieku o ile człowiek pozwala prowadzić się pasterzowi. Człowiek noszący w sobie pasterza jest uzdrowieniem dla udręczonych i porzuconych. Jezus przychodzi w tych, którzy pozwolili ulitować się nad sobą, nad ich udręką i porzuceniem. Tam, gdzie jest człowiek udręczony i opuszczony, tam teren do zagospodarowania zarówno przez Boga, jak i przez złego ducha. Stąd władza nad duchami nieczystymi, której Jezus udziela apostołom, będzie chroniła przede wszystkim ich, aby w doświadczeniu udręki i odrzuceniu przez innych, nie zniechęcili się, ani nie załamali w wierze.
ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"
Piątek, 3 grudnia 2021 roku
ŚW. FRANCISZKA KSAWEREGO, PREZBITERA
Ulituj się
Gdy Jezus odchodził stamtąd, szli za Nim dwaj niewidomi którzy wołali głośno: Ulituj się nad nami, Synu Dawida! Gdy wszedł do domu niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: Wierzycie, że mogę to uczynić? Oni odpowiedzieli Mu: Tak, Panie! Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: Według wiary waszej niech wam się stanie! I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie! Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.
Oszukiwanie samego siebie i grzechy prowadzą do ślepoty duchowej. Kto nie słucha głosu Bożego, ten zostanie ukarany ślepotą, to znaczy brakiem poznania rzeczy i spraw takimi, jakimi naprawdę są. Niewidomi szli za Jezusem. Można nie widzieć i chodzić za Panem, będąc w gronie uczniów. Uczeń to również ten, który w jakimś stopniu jest osobą niewidzącą tego, o czym Pan mówi i na co wskazuje. Równocześnie niewidomi słuchali słowa Jezusa. Ono każe pozostać im we wspólnocie, pomimo trudności związanych z ich ślepotą.
Głośno wołali. Wołanie wskazuje na zaangażowanie w odniesieniu do Osoby Jezusa. Niewidomi wiedzą, czego od Niego chcą. Rozmawiają z Panem, wierzą Mu. Wiara uzdrawia. Słuchanie słów Jezusa uzdrawia. Brak wiary czy niedowierzanie sprowadzają chorobę, ślepotę.
Kogo pierwszego zobaczyli po przejrzeniu? Wydaje się, że Jezusa, choć Ewangelia o tym nie mówi. Przeszli długą drogę - od niewidzenia, poprzez podążanie za Jezusem, głośne wołanie, proszenie o litość. Wiedzą, czego chcą od Boga. W ten sposób zmierzają do wiary, do zobaczenia twarzą w twarz Tego, który z możliwości widzenia przywraca radość życia. Radość życia jest zależna od tego, na co patrzę, co widzę w rzeczywistości, którą Jezus odsłania przede mną.
Nie byli w stanie milczeć. Musieli opowiadać, cieszyć się jak dzieci. Przed chwilą niewidomi, zależni, pozbawieni radości. Teraz - roznoszący wieść o Galilejczyku. Przez słabość, chorobę, przebaczenie grzechów jesteśmy przygotowywani do roznoszenia wieści o miłującym, dobrym Bogu.
ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"
Czwartek, 2 grudnia 2021 roku
BŁ. RAFAŁA CHYLIŃSKIEGO, PREZBITERA
Kto buduje na skale?
Nie każdy, który Mi mówi: "Panie, Panie!", wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki?.
Słuchanie jest charakterystyczne dla osób roztropnych. By stać się roztropnym, trzeba uważnie słuchać, a słuchając, szukać tego, co jest prawdziwe. Ze słuchania i poznania prawdy, rodzi się pragnienie odpowiedzi. Na tych budujemy, których słuchamy. Taki pokój i taka radość jest nam dana, jakimi są wewnętrznie ci, których słuchamy.
Słuchanie Boga daje trwałe oparcie dla życia człowieka. Skała jest symbolem niewzruszoności, prawdziwej wiary. Budować na skale, to budować na Panu, mieć zaufanie do Jego potęgi, troski, że wie On, co robi ze mną i z moim życiem.
Deszcz, wezbrane potoki, wichry, to siły natury. Co jakiś czas namiętności, żądze ogarniają człowieka w jego ciele. One bardzo niepokoją. Tak być musi dla naszego wydoskonalenia się w wierze.
Doświadczanie przeciwieństw na drodze wiary, jest drogą do mocnej wiary. Mądry, patrzy na to wszystko z dystansem, rozumnie, wiedząc, że tak, jak gwałtowność się pojawiła, tak i odejdzie. W tym czasie nie należy poddawać się zniechęceniu, nie oskarżać siebie, lecz widzieć w tej próbie obecność kochającego Ojca, który ćwiczy, gdyż kocha.
Mądrość, roztropność, łagodność, myślenie i patrzenie w Prawdzie, czyli w wierze, chroni przed uleganiem żywiołom, obecnym w nas, a także w tych, z którymi żyjemy.
ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"
Środa, 1 grudnia 2021 roku
Jedli wszyscy do sytości
Stamtąd podążył Jezus dalej i przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u nóg Jego, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela. Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: "Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze". Na to rzekli Mu uczniowie: "Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba żeby nakarmić takie mnóstwo?" Jezus zapytał ich: "Ile macie chlebów?" Odpowiedzieli: "Siedem i parę rybek". Polecił ludowi usiąść na ziemi; wziął siedem chlebów i ryby, i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów.
Idąc do Boga, trzeba brać ze sobą tych, którzy są chorzy, a właściwie tę część swojego życia, która jest chora. Ci zdrowi, objawiają swoją niezwykłą wrażliwość i wiarę, skoro przynoszą osoby bezsilne. Ta część, która jest we mnie zdrowa, winna zająć się tą, która jest chora. Wiara nasza wobec Chrystusa objawia się w tym, że to, co zdrowe i to, co chore, staje przed Nim na równi.
Trudno jest poczuć smak chleba, smak tego, co daje Bóg, nie będąc wcześniej przez Niego uzdrowionym. Potrzebne jest nam zdumienie się Bogiem, które przychodzi z doświadczonego na sobie uzdrowienia. Zdumienie i uwielbienie sprawiają, że pragnienia nasze podążają za "Chlebem, który z nieba zstąpił".
Jezus przyszedł sam na górę. Nie musi mi ciągle ktoś towarzyszyć, ani ja nie muszę ciągle o kimś myśleć. Samotność jest sposobem na odpoczynek. Jest czas, który powinniśmy przeżywać bez obecności innych.
Ludzie z problemami, gromadzą przy sobie tych "zdrowych". "Panie, nie mam człowieka". To jest pierwszy etap. Drugi jest ten: człowiek, to stanowczo za mało. Potrzebuję Boga. Nie wolno zatrzymać się na pierwszym etapie, niejako konsumując obecność człowieka w moim życiu. Człowiek jest dla mnie etapem na drodze do Jezusa, nigdy celem.
Najpierw byli chorzy. A teraz okazuje się, że są jeszcze głodni. Uzdrowienie, a potem zdumienie Bogiem i wielbienie Go, wprowadza człowieka w głód Boga. Gdy doświadczamy chorego myślenia i chorego przeżywania wielu spraw, możemy nie odczuwać głodu Boga. Człowiek z problemami, częściej myśli o człowieku, niż o uzdrowieniu. Za uzdrowieniem myśli i uczuć, przychodzi głód duchowy, głód Jezusa.
Aby odczuć głód Boga, potrzeba odkryć, że jestem chory na duszy. Niezbędna jest samotność i znalezienie się ze swoją biedą, u stóp Pana. "Położyli ich u nóg Jego". Pozwolić się innym prowadzić. Niezwykła droga, przejście: od choroby ? do zaspokojenia głodu. Czekali na chleb. Jezus dał im więcej.
ZE STRONY KS. JÓZEFA PIERZCHALSKIEGO SAC "PRZEMIANA"
DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO
Czym jest Duchowa Adopcja?
Pełna poprawna nazwa brzmi: "Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą". Nie jest to więc adopcja prawna dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale adopcja duchowa dziecka poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga Dawcę Życia. Trwa przez 9 miesięcy, okres wzrostu dziecka w łonie matki. Zobowiązanie adopcyjne, poprzedza przyrzeczenie, które je utwierdza.
Do kogo jest adresowana strona o Duchowej Adopcji?
Ogólnie rzecz biorąc, strona jest adresowana do ludzi młodych, którzy są potencjalnymi "współtwórcami" ludzkiej populacji, adresowana jest do osób wchodzących w związki małżeńskie i dla młodych małżeństw, do pracowników położnictwa, do osób, które popełniły aborcję (do aborcji namawiały, lub przymuszały), do kleryków seminariów duchownych i księży, do potencjalnych i praktykujących animatorów Duchowej Adopcji, do członków przyparafialnych ruchów oraz poradni przedmałżeńskich i rodzinnych, do osób nie zdecydowanych i wątpiących, ale i do ludzi gorliwej wiary.
Kiedy i jak można przystąpić do Duchowej Adopcji?
Przyrzeczenie Duchowej Adopcji może być składane prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Takie "prywatne" przyrzeczenie składamy wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenie go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, albo innymi ograniczeniami.
Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.
Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg-Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.
Postanowienia dodatkowe (dodatkowe praktyki) są uzupełnieniem Duchowej Adopcji. Są dobrowolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ często stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. Żeby podjęte postanowienia praktyk skutecznie i do końca wykonać, najlepiej jest podjąć jedną lub najwyżej dwie praktyki.
Może się zdarzyć, że zapomnimy lub zaniedbamy nasze zobowiązania adopcyjne. Długa przerwa, na przykład miesięczna, przerywa Duchową Adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należy wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcje kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.
ROTA PRZYRZECZENIA DUCHOWEJ ADOPCJI"
Najświętsza Panno, Bogurodzico Maryjo,
wszyscy Aniołowie i Święci.
Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy
nienarodzonym, postanawiam mocno i przyrzekam,
że od dnia ....................................
biorę w duchową adopcję jedno dziecko,
którego imię jedynie Bogu jest wiadome,
aby przez 9 miesięcy, każdego dnia,
modlić się o uratowanie jego życia
oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Amen
Moimi zobowiązaniami adopcyjnymi będą:
• jedna Tajemnica Różańca Świętego
• moje dobrowolne postanowienia
• oraz poniższa codzienna modlitwa "Panie Jezu",
którą teraz po raz pierwszy odmówię
TEKST CODZIENNEJ MODLITWY "PANIE JEZU"
Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, "Człowieka Zawierzenia", który opiekował się Tobą po urodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady i które duchowo adoptowałem. Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.
MODLITWA W INTENCJI OBRONY ŻYCIA:
(do odmawiania po Koronce do Bożego Miłosierdzia)
O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiet – ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.
Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia. Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli, cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.
MODLITWA BENEDYKTA XVI w intencji obrony życia
Panie Jezu, który wiernie nawiedzasz i wypełniasz Twoją obecnością Kościół i historię ludzi, który w godnym podziwu Sakramencie Twojego Ciała i Twojej Krwi czynisz nas uczestnikami życia Bożego i dajesz nam przedsmak radości życia wiecznego, uwielbiamy Cię i błogosławimy. W pokornym uniżeniu przed Tobą, Źródło i Miłośniku życia, prawdziwie obecny i żywy pośród nas, błagamy Cię: Ożyw w nas szacunek dla każdego rodzącego się ludzkiego życia, uzdolnij nas do dostrzegania wspaniałego dzieła Stwórcy w owocu matczynego łona, przygotuj nasze serca do hojnego przyjęcia każdego dziecka, które sposobi się do życia.
Błogosław rodziny, uświęcaj małżeństwa, uczyń płodną ich miłość. Oświecaj światłem Twojego Ducha decyzje parlamentów, aby ludy i narody uznawały i szanowały świętość życia, każdego ludzkiego życia. Kieruj pracą naukowców i lekarzy, aby postęp przyczyniał się do pełnego dobra osoby ludzkiej i aby nikogo nie zabijano i nikt nie doświadczał niesprawiedliwości. Obdarz twórczą miłością rządzących i ekonomistów, aby umieli przewidywać i zapewniać odpowiednie warunki, tak aby młode rodziny mogły ze spokojem otworzyć się na przyjęcie kolejnych dzieci.
Pocieszaj pary małżeńskie, które cierpią z powodu niemożności posiadania dzieci i w Twojej dobroci zapewnij im to, czego pragną. Ucz wszystkich opieki nad sierotami i dziećmi opuszczonymi, aby mogły doświadczyć ciepła Twojej miłości, pocieszenia Twojego Boskiego Serca. Wraz z Maryją, Twoją Matką, kobietą wielkiej wiary, w której łonie przybrałeś naszą ludzką naturę, od Ciebie, który jesteś naszym jedynym i prawdziwym Dobrem i Zbawicielem, oczekujemy siły, aby kochać życie i służyć mu, w nadziei na życie wieczne w Tobie, w jedności z Błogosławioną Trójcą. Amen.
Modlitwa do św. Joanny Beretti
Boże, Ty powiedziałeś, że nie ma większej miłości nad tę, kiedy ktoś daje życie za osobę ukochaną. Dziękujemy Ci, że dałeś nam w osobie Świętej Joanny płomienny przykład prawdziwej miłości i szacunku do życia. Dopomóż nam, abyśmy zrozumieli Jej przykład życia, rozpowszechniali go i sami nim żyli. Odnów we wszystkich kobietach, żyjących na całym świecie, zrozumienie sensu ich misji i szacunku dla każdego życia, które jest darem Boga, a na którego straży winny stać nawet za cenę własnego życia. Daj nam łaskę, której oczekujemy za wstawiennictwem Świętej Joanny, która idąc za przykładem Jezusa, ofiarnie złożyła swoje życie za życie innych. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Modlitwa w intencji życia św. Joanny Beretti
Boże Ojcze, Źródło życia,
Ty pozwalasz ludziom doświadczać Twojej Ojcowskiej miłości,
która wyzwala w nich pragnienie oddania się Tobie bez reszty.
Prosimy Cię za wstawiennictwem
Świętej Joanny Beretty Molla – która jako żona i matka
współpracowała z Tobą w dzieleniu się miłością i życiem,
jako lekarz pochylała się nad potrzebującymi pomocy,
która łączyła swe cierpienia z Chrystusem
i jak On oddała swoje życie – abyśmy otwarci
na światło Ducha Ożywiciela umieli wytrwale
bronić życia, miłości i rodziny.
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.