SOBOTA W OKTAWIE WIELKANOCY

Nie chcieli wierzyć

Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to tym, którzy byli z Nim, pogrążonym w smutku i płaczącym. Oni jednak słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć. Potem ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli na wieś. Oni powrócili i oznajmili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. I rzekł do nich: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu".

Jezus ukazuje się kobiecie, która doświadczyła głębokiego uzdrowienia, wolności od panowania nad nią złych duchów. Ludzie uzdrowieni są otwarci na to, co Boże. Przyjmują z zaufaniem, wierzą, ponieważ już doświadczyli mocy Bożej w sobie. Doświadczyć Boga, to doznać uzdrowienia. Kiedy Jezus wchodzi w życie człowieka, on idzie tam, gdzie zostanie posłany. Nie rozważa, czy mu się to opłaca, albo, co z tego będzie miał. Samo posłanie przez Pana jest nagrodą, ubogaceniem, szczęściem dla tego, który chce tego samego, czego pragnie Bóg.

Uczniowie Jezusa nie doznali uzdrowienia, uwolnienia od złych duchów, jak Maria Magdalena. Ich życie nie doznało głębokiego wstrząsu, a tym samym duchowej przemiany, jak tej kobiety. Smutek i płacz są owocem ich niewiary w zmartwychwstanie. Maria Magdalena nie była dla nich wiarygodną osobą dla wieści, z którymi przyszła. Czyż Jezus mógł się posłużyć byłą prostytutką dla oznajmienia swoim uczniom, iż prawdziwe zmartwychwstał? Nie znali Mistrza. Nie poznali Jego serca, Jego miłosierdzia. Dlaczego Jezus miałby posłużyć się kobietą? Dlaczego ona stała się Jego posłańcem? Ponieważ już przyjęła Jego miłość w uzdrowieniu. Uzdrowiony pójdzie wszędzie tam, gdzie Jezus go pośle.

Jezus działa przez słowa innych. Ma swoich posłańców w tych, którzy dla nas bywają wielkim zdziwieniem, zaskoczeniem a nawet szokiem. Nie dowierzamy osobom z najbliższego kręgu. Czasem nazywamy ich nawiedzonymi, którym coś się w głowie poprzestawiało. Patrzymy na nich, jako na osoby niewiarygodne, ponieważ mają określoną przeszłość: zdrady małżeńskie, życie bez ślubu kościelnego, złe prowadzenie się, nie chodzenie do kościoła, brak codziennej modlitwy. Jezus wybiera niewiarygodnych, w naszych oczach, w naszym odczuwaniu i rozumieniu, aby uczynić wiarygodnym swoje zmartwychwstanie w tych, którzy tyle lat Go słuchają, tyle lat w Niego wierzą, tyle lat za Nim chodzą.

Jezus nie rezygnuje, nie poddaje się uporowi uczniów. Walczy o nich. Zmartwychwstanie jest największą prawdą, fundamentem wiary. Bez niego budowanie wiary nie ma sensu, jest nietrwałe. Zarzut, który Jezus stawia uczniom jest mocny: brak wiary i upór. Nie ruszyli się z miejsca. Nie szukali Pana. Nie prosili Go, aby im się objawił, lecz to, co każdy z nas potrafi uczynili i oni: brak wiary i upór. To jest szeroka brama i szeroka droga. Bez wysiłku, bez walki, bez uporczywego pukania do serca Nauczyciela.

Uczniowie, którym Jezus zarzuca brak wiary, równocześnie udziela posłania do głoszenia Ewangelii. Stawia na słabych, zawodnych, rozczarowujących swoją postawą, słabych w wierze, czasem wycofujących się w chwilach zagrożenia i zamykających się w sobie. Dlaczego tak? Ponieważ to oni są najbardziej podatnymi na przekazanie Dobrej Nowiny. Przez słabość dorastają do tej miłości, która jest męczeństwem.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

Tej nocy nic nie złowili

Potem znowu ukazał się Jezus nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: Idę łowić ryby. Odpowiedzieli mu: Idziemy i my z tobą. Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie złowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: Dzieci, czy macie co na posiłek? Odpowiedzieli Mu: Nie. On rzekł do nich: Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie. Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: To jest Pan! Szymon Piotr usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę - był bowiem prawie nagi - i rzucił się w morze. Reszta uczniów dobiła łodzią, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko - tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli żarzące się na ziemi węgle, a na nich ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: Przynieście jeszcze ryb, któreście teraz ułowili. Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości, sieć się nie rozerwała. Rzekł do nich Jezus: Chodźcie, posilcie się! Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: Kto Ty jesteś? bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im - podobnie i rybę. To już trzeci raz, jak Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał.

Poszli łowić ryby. Ryba jest symbolem początku, zmartwychwstania, życia, ofiary. Łowienie ryb jest początkiem misji, jaka czekała uczniów. Nie byli tego świadomi. Chrzczono przez zanurzenie do wody. Człowiek ochrzczony przebywał w wodzie chrzcielnej wraz z rybami, jak jedna z nich. Ryby są symbolem ludzi ochrzczonych, wierzących w Chrystusa, należących do Niego. Ryba stała się dla chrześcijan również symbolem Chrystusa i Kościoła. Sieć z rybami jest symbolem Kościoła. Jako ucieleśnienie Chrystusa ryba jest także symbolem pożywienia duchowego, Eucharystii. Uczniowie ze Zmartwychwstałym Jezusem jedli pieczoną rybę. Według św. Augustyna pieczona ryba, to cierpiący Chrystus.

Piotr a za nim inni uczniowie Jezusa po śmierci swojego Mistrza mieli zamiar wrócić do dawnego życia, nie zdając sobie sprawy z tego, że raz powołani są zawsze potrzebni. Wydaje się, że powróciła troska o własne sprawy więcej, niż o Boże. Skutek był taki, że nic nie złowili. Ignorują powołanie, jakie otrzymali od Pana. Praca uczniów bez pójścia za Nim jest nieskuteczna. Odczuwają głód. Bez Nauczyciela nie wiedzą gdzie łowić i kiedy. Warunkiem skutecznego łowienia staje się rozmowa ze Zmartwychwstałym Panem, usłyszenie Jego słowa i płynięcie tam, gdzie ono pokazywało kierunek. Kiedy pozwolili, aby Mesjasz decydował o tym, co mają robić, złowili całą sieć ryb.

Uczniom nic się nie udaje dopóki nie usłyszą Słowa Mistrza. Czujemy się sfrustrowani, rozdrażnieni, kiedy wiele podjętych wysiłków w dobrej sprawie nie przynosi oczekiwanych owoców. Potrzeba odejścia od nocy w stronę poranka, w stronę dnia. Dniem jest Jezus Zmartwychwstały. On wyłania się z jasności dnia i nadaje ich wysiłkom sens, smak, siłę do życia. Jego słowa wyciszają uczniów, są uważni i posłuszni. Pozwalają się prowadzić. Sam Pan jest ich przewodnikiem. Słowa o tym, gdzie powinny łowić pozwoliły nie tylko na obfitość połowu, ale i na przejrzenie by poznać, że ten, który sprawił, iż obie łodzie zanurzały się od ciężaru ryb, To jest Pan? Doświadczając radości obfitego połowu uczniowie smakują w jedności, bliskości ze sobą. Ta jedność między nimi otworzyła im oczy na Zmartwychwstałego.

W życiu dokonujemy przejścia od banalności, poczucia bezsensu i bezpłodności naszych starań do radości z tego, co Jezus dokonuje w nas mocą swojego Słowa. Potrzebne są porażki, aby dojrzeć w nich do zwycięstwa. Potrzebna jest noc, zmaganie się z nią, łzy, odczuwanie samotności, aby mógł pojawić się dzień, odczucie wewnętrznej siły i bliskości Pana. Nie widzimy Go, lecz wierzymy, że JEST. Nadaremność przechodzi w spełnienie. Przyjmujemy od Jezusa pokarm nieśmiertelności. Odczuwamy, że żyjemy w Nim, a On w nas.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

WTOREK W OKTAWIE WIELKANOCY

Czemu płaczesz? Kogo szukasz?

Maria Magdalena stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli siedzących, jednego przy głowie, a drugiego przy nogach, w miejscu, gdzie leżało ciało Jezusa. I rzekli do niej: "Niewiasto, czemu płaczesz?" Odpowiedziała im: "Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono". Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: "Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?" Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: "Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę". Jezus rzekł do niej: "Mario!" A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: "Rabbuni", to znaczy: Nauczycielu. Rzekł do niej Jezus: "Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: ?Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego?". Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: "Widziałam Pana i to mi powiedział".

Maria Magdalena udała się do grobu. Nie przekraczała prawa szabatu, ustalonego porządku, choć bardzo chciała być przy grobie Pana. Trzeba umieć czekać na to, co jest dla mnie, szanując ustalony przez Boga porządek. Nie czeka aż będzie widno, spieszy. Każda pora dnia jest dobra na tęsknotę za Jezusem. Również, gdy stan ducha człowieka nie jest najlepszy, korzystny do zajmowania się Bogiem, po ludzku biorąc ("było ciemno"), jest to czas na znalezienie.

Maria była wyzwolona z demonów. Stąd jej wdzięczność. W Jezusie znalazła sens swojego życia. To pierwszy mężczyzna, który nie spojrzał na nią ani z pogardą, ani z pożądaniem. Smutek przebija w jej dialogach. "Zabrano Pana mego i nie wiem", to jest powód jej smutku. Jest bardzo zagubiona. Myślenie jej pozbawione jest zdrowego rozsądku, poczucia realizmu. Nie mogłaby Go przecież wziąć, a mówi do ogrodnika, żeby wskazał jej miejsce, gdzie zaniósł Jezusa, a ona Go weźmie. Nierealnie mówią i myślą albo bardzo kochający, albo zrozpaczeni.

"Mario!" Jest wpatrzona w grób. Szuka Mistrza, ale według swojego schematu. Nie rozpoznaje Go, kiedy staje przy niej. Ona szuka Go w grobie. Po jakich znakach Magdalena rozpoznaje Jezusa? Gdy powiedział jej imię: "Mario!". Jezus każdego ucznia nazywa po imieniu. Każdy znał swoje imię wypowiadane przez Jezusa, z całym ciepłem. Zmartwychwstanie zostało jakby zastrzeżone dla Marii Magdaleny, tej namiętnej kobiety, która sporo grzeszyła, ale i bardzo kochała. Grzesznica jest pierwszym świadkiem zmartwychwstania. Maria, z pasją kochająca kobieta, stoi przed grobem i płacze. Szuka wzrokiem tylko Tego, którego chciałaby zatrzymać przy sobie. Odwraca się, widzi Jezusa, ale Go nie poznaje. "Niewiasto, czemu płaczesz?". Jest tak bardzo zniewolona swoim głębokim smutkiem, że nie potrafi dostrzec Tego, którego kocha. "Mario!" Gdy do jej serca trafia słowem miłości, poznaje Go: "Rabbuni. Mój Mistrzu!"

Zmartwychwstały objawia się temu, kto kocha. Maria Magdalena jest grzesznicą, która Jezusa głęboko umiłowała, kobietą z pasją. Maria jest tą samą kobietą, z której Jezus wypędził siedem demonów. One nękały jej duszę i doprowadziły ją na skraj rozpaczy. Dzięki spotkaniu z Jezusem została uzdrowiona. Jej rozpacz przemieniła się w głębokie zaufanie, a w swym rozdarciu odnalazła prawdę o tym, że jest kochana.

Jej miłość jest pełna wytrwałości w szukaniu, choć szukała tylko zwłok. Ona pierwsza szukała Jezusa. Maria Magdalena jest symbolem ucznia, który szuka Pana. Jezusa znajdują ci, którzy Go potrzebują, którzy szukają i chcą znaleźć. Nie ma takiej ludzkiej grzeszności, z którą Zmartwychwstały nie mógłby sobie poradzić. Trzeba jednak pozwolić Mu się prowadzić, również w ciemności, która nie jest bez znaczenia.

Wiele bolesnych spraw trzeba doświadczyć na własnej skórze, by zobaczyć Pana i usłyszeć to, co będzie moją misją.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

WIELKI PIĄTEK MĘKI PAŃSKIEJ

Włócznią przebił Mu bok

To powiedziawszy Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie. Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili. Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią. A Jezus wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: Kogo szukacie? Odpowiedzieli Mu: Jezusa z Nazaretu. Rzekł do nich Jezus: Ja jestem. Również i Judasz, który Go wydał, stał między nimi. Skoro więc rzekł do nich: Ja jestem, cofnęli się i upadli na ziemię. Powtórnie ich zapytał: Kogo szukacie? Oni zaś powiedzieli: Jezusa z Nazaretu. Jezus odrzekł: Powiedziałem wam, że Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść! Stało się tak, aby się wypełniło słowo, które wypowiedział: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś. Wówczas Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, dobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. A słudze było na imię Malchos. Na to rzekł Jezus do Piotra: Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec? Wówczas kohorta oraz trybun razem ze strażnikami żydowskimi pojmali Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza. Był on bowiem teściem Kajfasza, który owego roku pełnił urząd arcykapłański. Właśnie Kajfasz poradził Żydom, że warto, aby jeden człowiek zginął za naród. A szedł za Jezusem Szymon Piotr razem z innym uczniem. Uczeń ten był znany arcykapłanowi i dlatego wszedł za Jezusem na dziedziniec arcykapłana, podczas gdy Piotr zatrzymał się przed bramą na zewnątrz. Wszedł więc ów drugi uczeń, znany arcykapłanowi, pomówił z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna rzekła do Piotra: Czy może i ty jesteś jednym spośród uczniów tego człowieka? On odpowiedział: Nie jestem. A ponieważ było zimno, strażnicy i słudzy rozpaliwszy ognisko stali przy nim i grzali się. Wśród nich stał także Piotr i grzał się [przy ogniu]. Arcykapłan więc zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: Ja przemawiałem jawnie przed światem. Uczyłem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. Dlaczego Mnie pytasz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Oto oni wiedzą, co powiedziałem. Gdy to powiedział, jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: Tak odpowiadasz arcykapłanowi? Odrzekł mu Jezus: Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz? Następnie Annasz wysłał Go związanego do arcykapłana Kajfasza. A Szymon Piotr stał i grzał się [przy ogniu]. Powiedzieli wówczas do niego: Czy i ty nie jesteś jednym z Jego uczniów? On zaprzeczył mówiąc: Nie jestem. Jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, rzekł: Czyż nie ciebie widziałem razem z Nim w ogrodzie? Piotr znowu zaprzeczył i natychmiast kogut zapiał. Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać, lecz aby móc spożyć Paschę. Dlatego Piłat wyszedł do nich na zewnątrz i rzekł: Jaką skargę wnosicie przeciwko temu człowiekowi? W odpowiedzi rzekli do niego: Gdyby to nie był złoczyńcą, nie wydalibyśmy Go tobie. Piłat więc rzekł do nich: Weźcie Go wy i osądźcie według swojego prawa! Odpowiedzieli mu Żydzi: Nam nie wolno nikogo zabić. Tak miało się spełnić słowo Jezusa, w którym zapowiedział, jaką śmiercią miał umrzeć. Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: Czy Ty jesteś Królem Żydowskim? Jezus odpowiedział: Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie? Piłat odparł: Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił? Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd. Piłat zatem powiedział do Niego: A więc jesteś królem? Odpowiedział Jezus: Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. Rzekł do Niego Piłat: Cóż to jest prawda? To powiedziawszy wyszedł powtórnie do Żydów i rzekł do nich: Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że na Paschę uwalniam wam jednego [więźnia]. Czy zatem chcecie, abym wam uwolnił Króla Żydowskiego? Oni zaś powtórnie zawołali: Nie tego, lecz Barabasza! A Barabasz był zbrodniarzem. Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować. A żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: Witaj, Królu Żydowski! I policzkowali Go. A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i przemówił do nich: Oto wyprowadzam Go do was na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jezus więc wyszedł na zewnątrz, w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. Piłat rzekł do nich: Oto Człowiek. Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! Rzekł do nich Piłat: Weźcie Go i sami ukrzyżujcie! Ja bowiem nie znajduję w Nim winy. Odpowiedzieli mu Żydzi: My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym. Gdy Piłat usłyszał te słowa, uląkł się jeszcze bardziej. Wszedł znów do pretorium i zapytał Jezusa: Skąd Ty jesteś? Jezus jednak nie dał mu odpowiedzi. Rzekł więc Piłat do Niego: Nie chcesz mówić ze mną? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzą Ciebie ukrzyżować? Jezus odpowiedział: Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał tobie. Odtąd Piłat usiłował Go uwolnić. Żydzi jednak zawołali: Jeżeli Go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem Cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się Cezarowi. Gdy więc Piłat usłyszał te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Lithostrotos, po hebrajsku Gabbata. Był to dzień Przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: Oto król wasz! A oni krzyczeli: Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! Piłat rzekł do nich: Czyż króla waszego mam ukrzyżować? Odpowiedzieli arcykapłani: Poza Cezarem nie mamy króla. Wtedy więc wydał Go im, aby Go ukrzyżowano. Zabrali zatem Jezusa. A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski. Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: Nie pisz: Król Żydowski, ale że On powiedział: Jestem Królem Żydowskim?. Odparł Piłat: Com napisał, napisałem. Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze. A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę oddał ducha. Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana. I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebili. Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy, i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania, złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu.

Jezus pozbawiony obecności swoich przyjaciół i wydany na znęcanie się przez wrogo do siebie nastawiony tłum. To także zwrotny punkt w życiu uczniów. Nie znaczy to, że przestali w Niego wierzyć. Oni w Niego wierzą, lecz wiara ich jest ograniczoną. On teraz dotarł do kresu, oni natomiast wybierają inną drogę.

To, że Go opuścili, nie oznacza, że już Go nie kochają. Wciąż bardzo Go kochają, ale kochają też coś innego, jeszcze bardziej kochają swoje bezpieczeństwo. Każda, świadomie zakreślona granica w oddaniu się Jezusowi, nieuchronnie w jakiś sposób zaprowadzi do zdrady.

"Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie". Z Jezusem kompromis nie jest możliwy. Kto z Nim zawiera kompromis, już na tej samej płaszczyźnie postawił inną wartość i w ten sposób zakwestionował Jego zwierzchnictwo w swoim życiu.

Uczniowie poszli za Jezusem na mękę. Na tym polega bycie uczniem Pana. Wierność Jezusowi może przysporzyć nam cierpień. Ale prawdą jest również to, że cierpienie może prowadzić do głębokiej zażyłości z Nim, do zbliżenia, które nie niweluje bólu. Czyni natomiast nasze życie nadzwyczaj płodnym.

Judasz żyje w nas samych. Podstęp, obłuda, udawanie, życie na dwie strony, brak przejrzystości, brak kultury, to swoistego rodzaju Judasz obecny w człowieku. Wszystko czynił z podwójnym sercem. Judaszem człowiek się staje. Judasz rodzi się powoli. Zdrada, jest ostatnią stacją długiej drogi.

Gdy odrzucił Jezusa, zamknął się w sobie. Prowadził latami podwójną grę. Ona go zdemoralizowała i doprowadziła do roli zdrajcy. Długi opór wobec Jezusa, czyni serce zdradliwym. Staje się małym człowiekiem. Gra demoralizuje człowieka. Czy jest coś we mnie, co mnie demoralizuje? Deprawuje się serce człowieka o podwójnej moralności. Przyzwyczaja się do zła. Grzech nie demoralizuje człowieka, który człowiek wyzna i uzna w swoim życiu. Demoralizuje natomiast człowieka grzech, który staje się prawem. Demoralizacja jest związana z roszczeniowym nastawieniem do życia - ja mam prawo.

Trzeba mieć odwagę demaskować niebezpieczeństwo obecne w nas, a płynące z sił przeciwnych Bogu. Uczmy się przyznawać do niewierności i wyznać niewierność. Dopóki wstydzę się swojego grzechu, nie jestem zdeprawowany.

Golgota jest miejscem, na którym poznajemy Boga mocnego i słabego zarazem. Ten, który kocha, jest mocny i słaby zarazem. Obecność pod krzyżem wymaga współodczuwania, współcierpienia. Jezus pozwolił, by człowiek zadał Jemu ból i w ten sposób zbliżył się i poznał Go. Pozwolił się ukrzyżować, żeby ludzie poznali Jego miłość.

Krzyż, miejsce przeklęte, staje się miejscem spotkania z Ojcem i miejscem naszego zbawienia. Podobnie i moja słabość, może być miejscem mojego spotkania się z Bogiem.

Co cierpienie robi ze mną, albo co ja robię z moim cierpieniem? W każdym cierpieniu możliwe jest wyjście Jezusa: "Ojcze, w ręce Twoje oddaję moje życie, moje cierpienie".

Jezus nie broni życia, lecz je oddaje. Żeby dobrze umrzeć trzeba komuś powierzyć swoje życie. Żeby dobrze żyć trzeba komuś powierzyć swoje życie. Człowiekowi nie można powierzyć swojego życia. Prośmy, byśmy coraz głębiej doświadczali Boga, jako Ojca, który dał nam życie.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

WIELKI CZWARTEK WIECZERZY PAŃSKIEJ

Jesteście czyści, ale nie wszyscy

Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: "Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?" Jezus mu odpowiedział: "Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później to będziesz wiedział". Rzekł do Niego Piotr: "Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał". Odpowiedział mu Jezus: "Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną". Rzekł do Niego Szymon Piotr: "Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę". Powiedział do niego Jezus: "Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy". Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: "Nie wszyscy jesteście czyści". A kiedy im umył nogi, przywdział szaty, i gdy znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: "Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie Nauczycielem i Panem i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem".

Jezus w Wieczerniku u stóp tych, którzy uciekną, gdy zostanie pojmany. Nie chcielibyśmy być potraktowanymi tak, jak On. Bywają sytuacje, w których należy pozwolić, by mnie osaczono absurdalnymi pomówieniami, pozostawiono, odrzucono, by ktoś, kto był tak bliski, na kogo uważałem, że zawsze mogę liczyć, "trzymał się ode mnie z daleka".

Może tak było, że kiedy uczniowie opuścili Mistrza, On odczuł szczególną bliskość Ojca. W takim osaczeniu, potraktowaniu pogardliwym i nieuczciwym, mogę doświadczyć "jedno z Chrystusem". Mogę cierpieć z Nim, smucić się z Nim, razem z Panem moim doświadczać osamotnienia, zostawienia przez innych, gdy właśnie teraz ich potrzebuję.

Służyć tym, na których i tak nie mogę liczyć, a spodziewanie się, że mnie poprą, gdy będę coś przedstawiał, byłoby naiwnością i brakiem znajomości ludzi. Czyż nie jest to jakimś sensie piękne, bo przez Boga przewidziane, aby służyć tym, na których się zawiodłem?

"Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?" Nie rozumiał. Nikt z ludzi nie rozumiał i nie rozumie "tak wielkiej miłości". Są miłości małe i wielkie. Te ostatnie, przez niektórych traktowane bywają jako niedorzeczne, niepotrzebne, będące nieporozumieniem, bo i tak osoba, o którą chodzi, tego nie zrozumie. Ludzie dorastają powoli do zrozumienia, jeśli na coś w swoim życiu Jezusowi pozwalają.

Można być blisko Pana, a nie widzieć, nie słyszeć, nie wzruszać się tym, że dokonują się sprawy mojego zbawienia. Dlaczego tak jest? Ponieważ smutek jest bliżej serca ludzkiego, jest łatwiejszy, bardziej natarczywy, od zmysłów idący, składający się z przeżywania tego, co nie zrozumiałe, co ludzie nazywają: zainwestowaniem w niewłaściwego człowieka. Smutek był bliżej serca ucznia, nie zaś trwoga Jezusa, Jego pot, osamotnienie. To trudne zgodzić się, że mojego Boga, którego nie rozumiem.

Piotr chodzi po skrajnościach. Nie bierze tyle i tego, co Chrystus daje. Często, nie wiemy, co czynimy. Trzeba zgodzić się na nie rozumienie Jezusa. Należy uczyć się z tym żyć.

"Jesteście czyści, ale nie wszyscy". Czyści - czyli, mający dobre zamiary. Czyści - to służący również tym, którzy ich nie szanują, źle o nich mówią, patrzą na nich z politowaniem. Czyści, to nie zrażający się, że niewiele rozumieją, co Bóg do nich mówi, co z nimi czyni, z ich życiem, lecz trwający, jakby widzieli Niewidzialnego. Czyści, to życzliwi dla nieżyczliwych, kulturalni wobec niewychowanych, nie szukający oparcia dla swojego działania w tym, "co ludzie powiedzą", jak odbiorą to, co powiem, lecz idący za natchnieniem Ducha, który pokazuje nam Jezusa mówiąc, abyśmy i my "tak czynili, jak" On nam uczynił.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

WIELKA ŚRODA

On Mnie zdradzi

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: "Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam". A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: "Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?" On odrzekł: "Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami". Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: "Zaprawdę powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi". Zasmuceni tym bardzo, zaczęli pytać jeden przez drugiego: "Chyba nie ja, Panie?" On zaś odpowiedział: "Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane; lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził". Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: "Czy nie ja, Rabbi?" Mówi mu: "Tak jest, ty".

Judasz chciał mieć. Nie było dla niego ważne, nie myślał o tym, jakim człowiekiem się stanie przez takie posiadanie. Gdy człowiek chce mieć przede wszystkim, a nie myśli o tym, aby być, zaczyna błądzić. Uczeń chciał poza Jezusem, nie zaś z Nim i dla Niego. Pokusą jest odrzucenie podporządkowania się Bogu, zależności od Niego. Posiadanie łączące człowieka z Bogiem jest doświadczeniem ubogacającym, to zaś, które oddziela człowieka od Boga jest posiadaniem pozbawiającym życia. Posiadanie może mącić umysł. Może stać się żądzą, która sprawia, że człowiek innym jest wewnętrznie, a innym na zewnątrz. Im więcej rzeczy posiadamy, powinniśmy uważać na to, aby one nie posiadły nas, nie uczyniły nas zależnymi od siebie. Koncentracja na tym, co materialne, może prowadzić człowieka do zapomnienia o tym, co duchowe, o życiu wiecznym.

Judasz jest skupiony na tym jak zdradzić, aby posiąść srebrniki. Być może rozumiał posiadanie, jako sposób na stanie się szczęśliwym. Pokusa pokazuje człowiekowi piękno, radość, moc, mądrość posiadania. Możemy posiadać rzeczy, kiedy wiemy, skąd przychodzimy i dokąd zdążamy; jeśli nasze życie należy do Boga, a nie do świata. Judasz będąc z Jezusem, nie był z Nim wewnętrznie, nie był oddanym Jemu. Można chcieć należeć do osoby przez miłość, ale nigdy nie można chcieć należeć do rzeczy, a to oznacza przynależność do świata. Judasza posiadły pieniądze.

Nawet będąc na Ostatniej Wieczerzy nie był obecny w Wieczerniku, lecz w swoim sercu, w którym zalegały ciemności zdrady i namiętność posiadania. Czy Judasz łatwo wyszedł z Wieczernika? Czy Jezus mógł go zatrzymać? Chleb umoczony w winie był znakiem walki o ucznia. Trudno się opamiętać, gdy pójdziemy w złą stronę. Zawsze jednak jest blisko Pan, który na pytanie ucznia, odpowiada: Czy nie ja, Rabbi? Odpowiedział mu: Tak jest, ty. Ty jesteś człowiekiem, który za chwilę może Mnie zdradzić. Nie pomógł Judaszowi smutek wspólnoty uczniów. Nie odebrał ich bólu, jako ostrzeżenia, ostrego sygnału do wycofania się z układu z arcykapłanami. Dramatyczne jest to, że można być tak blisko Jezusa, a równocześnie tak daleko. Można widzieć wyciągniętą rękę Pana, która chce ratować, gdy tonę, a nie pozwolić sobie pomóc.

Jeśli wśród Dwunastu jeden okazał się zdrajcą nie należy sądzić, że jakakolwiek społeczność może pretendować do miana nieskazitelnej. Judasz reprezentuje mroczną stronę życia ucznia Jezusowego. Przestrzega o możliwościach zdrady tkwiących w człowieku. Pragnienie czerpania korzyści z przyjaźni z Jezusem nie jest rzadkością wśród Jego uczniów. Wielu jest oburzonych na czyn Judasza, ale w rzeczywistości czynią to samo. Judasz jest człowiekiem rozczarowań zdolnych coraz bardziej oddalić go od Jezusa, popychających go ku wściekłości, ku zawiści, zazdrości, ku pragnieniu wstrząśnięcia władzą Nauczyciela, który w jego opinii, nie sprawuje jej w sposób właściwy. Judasz znał miejsce bliskie i drogie Nauczycielowi, miejsce poufne, tajemne, sprzyjające milczeniu i skupieniu; posiadł głęboką znajomość Jezusa, którą wykorzystuje, aby Go zgubić, wydać w ręce wrogów.

Jezus nie potępia Judasza, ponieważ pokuta i nawrócenie łatwiej rodzą się w człowieku, kiedy on nie jest oskarżony otwarcie i potępiony. Jeden z was Mnie zdradzi, może oznaczać każdego z uczniów, każdy z Dwunastu jest w stanie zdradzić Jezusa. Tylko Judasz podjął kroki, aby wydać Mistrza w ręce wrogów, ale i pozostali nie są zbyt odlegli od porzucenia Jezusa, albo nawet otwartego wyparcia się Go.

Gdyby Judasz został zidentyfikowany, jako zdrajca, prawdopodobnie nie mógłby opuścić Wieczernika. To wskazuje na fakt, iż Jezus pragnie, aby wydarzenia biegły swoim tokiem. Nie przeszkadza zdrajcy w wydaniu Go. Judasz nie działa sam, on jest narzędziem w ręku szatana. Określił czas i miejsce wydania Jezusa. Władze świątynne uznały, że Bóg jest po ich stronie, skoro jeden z dwunastu wydaje swojego Mistrza. Oznaczało to, że wspólnota uczniów rozpada się od wewnątrz. Jezus zgodził się na takiego człowieka w gronie dwunastu. Zgodził się, aby zło było w zasięgu ręki. Dopuścił go do takiej bliskości z sobą. Uczeń pogwałcił więź przyjaźni i zaufania, którą Nauczyciel ogłosił w Wieczerniku. Stawiając Jezusowi pytanie: Czy nie ja, Rabbi?, okazuje fałszywą pewność siebie i fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Jezus znał jego tajemnicze zamiary. Wielu ludzi zostało zdradzonych przez tych, którym zaufali. Jezus poznał ból zdrady. Niewiele znaczyło dla Judasza życie Mistrza. Na tej samej szali kładzie Jego życie i trzydzieści srebrników. Jezus stał się dla ucznia towarem, który można sprzedać. Staje się tym samym człowiekiem roszczącym sobie prawo do posiadania Nauczyciela. Donosił na Jezusa i wziął pieniądze. Współpracował z tymi, którzy zastanawiali się nad tym, jak by Go zabić.

Ze strony "Przemiana" ks. Józefa Pierzchalskiego SAC

WIELKI WTOREK

Umoczywszy kawałek chleba ... podał Judaszowi

Jezus w czasie wieczerzy z uczniami swoimi doznał głębokiego wzruszenia i tak oświadczył: "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeden z was Mnie zdradzi". Spoglądali uczniowie jeden na drugiego niepewni, o kim mówi. Jeden z uczniów Jego, ten, którego Jezus miłował, spoczywał na Jego piersi. Jemu to dał znak Szymon Piotr i rzekł do niego: "Kto to jest? O kim mówi?" Ten oparł się zaraz na piersi Jezusa i rzekł do Niego: "Panie, kto to jest?" Jezus odpowiedział: "To ten, dla którego umaczam kawałek chleba i podam mu". Umoczywszy więc kawałek chleba, wziął i podał Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. A po spożyciu kawałka chleba wszedł w niego szatan. Jezus zaś rzekł do niego: "Co chcesz czynić, czyń prędzej". Nikt jednak z biesiadników nie rozumiał, dlaczego mu to powiedział. Ponieważ Judasz miał pieczę nad trzosem, niektórzy sądzili, że Jezus powiedział do niego: "Zakup, czego nam potrzeba na święta", albo żeby dał coś ubogim. On zaś po spożyciu kawałka chleba zaraz wyszedł. A była noc. Po jego wyjściu rzekł Jezus: "Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim chwałą otoczony, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale jak to Żydom powiedziałem, tak i wam teraz mówię, dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie". Rzekł do Niego Szymon Piotr: "Panie, dokąd idziesz?" Odpowiedział mu Jezus: "Dokąd Ja idę, ty teraz za Mną pójść nie możesz, ale później pójdziesz". Powiedział Mu Piotr: "Panie, dlaczego teraz nie mogę pójść za Tobą? Życie moje oddam za Ciebie". Odpowiedział Jezus: "Życie swoje oddasz za Mnie? Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Kogut nie zapieje, aż ty trzy razy się Mnie wyprzesz".

Jezus karmi Judasza chlebem, jakby chciał powiedzieć: Jesteś ze Mną. Niczego ci nie będzie brakować. Spełnię wszystkie twoje pragnienia. Przyjmij Mnie Judaszu! Jeśli masz wątpliwości, przychodź do Mnie. Jesteś ze Mną, ale Mi nie wierzysz. Jeśli Mi nie wierzysz, nie mogę spełnić twoich pragnień. Uwierzenie Jezusowi, Jego słowu sprawia, że człowiek staje się uczniem. Daję ci chleb. Chcę, abyś żył zawsze, również po przejściu z tego świata. Ten chleb za chwilę przemienię w Moje Ciało, a wino w Moją Krew. Ten znak nic Judaszowi nie mówił. Sercem już od dłuższego czasu był nieobecny we wspólnocie uczniów. Kontakt z Jezusem był również czysto formalny, zewnętrzny. Proces zdrady jest długim procesem.

Chleb i wino, które uczeń otrzymał były dla niego szansą wejścia na nowo we wspólnotę z Panem. Niezwykły znak będący próbą ratowania ucznia, zatrzymania go chlebem. Zjadł chleb umoczony w winie i okazało się, do kogo on należy. "Wszedł w niego szatan". Kiedy Judasz wychodził z Wieczernika szatan już go opanował, przyszedł do niego, jako do swojej własności. Nie chce oddać życia za Mistrza. Przyjęcie pokusy jest zgodą na śmierć duchową; jej odrzucenie, jest przyjęciem życia.

Życie Jezusowi oddajemy, lecz na tej drodze również się Go wypieramy. Życie dla Pana jest nierozłącznie związane ze schodzeniem na inne drogi. Jest usiłowanie podążania równocześnie dwiema drogami: drogą ucznia i drogą, którą idzie świat. Judasza doprowadziło to do życiowego dramatu. Życie oddajemy Chrystusowi, lecz silna jest w nas obawa przed odrzuceniem ze strony człowieka, obawa przed zmarnowaniem życia, będąc uczniem Boga. Człowiek nie chce być ośmieszonym, upokorzonym, samotnym. Wydaje się, po ludzku rzecz biorąc, że lepiej nie znać Chrystusa, niż poznać Go, bo mogą przyjść sytuacje, które doprowadzą nas do utraty życia.

Jezus był wstrząśnięty do głębi, udręczony na duchu. Udręka jest męczarnią, cierpieniem, wchodzeniem w doświadczenie piekła. Przeżywa dramat ucznia prowadzącego własną grę, podejmującego decyzje oddalające go od Nauczyciela. Wiedział, że uczeń Go zdradzi. To jest źródłem udręki. Przez trzy lata Jezus mówił do niego. Judasz widział cuda. Nie dostrzegł w tym znaku Królestwa Bożego, które nadchodzi. Oczy jego były przesłonięte troską o własny rozwój materialny. Fizycznie był blisko Nauczyciela, lecz sercem swym daleko od Niego. Jezus był dla niego kimś obcym, ponieważ nie odpowiadał na jego wewnętrzne pragnienia, potrzebę tworzenia dobrobytu na ziemi. Chciał być bogatym, dlatego kradł. Był z Panem dla siebie, nie ze względu na Niego. Ukrywał się ze swoją biedą duchową i moralną. Nie miał odwagi do uczciwego postępowania.

Nie będąc z Jezusem jesteśmy po stronie Jego przeciwnika (diabła). Można być z Jezusem lub przeciwko Niemu. Nie ma trzeciej drogi. Obojętność, bycie neutralnym wobec Boga jest nieporozumieniem. Stawianie oporu Jezusowi jest możliwe. Budowanie własnego szczęścia, dobrobytu poza Nim prowadzi do nieszczęścia. Tworzenie bez Jezusa jest niszczeniem własnego życia. Jezus doświadcza udręki w swoim uczniu, w jego nieuczciwości, w pozornym chodzeniu z tym, który Go wybrał i zaufał.

DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

Czym jest Duchowa Adopcja?

Pełna poprawna nazwa brzmi: "Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą". Nie jest to więc adopcja prawna dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale adopcja duchowa dziecka poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga Dawcę Życia. Trwa przez 9 miesięcy, okres wzrostu dziecka w łonie matki. Zobowiązanie adopcyjne, poprzedza przyrzeczenie, które je utwierdza.

Do kogo jest adresowana strona o Duchowej Adopcji?

Ogólnie rzecz biorąc, strona jest adresowana do ludzi młodych, którzy są potencjalnymi "współtwórcami" ludzkiej populacji, adresowana jest do osób wchodzących w związki małżeńskie i dla młodych małżeństw, do pracowników położnictwa, do osób, które popełniły aborcję (do aborcji namawiały, lub przymuszały), do kleryków seminariów duchownych i księży, do potencjalnych i praktykujących animatorów Duchowej Adopcji, do członków przyparafialnych ruchów oraz poradni przedmałżeńskich i rodzinnych, do osób nie zdecydowanych i wątpiących, ale i do ludzi gorliwej wiary.

Kiedy i jak można przystąpić do Duchowej Adopcji?

Przyrzeczenie Duchowej Adopcji może być składane prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Takie "prywatne" przyrzeczenie składamy wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenie go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, albo innymi ograniczeniami.

Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.

Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg-Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.

Postanowienia dodatkowe (dodatkowe praktyki) są uzupełnieniem Duchowej Adopcji. Są dobrowolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ często stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. Żeby podjęte postanowienia praktyk skutecznie i do końca wykonać, najlepiej jest podjąć jedną lub najwyżej dwie praktyki.

Może się zdarzyć, że zapomnimy lub zaniedbamy nasze zobowiązania adopcyjne. Długa przerwa, na przykład miesięczna, przerywa Duchową Adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należy wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcje kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.

ROTA PRZYRZECZENIA DUCHOWEJ ADOPCJI"

Najświętsza Panno, Bogurodzico Maryjo,
wszyscy Aniołowie i Święci.

Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy
nienarodzonym, postanawiam mocno i przyrzekam,

że od dnia ....................................

biorę w duchową adopcję jedno dziecko,
którego imię jedynie Bogu jest wiadome,
aby przez 9 miesięcy, każdego dnia,
modlić się o uratowanie jego życia
oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Amen

Moimi zobowiązaniami adopcyjnymi będą:
•  jedna Tajemnica Różańca Świętego
•  moje dobrowolne postanowienia
•  oraz poniższa codzienna modlitwa "Panie Jezu",
którą teraz po raz pierwszy odmówię

TEKST CODZIENNEJ MODLITWY "PANIE JEZU"

Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, "Człowieka Zawierzenia", który opiekował się Tobą po urodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady i które duchowo adoptowałem. Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

MODLITWA W INTENCJI OBRONY ŻYCIA:

(do odmawiania po Koronce do Bożego Miłosierdzia)

O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiet – ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.

Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia. Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli, cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.

MODLITWA BENEDYKTA XVI w intencji obrony życia

Panie Jezu, który wiernie nawiedzasz i wypełniasz Twoją obecnością Kościół i historię ludzi, który w godnym podziwu Sakramencie Twojego Ciała i Twojej Krwi czynisz nas uczestnikami życia Bożego i dajesz nam przedsmak radości życia wiecznego, uwielbiamy Cię i błogosławimy. W pokornym uniżeniu przed Tobą, Źródło i Miłośniku życia, prawdziwie obecny i żywy pośród nas, błagamy Cię: Ożyw w nas szacunek dla każdego rodzącego się ludzkiego życia, uzdolnij nas do dostrzegania wspaniałego dzieła Stwórcy w owocu matczynego łona, przygotuj nasze serca do hojnego przyjęcia każdego dziecka, które sposobi się do życia.

Błogosław rodziny, uświęcaj małżeństwa, uczyń płodną ich miłość. Oświecaj światłem Twojego Ducha decyzje parlamentów, aby ludy i narody uznawały i szanowały świętość życia, każdego ludzkiego życia. Kieruj pracą naukowców i lekarzy, aby postęp przyczyniał się do pełnego dobra osoby ludzkiej i aby nikogo nie zabijano i nikt nie doświadczał niesprawiedliwości. Obdarz twórczą miłością rządzących i ekonomistów, aby umieli przewidywać i zapewniać odpowiednie warunki, tak aby młode rodziny mogły ze spokojem otworzyć się na przyjęcie kolejnych dzieci.

Pocieszaj pary małżeńskie, które cierpią z powodu niemożności posiadania dzieci i w Twojej dobroci zapewnij im to, czego pragną. Ucz wszystkich opieki nad sierotami i dziećmi opuszczonymi, aby mogły doświadczyć ciepła Twojej miłości, pocieszenia Twojego Boskiego Serca. Wraz z Maryją, Twoją Matką, kobietą wielkiej wiary, w której łonie przybrałeś naszą ludzką naturę, od Ciebie, który jesteś naszym jedynym i prawdziwym Dobrem i Zbawicielem, oczekujemy siły, aby kochać życie i służyć mu, w nadziei na życie wieczne w Tobie, w jedności z Błogosławioną Trójcą. Amen.

Modlitwa do św. Joanny Beretti

Boże, Ty powiedziałeś, że nie ma większej miłości nad tę, kiedy ktoś daje życie za osobę ukochaną. Dziękujemy Ci, że dałeś nam w osobie Świętej Joanny płomienny przykład prawdziwej miłości i szacunku do życia. Dopomóż nam, abyśmy zrozumieli Jej przykład życia, rozpowszechniali go i sami nim żyli. Odnów we wszystkich kobietach, żyjących na całym świecie, zrozumienie sensu ich misji i szacunku dla każdego życia, które jest darem Boga, a na którego straży winny stać nawet za cenę własnego życia. Daj nam łaskę, której oczekujemy za wstawiennictwem Świętej Joanny, która idąc za przykładem Jezusa, ofiarnie złożyła swoje życie za życie innych. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Modlitwa w intencji życia św. Joanny Beretti

Boże Ojcze, Źródło życia,

Ty pozwalasz ludziom doświadczać Twojej Ojcowskiej miłości,

która wyzwala w nich pragnienie oddania się Tobie bez reszty.

Prosimy Cię za wstawiennictwem

Świętej Joanny Beretty Molla – która jako żona i matka

współpracowała z Tobą w dzieleniu się miłością i życiem,

jako lekarz pochylała się nad potrzebującymi pomocy,

która łączyła swe cierpienia z Chrystusem

i jak On oddała swoje życie – abyśmy otwarci

na światło Ducha Ożywiciela umieli wytrwale

bronić życia, miłości i rodziny.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.